Digger - ταινιες || cinemagazine.gr

Digger

Digger

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2020
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζώρτζης Γρηγοράκης
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Μαρία Βόττη, Βαγγέλης Μουρίκης
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Βαγγέλης Μουρίκης, Αργύρης Πανταζάρας, Σοφία Κόκκαλη, Τεό Αλεξάντερ, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Βασίλης Μπισμπίκης
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Γιώργος Καρβέλας
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Μιχάλης Μοσχούτης
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 101'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Μικρόκοσμος
    Digger

Μια προβληματική σχέση πατέρα και γιου και στο βάθος ένας επαρχιακός μικρόκοσμος σε αναβρασμό εξαιτίας μιας αμφιλεγόμενης επένδυσης, συνθέτουν το ελπιδοφόρο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τζώρτζη Γρηγοράκη σε ταινία μεγάλου μήκους, που βγαίνει στις αίθουσες με ώθηση τα δέκα βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Από τον Νεκτάριο Σάκκα

Οι θετικές εντυπώσεις από την παγκόσμια πρεμιέρα του «Digger» στο πλαίσιο του βερολινέζικου Πανοράματος 16 μήνες πριν είχαν ήδη αρχίσει να να δικαιώσουν σε ικανοποιητικό βαθμό τις προσδοκίες απέναντι στις δυνατότητες του Τζώρτζη Γρηγοράκη. Έπειτα ήρθαν οι βραβεύσεις στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (μεταξύ των οποίων το Ειδικό Βραβείο της επιτροπής και αυτό του Κοινού), ενώ μόλις χθες (16/6), το «Digger» έφυγε από τα Βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου θριαμβευτής, αποσπώντας δέκα διακρίσεις μεταξύ των οποίων αυτές των Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Σεναρίου, Φωτογραφίας και Α’ Ανδρικού (Μουρίκης).

Πέρα από τον εμφανή αντίκτυπο της παραπάνω αναγνώρισης σε ένα παρθενικό πέρασμα στις μεγάλου μήκους ταινίες, ο νεαρός Έλληνας σκηνοθέτης ανταποκρίθηκε με αξιοθαύμαστο στην όψη και πειστικό στην ψυχή δράμα, με πυρήνα σαφώς πολιτικό και άξονα τη σχέση ενός γιου με τον αποξενωμένο πατέρα του. Μία σχέση η οποία γυρεύει στην αφετηρία της την επούλωση, στην ελληνική επαρχία πιο συγκεκριμένα, έχοντας για φόντο μια τοπική κοινότητα διχασμένη εξαιτίας της επένδυσης που υπόσχεται μια εταιρεία εξόρυξης.

Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ο Νικήτας (Βαγγέλης Μουρίκης), ένας αγρότης που αντιστέκεται σθεναρά στις εταιρικές πιέσεις για εξαγορά της γης του, μιας γης άλλωστε που κάποτε τον κράτησε εκεί με κόστος έναν επώδυνο χωρισμό και την φυγή της γυναίκας του με τον γιο τους. Ο τελευταίος τώρα, ο Τζόνι (Αργύρης Πανταζάρας), επιστρέφει νεαρός πια στην γενέτειρα έχοντας χρόνια να δει τον Νικήτα και αφού η μητέρα του έχει πεθάνει, με μόνο μέλημα να εισπράξει το συντομότερο δυνατό το μερίδιο που του αναλογεί από την πατρική περιουσία.

Η προσεγμένη πλανοθεσία του Γρηγοράκη εκμεταλλεύεται στο έπακρο την άρτια διεύθυνση φωτογραφίας του Γιώργου Καρβέλα

Η διαφωνία πατέρα και γιου πάνω στην πώληση του κτήματος αποτελεί εξαιρετική αφετηρία προκειμένου ο Γρηγοράκης να φωτίσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς και τις εσωτερικές συγκρούσεις της κάθε πλευράς, να αναδείξει το πίσω κείμενο σε όσα λένε και εν ολίγοις να χτίσει τους δύο βασικούς, ανάγλυφους, πειστικούς χαρακτήρες της ταινίας του. Κι αν πάνω στο άλυτο δυναμικό της σχέσης τους μας προσφέρεται η αναγκαία λαβή προκειμένου να γραπωθούμε από την ιστορία, το «Digger» ανοίγεται προς το πολιτικό του σκέλος αγγίζοντας το ακανθώδες debate περί επενδύσεων που έχει απασχολήσει έντονα τα τελευταία χρόνια την ελληνική κοινωνία (βλ. Σκουριές). Σημαντικό ρόλο εδώ παίζει αφενός η Σοφία Κόκκαλη στο ρόλο της Μαίρης που συνδέεται συναισθηματικά με τον Τζόνι και η οποία δε βλέπει με καλό μάτι τα σχέδια της εταιρείας, αφετέρου οι φίλοι του Νικήτα που φιλονικούν ατελείωτα ως προς το ζήτημα (Μιχάλης Ιατρόπουλος, Βασίλης Μπισμπίκης, Μαριάνθη Παντελοπούλου κ.α.), με το ευρύτερο κοινωνικό κάδρο να συμπληρώνεται από εκεί και πέρα με μερικούς περιφερειακούς χαρακτήρες.

Όλη αυτή η υποσχόμενη πρώτη ύλη έρχεται να ανυψωθεί καταλυτικά μέσα από την προσεγμένη πλανοθεσία του Γρηγοράκη που εκμεταλλεύεται στο έπακρο την άρτια διεύθυνση φωτογραφίας του Γιώργου Καρβέλα, η οποία αγκαλιάζει πανέμορφα το φυσικό τοπίο (η ταινία γυρίστηκε σε Χαλκιδική και Κοζάνη). Επίσης, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε όχι μόνο στους καλογραμμένους διαλόγους, αλλά κυρίως στην ευτυχή συγκυρία το κάστινγκ του «Digger» να διαθέτει τους Μουρίκη και Κόκκαλη, τους με διαφορά κορυφαίους ηθοποιούς που έχει να επιδείξει αυτή τη στιγμή το ελληνικό σινεμά. Ο μεν Μουρίκης έχει την στόφα να μετατρέπει ακόμα και έναν επεξηγηματικής λογικής μονόλογο σε πηγαία κατάθεση συναισθήματος, η δε Κόκκαλη αποδεικνύεται για άλλη μια φορά αβίαστα φυσική και εκφραστικά εκτενής.

Με αυτά τα δεδομένα θα μπορούσαμε σήμερα να μιλάμε ως και για ένα θεαματικό σκηνοθετικό πέρασμα στην πρόκληση μιας μεγάλου μήκους. Το ότι απέχουμε σημαντικά από το βέλτιστο αυτό σημείο εντοπίζεται σε μία σειρά από λόγους. Με βασικότερο όλων μια προβληματική τρίτη πράξη η οποία υποκύπτει σε ευκολίες, παραβλέπει ευκαιρίες να εμβαθύνει περαιτέρω στους ήρωες (ο Τζόνι και η Μαίρη βρίσκονται σε μια συγκρουσιακή πορεία με πολύ ζουμί που όμως παρακάμπτεται αναίτια) και εμφανώς χωλαίνει υφολογικά, καθώς η τελική λύση με το σωτήριο εύρημα του εκσκαφέα βγάζει γέλιο κόντρα σε κάθε λογική ή συνέπεια όσων έχουν προηγηθεί. Έπειτα είναι η ίδια η ασαφής και αμετατόπιστη ιδεολογική τοποθέτηση του «Digger» ως προς το ζήτημα της επένδυσης, που θα μπορούσε ίσως να περάσει ως αντικατοπτρισμός των αντικρουόμενων απόψεων που απαντώνται εκεί έξω, αρκεί η κατακλείδα να μην αναιρούσε τόσο άγαρμπα τα πιστεύω του Νικήτα τα οποία άλλωστε αποτελούν και την ηθική πυξίδα της ταινίας.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Digger
  • Digger