Μαύρη Βροχή

Μετά την «Μπαλάντα του Ναραγιάμα» (Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Καννών του 1983), μια άλλη ταινία του μεγάλου Ιάπωνα σκηνοθέτη Σοέι Ιμαμούρα φτάνει στις ελληνικές αίθουσες. Όπως και στην προηγούμενη ταινία, έτσι κι εδώ, η ιστορία αντλείται από ένα εθνικό γεγονός που ο Ιμαμούρα κατορθώνει να του δώσει παγκόσμιες διαστάσεις. 

Χιροσίμα, 6 Αυγούστου 1945. Λίγες ώρες μετά την πτώση της ατομικής βόμβας, μια μαύρη βροχή θα πέσει στην πόλη. Σε πέντε χρόνια, εκατό χιλιάδες από τους επιζώντες θα πεθάνουν απ’ αυτή τη ραδιενεργό βροχή. Η οικογένεια Σιγκεμάτσου θα εγκατασταθεί στην εξοχή, αλλά οι μέρες της είναι μετρημένες, μια και ελάχιστοι θα γλιτώσουν από «το θάνατο που ήρθε από τον ουρανό».

Ο Ιμαμούρα αποφεύγει διακρίτικά τόσο την καταγγελία, όσο και το μελόδραμα. Ο θάνατος γεννιέται από την ίδια τη φύση, που αγκαλιάζει ήσυχη και αθώα τους ήρωες. Άλλωστε και η βόμβα αντιμετωπίζεται σαν ένα φυσικό γεγονός. Όσοι αναφέρονται σ’ αυτην, την αποκαλούν πάντα «η λάμψη». Φέρνοντας περισσότερο στον νου τον «Καταδικασμένο» του Κουροσάβα παρά την «Επόμενη Μέρα», η «Μαύρη Βροχή» είναι μια ταινία πάνω στην ομορφιά των εφήμερων στιγμών και όχι στην εγκατάλειψη μπρος στον επερχόμενο θάνατο. Και ο Ιμαμούρα διαλέγει τους ασπρόμαυρους, διακριτικούς τόνους μιας μπαλάντας, παρά ένα εμβατήριο-καταγγελία μιας εθνικής τραγωδίας.