16:42
19/5

Μήπως το «It's Only the End of the World» είναι η χειρότερη ταινία του φετινού διαγωνιστικού προγράμματος των Καννών;

Η περίπτωση του Ξαβιέ Ντολάν είναι ιδιάζουσα. Χωρίς να έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να υπογράψει μια αληθινά σημαντική ταινία, o 27χρονος σκηνοθέτης από το Κεμπέκ κατόρθωσε, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, να αναγορευτεί σε υπολογίσιμη καλλιτεχνική δύναμη, έχοντας στο μεταξύ χρησιμεύσει ως ο καλύτερος μάνατζερ και διαφημιστής του εαυτού του. 

Με εξαίρεση, όμως, το συμπαθές ντεμπούτο του με τίτλο «J'ai Τué ma Μère» (2009) και το εξίσου ενδιαφέρον «Tom in the Farm» (2013), καμία από τις συνολικά έξι μεγάλου μήκους απόπειρές του δεν έχει σταθεί αρκετή για να βεβαιώσει ότι, εκτός από το νεαρό της ηλικίας του, την ξεκάθαρα ναρκισσιστική περσόνα του, την επιδειξιομανία του πίσω από την κάμερα και την δεδηλωμένη μανία του να κερδίσει σύντομα έναν Χρυσό Φοίνικα, ο Ντολάν αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση σκηνοθέτη.

Το πώς οι Μαριόν Κοτιγιάρ, Βενσάν Κασέλ, Λεά Σεντού, Γκασπάρ Ουγιέλ και Ναταλί Μπάιγ πείστηκαν να συμμετάσχουν στη νέα του ταινία, πάντως, ίσως να αποτελεί εξαργύρωση του υπερβολικού hype το οποίο έχει συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια γύρω από το όνομά του και της αδυναμίας που φαίνεται να του έχουν οι Κάννες, απ' όπου και ξεκίνησε, άλλωστε, τη διεθνή καριέρα του. 

Πέρα από την πλήρη δραματουργική της αποτυχία, η ταινία άδικα πασχίζει να κρύψει ότι πίσω της δεν βρίσκεται ένας ενήλικος δημιουργός, αλλά ένας αυτάρεσκος πιτσιρικάς που έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά του μέχρι να «μεγαλώσει» καλλιτεχνικά

Αυτή η αδυναμία συγκρούστηκε, παρ' όλα αυτά, εχθές βράδυ με τα άφθονα γιουχαϊσματα που εισέπραξε η δεύτερη συμμετοχή του Ντολάν στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ (μετά το προπέρσινο «Mommy»). Κινηματογραφική διασκευή στο ομότιτλο θεατρικό έργο που έγραψε το 1990 ο Ζαν Λικ Λαγκάρς, το «It's Οnly the End of the World» παρακολουθεί τον Λουί, έναν φτασμένο θεατρικό συγγραφέα, ο οποίος επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι και στην οικογένειά του έπειτα από 12 χρόνια απουσίας. 

Ο γυρισμός του είναι προσωρινός και σκοπό έχει να γνωστοποιήσει στους συγγενείς ότι στον 35χρονο συγγραφέα απομένουν ελάχιστοι μήνες ζωής (η αιτία παραμένει αδιευκρίνιστη), μια πρόθεση την οποία ακούμε να μας εξομολογείται η ίδια η φωνή του Λουί, στο ξεκίνημα ήδη του φιλμ. 

Για τα υπόλοιπα 95 λεπτά που ακολουθούν, ο ήρωας και οι θεατές παραμένουν εγκλωβισμένοι στη νευρωτική παρέα μιας ομάδας ανθρώπων που αδυνατούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, σπάνια διατυπώνουν μια ολοκληρωμένη σκέψη ή ξεστομίζουν μια κανονική φράση και δυσκολεύονται να διαχειριστούν την απότομη επανεμφάνιση του άσωτου γιου της δυσλειτουργικής φαμίλιας. 

Αυτά μεταφράζονται σε ένα ανυπόφορο ρεσιτάλ υστερίας και στόμφου, από το οποίο η μόνη διαφυγή είναι η αποχώρηση από την αίθουσα, σε μια χούφτα ταλαντούχων ηθοποιών οι οποίοι χειρονομούν σπαστικά και φλυαρούν άσκοπα, μήπως και έτσι δώσουν λίγο βάρος στους ρηχότατους χαρακτήρες που κλήθηκαν να υποδυθούν, και σε μια ψευτοδιανοουμενίστικη προσέγγιση πίσω από την κάμερα, η οποία αναλώνεται ως επί το πλείστον σε ασφυκτικά κοντινά πλάνα επάνω σε πρόσωπα, όταν δεν καταφεύγει σε σύντομα, διαφημιστικής αισθητικής διαλείμματα αναμνήσεων.  

Παγιδευμένος και ο ίδιος στο κλειστοφοβικό κινηματογραφικό σκηνικό που στήνει, ο Ντολάν όχι μόνο δεν καταφέρνει να δώσει διέξοδο στην αναπόφευκτη θεατρικότητα που του κληρονόμησε το έργο του Λαγκάρς, αλλά και πέφτει θύμα της υπερβολικής αυτοπεποίθησης και της συναισθηματικής ανωριμότητάς του, μετατρέποντας το φιλμ σε προβολή των προσωπικών του μειονεκτημάτων. 

Πέρα από την πλήρη δραματουργική του αποτυχία, το «It's Only the End of the World» άδικα πασχίζει να κρύψει ότι πίσω του δεν βρίσκεται ένας ενήλικος δημιουργός, αλλά ένας αυτάρεσκος πιτσιρικάς που έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά του ώσπου να «μεγαλώσει» καλλιτεχνικά. Μέχρι να συμβεί κάτι τέτοιο, θα ήταν συνετό να ξεχάσει τον Χρυσό Φοίνικα και να επικεντρωθεί στο πώς να γυρίζει καλύτερες ταινίες.

Διαβάστε ακόμη:
Κάννες 2016: Αξιοπρεπές αλλά απρόσμενα περιορισμένου εύρους το νέο φιλμ των Νταρντέν
Κάννες 2016: Το ψυχολογικό δράμα και η ταινία τρόμου γίνονται άβολοι συγκάτοικοι στο «Personal Shopper» του Ολιβιέ Ασαγίας
Κάννες 2016: Γυναίκες σε έναν κόσμο ανδρικής βίας
Kάννες 2016: Η «Julieta» του Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι άλλη μια γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης
Κάννες 2016: Ο Τζάρμους μεγαλουργεί ξανά, γιορτάζοντας την ποίηση που φωλιάζει στην τετριμμένη καθημερινότητα
Κάννες 2016: Το «Café Society» είναι ένας γνώριμος αλλά αξιαγάπητος Γούντι Άλεν
Κάννες 2016: Mήπως το αξιολάτρευτο «Toni Erdmann» πρέπει να χαρίσει στη Γερμανία τον φετινό Χρυσό Φοίνικα;
Κάννες 2016: Το «BFG» είναι ένας Σπίλμπεργκ που θα μπορούσε να είναι Ζεμέκις ή Κολόμπους
Κάννες 2016: Ο Παρκ Τσαν-Γουκ καθηλώνει και πάλι με το σαγηνευτικό ερωτικό θρίλερ «The Handmaiden»
Κάννες 2016: Η καρδιά δίνει τους δικούς της αγώνες στο «Loving» του Τζεφ Νίκολς
Το «The Nice Guys» προσφέρει κωμική παραφροσύνη, εκρηκτική βία και απενοχοποιημένη ψυχαγωγία για όσους δεν ντρέπονται να τα ζητήσουν!
Κάννες 2016: «Η Τελευταία Παραλία», το τελευταίο αθώο σύνορο της Ευρώπης
Κάννες 2016: Ο Πάμπλο Λαραΐν συστήνει στις Κάννες έναν εξαιρετικό «Neruda»
Κάννες 2016: Το «Sieranevada» είναι ένα σχεδόν τρίωρο τεστ αντοχής που κρύβει άφθονες ανταμοιβές
Κάννες 2016: Είδαμε το «Money Monster» της Τζόντι Φόστερ