Η Διάσωση

Μπορεί κανείς με ασφάλεια να δηλώσει, νομίζω, ότι ο πάλαι ποτέ πρωτοποριακός σκηνοθέτης επαναπαύεται εδώ και χρόνια ανενδοίαστα και αρκετά ξένοιαστα στην καρέκλα ενός εξαιρετικά αποτελεσματικού υπαλλήλου για λογαριασμό των χολιγουντιανών στούντιο. Οποιοδήποτε κινηματογραφικό σχέδιο και αν αναλάβει, ανεξαιρέτως είδους, περιεχομένου και απαιτήσεων, ο Ρίντλεϊ Σκοτ θα το φέρει εις πέρας με τον ίδιο συνδυασμό αναμφίβολης τεχνικής, δεδομένου επαγγελματισμού και μαζί παροιμιώδους ουδετερότητας που τον διακρίνει πλέον.

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος, επίσης, ότι ο ίδιος σκηνοθέτης που άλλοτε υπηρετούσε με τον πιο γλαφυρό τρόπο τη δυνατότητα του σινεμά να ζωντανεύει μεγαλοπρεπείς κόσμους του μυαλού και σαγηνευτικές αρχιτεκτονικές του μέλλοντος μπροστά στα μάτια σου, έχει περάσει τις πρόσφατες δεκαετίες του πίσω από την κάμερα προσπαθώντας να μην αφήσει το παραμικρό δημιουργικό στίγμα και το παραμικρό αναγνωρίσιμο στοιχείο μπροστά από αυτήν.

Πιστός στη μέθοδο εξαφάνισης και αυτοματισμού που εδώ και καιρό εξασκεί, ο Σκοτ αναλαμβάνει τώρα να επεξεργαστεί κινηματογραφικά ένα sci-fi μυθιστόρημα του Αντι Γουίαρ, το οποίο σκαρφάλωσε με σχετική ευκολία στην κορυφή των μπεστ σέλερ αναγνωσμάτων του 2011. Το βιβλίο αυτό περιγράφει τις προσπάθειες ενός αστροναύτη, μέλους επανδρωμένης αποστολής στον Αρη, να επιβιώσει εκεί μόνος και αβοήθητος όταν οι υπόλοιποι συνάδελφοί του αναγκάζονται να εγκαταλείψουν βιαστικά τον κόκκινο πλανήτη και τον αφήνουν πίσω, θεωρώντας ότι είναι νεκρός. Οσο ο αστροναύτης ήρωας του μυθιστορήματος και του φιλμ προσπαθεί να σκαρφιστεί συνεχώς τρόπους προκειμένου να παρατείνει τον χρόνο ζωής που του απομένει στον ξένο πλανήτη, ένα ολόκληρο κλιμάκιο της NASA δουλεύει πυρετωδώς στη Γη προκειμένου να εξασφαλίσει την έγκαιρη επιστροφή του, πριν η τροφή και το οξυγόνο του τελειώσουν δια παντός.

Μακρινός συγγενής του λογοτεχνικού «Ροβινσώνα Κρούσου», η «Διάσωση» θυμίζει σε διαδικαστική πλοκή πολύ έντονα τον όσο το δυνατόν πιο ορθή επιστημονικά προσέγγιση του «Apollo 13» σε μια παρόμοια ιστορία διάσωσης και ταυτόχρονα προσπαθεί να πουλήσει τον εαυτό της ως ένα εντυπωσιακό διαστημικό έπος, αρκετά κοντά στο βραβευμένο με Οσκαρ «Gravity».

Αυτό στο οποίο καταλήγει, εντούτοις, απέχει μακράν από τις αποστομωτικές και ιλιγγιώδους κινηματογράφησης τροχιές του Αλφόνσο Κουαρόν στο διάστημα και μοιάζει πλησιέστερα σε ένα μάθημα ανθρώπινης ευρηματικότητας κάτω από αντίξοες συνθήκες, με τη συνεργασία της πάντα αξιόπιστης αμερικανικής τεχνολογίας.

Ως απαρίθμηση των αποτελεσματικών μεθόδων που επιστρατεύει η NASA προκειμένου να δώσει απάντηση ακόμη και στις πιο δισεπίλυτες κοσμικές εξισώσεις ή να σώσει ανθρώπινες ζωές, η «Διάσωση» τα καταφέρνει περίφημα, έστω κι αν το κάνει συχνά εις βάρος της στοιχειώδους αληθοφάνειας. Ως καθαρόαιμη και (διαφημιζόμενη ως) εντυπωσιακή ψυχαγωγία, ωστόσο, η (δίχως ιδιαίτερο λόγο) τρισδιάστατη περιπέτεια του Σκοτ μοιάζει να ωχριά εν συγκρίσει με παλιότερες κινηματογραφικές αποστολές στον Αρη.

Σχεδόν τίποτα αληθινά φαντασμαγορικό δεν επιφυλάσσει η προσγειωμένη και «τακτοποιημένη» σκηνοθεσία, τίποτα εκθαμβωτικό δεν κρύβει η ανέμπνευστη απεικόνιση του μακρινού πλανήτη, ελάχιστες αρετές ανιχνεύει κανείς στο ρομποτικής σύλληψης σενάριο, τους μονοδιάστατους χαρακτήρες ή το προβλέψιμο ξεδίπλωμα της αφήγησης και μικρές ανταμοιβές καραδοκούν σε μια φλύαρη και στερημένη γνήσιων συγκινήσεων ταινία η οποία απλώνεται αδικαιολόγητα σε δυόμισι ξεχειλωμένες ώρες.