Κεντρικός Σταθμός - ταινιες || cinemagazine.gr

Κεντρικός Σταθμός

Central Do Brazil

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

1998
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Βραζιλία, Γαλλία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βάλτερ Σάλες
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Μάρκος Μπερνστίν, Εμανουέλ Καρνέιρο, Βάλτερ Σάλες Τζούνιορ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Φερνάντα Μοντενέγκρο, Μαρίλια Πίρα, Βίντσιους Ντε Ολιβέιρα, Σόγια Λίρα, Όθον Μπάστος
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Βάλτερ Καρβάλο
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Ζακ Μορελεμπάουμ, Αντόνιο Πίντο
    ΜΟΝΤΑΖ: Φελίπε Λακέρδα, Ισαμπέλε Ράθερι
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 115’
    ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ FILMS
    Κεντρικός Σταθμός

Μια πολυβραβευμένη μικρή έκπληξη από τη Νότιο Αμερική διασχίζει τη μεγάλη οθόνη για να φτάσει στον ανθρώπινο Κεντρικό Σταθμό: την καρδιά. Επειδή οι απλοί άνθρωποι είναι συναρπαστικοί και η ζωή μοιάζει τόσο πολύ με road movie. Ο προορισμός είναι ανοιχτός και απολύτως προσωπικός.

Από την Ιωάννα Παπαγεωργίου

Οι σκέψεις που αφήνει στο χαρτί, συντάσσοντας τα γράμματα των αναλφάβητων περαστικών, γεμίζουν την άχαρη ζωή της. Η μοναξιά της, όμως, την έχει κάνει πικρόχολη και τα γράμματα είναι χωμένα σ’ ένα συρτάρι: αταχυδρόμητα. Γιατί, αν αυτή έχει από καιρό πάψει να ονειρεύεται, το ίδιο πρέπει να συμβεί και με τους συνανθρώπους της.

Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ρίο Ντε Τζνέιρο η Ντόρα αγαπάει τη ρουτίνα της και μισεί οποιονδήποτε τολμά να της την απειλήσει. Ένας πιτσιρίκος θα εισβάλει χωρίς τη θέλησή του στη ζωή της και η μοναξιά της θα μαλακώσει. Η ρουτίνα δεν τους χωράει πια και μαζί θα αφήσουν την πόλη για τις εκτάσεις της επαρχιακής Βραζιλίας, σ’ ένα ταξίδι αναζήτησης και αυτογνωσίας.

Το ταξίδι δεν μετριέται με χιλιόμετρα και ο προορισμός δεν βρίσκεται εκεί έξω

Με αφετηρία μια άναρχη μεγαλούπολη που αντικατοπτρίζει την ψυχική αποτελμάτωση της Ντόρα, ο Βραζιλιάνος Βάλτερ Σάλες γυρίζει το κλειδί στη νωχελική μηχανή ενός βαθιά ανθρώπινου road movie. Τα πρώτα του πλάνα είναι απρόσωπα, θορυβώδη, ψυχρά και σκοτεινά: στην πρωινή, πυκνή σκιά του σταθμού ή στη νυχτερινή, μουχλιασμένη ατμόσφαιρα των στενάχωρων διαμερισμάτων. Η τηλεόραση εδώ προσφέρει τη μοναδική διαφυγή από τη μίζερη πραγματικότητα και η απόκτησή της προβάλει ως σκοπός ζωής.

Καθώς όμως η Ντόρα και ο ανήλικος φίλος της αφήνουν το φρένο και κατευθύνονται προς τον καινούργιο τους προορισμό, ο ήλιος τρυπώνει στο πανί, ζεσταίνει το μουδιασμένο σώμα τους και φωτίζει τον εσωτερικό τους κόσμο. Διασχίζοντας την απεραντοσύνη των τοπίων που απλώνονται μπροστά τους, η ψυχή τους μπορεί να ανασάνει ζωντανή και μοιάζει να ανοίγει, ενώ φορτώνει με καινούργια πρόσωπα και ξεχασμένες αλήθειες.

Ο φακός του Σάλες ακουμπάει στα πρόσωπα των ηρώων του, χαρτογραφώντας τους χαρακτήρες τους και τις συναισθηματικές τους διαδρομές. Και μετά, με γαλήνια travelling, ανοίγει το πλάνο του κι απομακρύνεται, για να τους εντάξει στο περιβάλλον (κοινωνικό και φυσικό) που τους αλλάζει, τους ορίζει και αποκωδικοποιεί τη συμπεριφορά τους. Σε μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας, η εκρηκτική γαλήνη μιας λιτανείας για τους νεκρούς «ξεπλένει» τις τύψεις του παρελθόντος κι επαναπροσδιορίζει την αρχή του ταξιδιού.

Τα κουμπωμένα χαρακτηριστικά της Ντόρα έχουν πια γλυκάνει και τα δάκρυα του συνταξιδιώτη της δεν χωρούν στο γεμάτο χαμόγελο πρόσωπό του. «Τα έχω πεθυμήσει όλα…», γράφει σ’ ένα τελευταίο, δικό της αυτή τη φορά, γράμμα. Η υπόκωφη, εσωστρεφής ερμηνεία της εξαίσιας Φερνάντα Μοντενέγκρο αφήνεται στο πρώτο και τελευταίο της ξέσπασμα, τη στιγμή που η ηρωίδα της συνειδητοποιεί πως το ταξίδι δεν μετριέται με χιλιόμετρα και ο προορισμός δεν βρίσκεται εκεί έξω…

Η κριτική δημοσιεύτηκε στο τεύχος 100 του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, τον Απρίλιο του 1999.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Κεντρικός Σταθμός
  • Κεντρικός Σταθμός