Τα Μυαλά Που Κουβαλάς

Τελικά, ήταν απλά θέμα χρόνου. Έπειτα από τη μάλλον αναμενόμενη κοιλιά με τα «Brave» και «Cars 2», η Pixar δε θα μπορούσε παρά να επιστρέψει αργά ή γρήγορα δριμύτερη στο πεδίο όπου εδώ και δύο δεκαετίες ηγείται. Ο λόγος φυσικά για το «Inside Out», το νέο επίτευγμα των Πίτερ Ντόκτερ (σκηνοθεσία), Τζον Λάσετερ (παραγωγή) και της πολυβραβευμένης παρέας τους, το οποίο βγάζει τα (συναισθηματικά) μέσα μας, έξω!

Η θαυματουργή ομάδα που μας έχει χαρίσει αξέχαστα ψηφιακά animation μα πάνω απ’ όλα σπουδαίες ταινίες, σαν τα «Wall-E», «Up», «Ψάχνοντας τον Νέμο» και τους «Απίθανους», καταπιάνεται αυτή τη φορά με τα εσώψυχά μας, δίνοντας τους μορφή, ζωή, έκφραση. Και η αλήθεια είναι πως ο πήχης από την Pixar – τον αληθινά καταλυτικό και πρωτοπόρο παράγοντα στην εξίσωση με την Disney – μπαίνει εκ νέου σε άφταστα για τον ανταγωνισμό ύψη.

Στο «Inside Out», κεντρικός ήρωας δεν είναι ακριβώς η Ράιλι, το 11χρονο κορίτσι που καλείται να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα όταν μετακομίζει με τους γονείς της από τη Μινεσότα στο Σαν Φρανσίσκο. Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο εσωτερικός της κόσμος, και ειδικότερα τα πέντε βασικά συναισθήματα που φωλιάζουν στο κεφάλι της από τη στιγμή που γεννήθηκε: η Χαρά, η Λύπη, η Αηδία, ο Φόβος και ο Θυμός. Ως εκ τούτου, η δυναμική συνύπαρξη αυτών των πέντε ανθρωπόμορφων πτυχών της Ράιλι καθορίζει τη διάθεσή της, κρίνει τη θετική ή αρνητική απόχρωση των αναμνήσεών της και εν γένει διαμορφώνει σταδιακά την προσωπικότητά της.

Πάνω σε αυτόν τον εξαιρετικά εύφορο καμβά, οι ιδέες που καταθέτουν στο πανί οι δημιουργοί του «Inside Out» είναι πραγματικά το κάτι άλλο, είτε αυτές αφορούν στην ενσάρκωση συναισθηματικών καταστάσεων, είτε σε εμβόλιμες, σπαρταριστές κινηματογραφικές και γενικότερες εικαστικές αναφορές. Ο τρόπος με τον οποίο δίνουν ζωή και ερμηνεία στην ανθρώπινη (και όχι μόνο, ας κρατηθεί υπόψη αυτό) ψυχοσύνθεση, από τα όνειρα (που είναι άλλωστε το δικό μας, προσωπικό σινεμά) και τη λειτουργία της μνήμης μέχρι κάθε πτυχή της συμπεριφοράς και τις ρίζες των επιθυμιών μας, θα έκαναν ως και τον Φρόιντ να παραμερίσει για λίγο την ψυχαναλυτική του θεωρία και να διασκεδάσει με την ψυχή του, πλάι στον Νταλί και τον Πικάσο.

Πέραν αυτών, ας κρατηθεί στα υπόψη πως όσο λιγότερα ακούσει ή διαβάσει κανείς για τα ενδότερα του «Inside Out», τόσο περισσότερο θα εκπλαγεί από την ευρηματικότητα των υποπλοκών, τόσο πιο απρόσμενα θα λυθεί από τα γέλια και θα συγκινηθεί, όταν έρθει η στιγμή να βρεθεί απέναντί του. Ως τότε, μικροί και μεγάλοι μπορούν να καρτερούν την ώρα που θα περιπλανηθούν σε έναν κόσμο φαντασίας αποσβολωτικά οικείο – για την ψυχή μας άλλωστε μιλάει -, μα την ίδια στιγμή τόσο αναπάντεχα επινοητικό.