Γυρίσματα της Τύχης

Τι απαιτήσεις οφείλει να έχει πια κάποιος από έναν δημιουργό που υπογράφει αισίως την πεντηκοστή του ταινία, δουλεύει ασταμάτητα εδώ και αρκετές πλέον δεκαετίες, είναι 87 ετών, έχει εμπνευστεί μερικές από τις ωραιότερες δημιουργίες του αμερικανικού σινεμά και φαινομενικά έχει αφήσει οριστικά πίσω τις σπουδαίες καλλιτεχνικά μέρες του; Mια καινούργια ταινία από τον Γούντι Άλεν θα μπορούσε στη χειρότερη περίπτωση να μοιάζει με αυτές στις οποίες μας συνήθισε τα τελευταία δέκα χρόνια: όλες είχαν τις αξιομνημόνευτες στιγμές τους, καμία δεν σήκωνε ιδιαίτερη συζήτηση. Στην καλύτερη περίπτωση, μια καινούργια ταινία του Άλεν είναι σαν τα «Γυρίσματα της Τύχης», ένα ευπρόσδεκτο déjà vu παιχνίδι με το ρομάντζο, το θρίλερ και τη μαύρη κωμωδία με φόντο αυτή τη φορά την παρισινή μητρόπολη ή μάλλον μια εξιδανικευμένη και πιο ακαταμάχητη εκδοχή της, άψογα φωτογραφημένη από τον βετεράνο και πολυβραβευμένο Βιτόριο Στοράρο.

Η ιστορία φαντάζει από την αρχή οικεία. Μια νεαρή γυναίκα, η οποία αισθάνεται ιδιαιτέρως τυχερή πλάι στον πολύ πλούσιο και πολύ προστατευτικό σύζυγο που πρόσφατα απέκτησε, συναντά τυχαία στο δρόμο έναν παλιό της συμμαθητή, νυν συγγραφέα, ο οποίος της εξομολογείται ότι κάποτε ήταν αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της. Μια σειρά από περιπάτους και σύντομα γεύματα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ειδύλλιο. τη δε γυναίκα σε σοβαρές αμφιβολίες για το πόσο τελικά αγαπά τον άντρα με τον οποίο βρίσκεται ή αν, αντιθέτως, προτιμά να την παρασύρει ο μποέμικος και πιο ξέγνοιαστος εαυτός που της ξυπνά και πάλι ο παλιός της γνώριμος.

Ένα ανάλαφρο και ειρωνικό κλείσιμο του ματιού στα παράξενα παιχνίδια και τις μυστήριες συγκυρίες που επιφυλάσσει η ζωή (και ο θάνατος)

Όλα θα έμεναν στο πλαίσιο του χαριτωμένα αισθηματικού και του αιθέρια γαργαλιστικού αν ο σύζυγος (ένας πολύ καλός Μελβίλ Πουπό) δεν τύχαινε, εκτός από ζηλιάρης και υπερβολικά κτητικός, να είναι και δολοφονικός, μη έχοντας κανέναν ηθικό φραγμό στο να βγάζει από τη μέση οποιονδήποτε αποτελεί με κάποιο τρόπο εμπόδιο στην ευτυχία του. Το ίδιο αποφασίζει να κάνει και τώρα, σχεδιάζοντας να εξαφανίσει από προσώπου γης τον εραστή, χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα.

Τα υπόλοιπα εύκολα μπορεί να τα φανταστεί όποιος έχει δει το «Match Point», τις ανάλογες ταινίες του Σαμπρόλ και του Χίτσκοκ ή έχει διαβάσει κάποιο βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν, θρυλικού μυθιστοριογράφου της αστυνομικής λογοτεχνίας ο οποίος γίνεται σημείο αναφοράς στην ταινία του Γούντι Άλεν. Τα «Γυρίσματα της Τύχης» είναι, επίσης, αυτό που λίγο-πολύ δηλώνει ο τίτλος τους, ένα ανάλαφρο και ειρωνικό κλείσιμο του ματιού στα παράξενα παιχνίδια και τις μυστήριες συγκυρίες που επιφυλάσσει η ζωή (και ο θάνατος). 

Ευδιάθετος και αεράτος στο σενάριο και τη σκηνοθεσία, ο Άλεν οδηγεί με συνοπτικές (όσο και λίγο βιαστικές σεναριακά) διαδικασίες την πλοκή του στη σαρδόνια κατακλείδα και στο δηκτικό επιμύθιο. Κανένα στοιχεία νεωτερισμού δεν υπάρχει εδώ. Μόνο ένα γνώριμο και ανακουφιστικό αίσθημα προκαλεί η γνώση ότι για μιάμιση πυκνή ώρα, που κυλάει σαν νεράκι, βρισκόμαστε στη συντροφιά ενός δεινού και διαυγούς αφηγητή που ξέρει πώς να χρωματίζει τις ιστορίες του με τα απαραίτητα κωμικά και δραματικά συστατικά, πώς να τις ελαφραίνει ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές τους, πώς να τις απαλλάσσει από οτιδήποτε περιττό και πώς να τις ανταμείβει με την ικανοποιητική κατάληξη που τους αξίζει.