Παριζιάνικες Ιστορίες - ταινιες || cinemagazine.gr

Παριζιάνικες Ιστορίες

Dear Paris

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2024
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Γαλλία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μαριάν Σατραπί
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Μαρί Μαντινιέ, Μαριάν Σατραπί
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μόνικα Μπελούτσι, Εντουάρντο Νοριέγκα, Ρόζι Ντε Πάλμα, Ροσντί Ζεμ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μαξίμ Αλεξάντρ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Πασκάλ Λενζάν
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Σπέντζος Film
    Παριζιάνικες Ιστορίες

Απόπειρα της Μαριάν Σατραπί να επιστρέψει στις σπονδυλωτές αφηγήσεις των '00s, με ελάχιστο Παρίσι και ακόμα πιο ...ελάχιστες ιστορίες.

Από τον Γιάννη Βασιλείου

Τη δεκαετία των ΄00s έκαναν θραύση σπονδυλωτές αφηγήσεις, παράλληλες ιστορίες που αποκάλυπταν τον σύνδεσμο μεταξύ τους στα τελευταία λεπτά της ταινίας και έκλειναν με ένα επιμύθιο τύπου «όλοι άνθρωποι είμαστε», δοσμένο με τον στομφώδη τρόπο άλλοτε δημοφιλών Ιβήρων λογοτεχνών. Όχι τυχαία, η άνοδός τους συνέπεσε με την πρώτη φάση της χρυσής περιόδου της τηλεόρασης κατά τον 21ο αιώνα - η αφήγησή τους είχε τη μη αιτιοκρατική λογική μιας τηλεοπτικής σειράς, διογκώνοντας έτσι τη δημοφιλία τους. Όπως αναμενόταν, κάποια στιγμή επήλθε κορεσμός, εγκατέλειψαν αυτό το format ακόμα και ο Γκιγιέρμο Αριάγκα με τον Ινιάριτου που, εδώ που τα λέμε, το έκαναν καλύτερα από τους περισσότερους.

Η νέα ταινία της Μαριάν Σατραπί ανήκει σε αυτή τη φιλμική συνομοταξία. Με φόντο το Παρίσι, αλλά με τόσο βιαστικό ρεπεράζ και τόσο ουδέτερη φωτογραφία που με το ζόρι περνάει για ταινία πόλης, ξεδιπλώνονται ιστορίες ανεκδοτολογικής φύσης, με την απειλή του θανάτου να παίζει πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα ρόλο. Αν θες να παραστήσεις τον ευθυμογράφο στο σινεμά, χρειάζεται και μια πρόζα, χρειάζεται μια στοιχειώδης δραματική ανάπτυξη, έστω κι αν υπηρετεί μόνο το punchline - δεν μπορείς να αρκεστείς μόνο σ’αυτό  και στο set-up του ανεκδότου. Το «Dear Paris» δεν διαθέτει τίποτα από τα παραπάνω. Επιπροσθέτως, όση δουλειά κι αν έχει γίνει στο μοντάζ, ώστε οι μεταβάσεις από τη μια ιστορία στην άλλη να γίνονται με έμπνευση που δεν συναντάς στην τηλεόραση, ίσως η φόρμα της ανθολογίας να υπηρετούσε καλύτερα το (όποιο) περιεχόμενο. Μεταπηδώντας διαρκώς από το ένα ανέκδοτο στο άλλο, χάνεται το momentum της αφήγησης, εξαϋλώνεται ο χρονισμός που, ως γνωστόν, είναι το άλφα και το ωμέγα στην κωμωδία.

Σκόπιμα δεν αναφερόμαστε στο σκετσάκι με την ανήλικη και τον απαγωγέα, φοβόμαστε ότι θα έχει σοβαρά προβλήματα με την αστυνομία γούστου, τα υπόλοιπα ως αρχικές ιδέες ας πούμε ότι μια νοστιμιά την έχουν, σίγουρα δεν βλάπτει και η παρουσία γνωριμία φυσιογνωμιών, που χαίρεσαι να βλέπεις στην οθόνη. Αν αυτά αρκούν, είναι μια άλλη (παριζιάνικη) ιστορία.  

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Παριζιάνικες Ιστορίες
  • Παριζιάνικες Ιστορίες