Azrael

Σε έναν κόσμο μετά την Αποκάλυψη – μάλιστα, αυτή την Αποκάλυψη- μια πιστή αίρεσης που έχει απαρνηθεί τον λόγο, στρέφει την πλάτη της στον Λόγο και αποφασίζει να δραπετεύσει. Τα άλλα μέλη κυνηγούν και την προσφέρουν ως ανθρωποθυσία σε καρβουνισμένη ανθρωπόμορφη ύπαρξη, τρεφόμενη με ανθρώπινη σάρκα. Όταν το σκάει ξανά ξεκινά ένα κυνηγητό ζωής και θανάτου.

Αυτό πάνω κάτω είναι το concept του «Azrael» που μοιάζει αρχικά να καταφεύγει στο σιωπηρό σασπένς του «Quiet Place», μα εστιάζει κυρίως στην επιβιωτική δράση, ικανοποιώντας περισσότερο τους φαν του σινεμά δράσης, παρά εκείνους του τρόμου, κι ας είναι οι επιθέσεις των πλασμάτων ιδιαίτερα αιμοσταγείς. Η ηρωίδα φέρει το όνομα του αρχαγγέλου του θανάτου ή, κατά τους ισλαμιστές, της εκδίκησης, δίνοντας μια ιδέα όσων θα ακολουθήσουν σε θεατές μη εξοικειωμένους με την εικόνα της Σαμάρα Γουίβινγκ, αυτής της κλώνου της Μάργκοτ Ρόμπι που δραστηριοποιείται στο σινεμά των ειδών και  χτίζει διακριτικά μια κινηματογραφική περσόνα κυνηγημένης…κυνηγού, μέσω της δέουσας σωματικότητα και μιας υπερχειλίζουσα εκφραστικότητας –μάννα εξ ουρανού για τα βωβά set-pieces του «Azrael».

To ρεπεράζ σε εσθονικές δασικές εκτάσεις  και η δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας Μαρτ Τάνιελς - υπεύθυνος για το «θαύμα» του «Capten Volkonogov Escaped»- που προσπαθεί να χωρέσει όσο περισσότερη «πληροφορία» εντός του κάδρου γίνεται, αφήνουν την αίσθηση μιας σημαντικά μεγαλύτερης παραγωγής. Κι αν ο Τάνιελς εφευρίσκει διαρκώς τρόπους για να σπάσει την «κωνοφόρα» μονοτονία του τοπίου, ο σκηνοθέτης Ε.Λ Κατζ αδυνατεί να ακολουθήσει, επαναλαμβάνοντας τα ίδια ευρήματα μέχρι την αλληγορική κορύφωση. Κατά τα άλλα, αγαπάται η αφαίρεση, μα όταν εφαρμόζεται επί υλικού δραματικά στεγνού και σημειολογικά άπορου, καταλήγει έλλειψη.