Κώδικας Κινδύνου

Στo «Βlink Twice» σερβιτόρα γνωρίζει κροίσο της τεχνολογίας που θαυμάζει στο tiktok κι εκείνος την προσκαλεί μαζί με τη φιλενάδα της στο ιδιωτικό νησί του. Ακολουθούν μέρες αφθονίας και κραιπάλης, μόνο που κάτι φαίνεται να μην πηγαίνει καλά - η Ζόι Κράβιτς το καθιστά σαφές από τα πρώτα λεπτά μεταφοράς της δράσης στο ειδυλλιακό αυτό θέρετρο.

Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της, που αρχικά είχε τον τίτλο «Pussy Island», η ηθοποιός αφήνει υποσχέσεις, χρησιμοποιώντας τα χρώματα ως προοικονομία, καταχρώμενη ασφυκτικά κοντινά πλάνα στα πρόσωπα αλά Σιάμαλαν και επιστρατεύοντας μοντάζ με απότομα jump cuts και με απαλοιφή μεταβατικών σκηνών, ώστε να ενταθεί η αίσθηση αποπροσανατολισμού. Ομολογουμένως, στην αρχή το στιλιζάρισμα σε τραβά από τον γιακά, μα οι σκηνές επαναλαμβάνονται πεισματικά, τα τρικ ανακυκλώνται και σύντομα νιώθεις ότι η εξέλιξη της πλοκής αναστέλλεται διαρκώς κι αναίτια, μέχρι την αποκάλυψη του μεγάλου μυστικού.Το τελευταίο το ψυλλιαστήκαμε από νωρίς, αλλά αυτό το πιστώνουμε στην Κράβιτς. Δεν το καταλάβαμε επειδή είμαστε έξυπνοι, εκείνη μας το είπε - έστω κι αν μας το παραείπε.

Ό,τι συμβαίνει από την αποκάλυψη του μυστικού κι έπειτα, όχι μόνο είναι τονικά ανισόρροπο, μα προκύπτει και ηθικά συζητήσιμο. Όσα trigger warnings και να μπουν πριν την έναρξη της προβολής, όταν μια πολύ σοβαρή σκηνή που απεικονίζει κάτι τραυματικό με exploitation τρόπο ακολουθείται από μια σκηνή ξέφρενης καφρίλας και σλάπστικ τρόμου, συμπεραίνεις ότι η ταινία καθόλου σοβαρά δεν παίρνει αυτό που απεικονίστηκε στην προγενέστερη σκηνή, τουλάχιστον σε κινηματογραφικό επίπεδο.

Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, αυτό που θέλει να καταθέσει τελικά η Κράβιτς πάνω στο θέμα της είναι κατά κάποιο τρόπο το μανιφέστο του επονομαζόμενου girl-boss φεμινισμού. Και δυστυχώς, στο pussy island της το metoo δεν στοχεύει ούτε στη δικαίωση των θυμάτων, ούτε σε έναν καλύτερο, δικαιότερο κόσμο, αλλά στη στείρα ρεβάνς και σε ένα κυνικό power play. Κοινώς, δεν ανοιγοκλείσαμε τα μάτια μας αλλά τα γουρλώσαμε.