Fast & Furious 9: Μαχητές των Δρόμων

Η ήσυχη οικογενειακή ζωή για τον Ντομ Τορέτο (Βιν Ντίζελ) και τη Λέτι (Μισέλ Ροντρίγκεζ) διακόπτεται, καθώς καλούνται να τα βγάλουν πέρα με μια παγκόσμια απειλή που απειλεί να ανατρέψει την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων. Στο πλευρό τους, φυσικά, οι παλιοσειρές της ομάδας Ρόμαν (Ταϊρίζ Γκίμπσον), Τεζ (Λούντακρις), Ράμσεϊ (Νάταλι Εμάνουελ), Μία (Τζορντάνα Μπρούστερ) και Χαν (Σουνγκ Κανγκ). Απέναντί τους, η Σάιφερ (Σαρλίζ Θερόν) και ο Τζέικομπ (Τζον Σένα), ο μικρός και εξαιρετικά επικίνδυνος αδελφός του Ντομ ο οποίος παραστράτησε μετά από ένα τραγικό συμβάν που σημάδεψε τους Τορέτο.

Μιλώντας για το «F9», ας ξεκινήσουμε από το κλασικό και τετριμμένο ότι το σινεμά ήταν από τα γεννοφάσκια του η κατεξοχήν τέχνη του απίστευτου. Fast forward στο σήμερα, σε μια εποχή όπου η βαριά βιομηχανία των συμπάντων και των σίκουελ κάνουν τα χοντρά λεφτά και ορίζουν σε κρίσιμο βαθμό την χολιγουντιανή αγορά. Σε αυτό το πλαίσιο, είσαι η Universal και έχεις στα χέρια σου ένα franchise 20ετίας με πιστό κοινό και εισπράξεις άνω των 5 δισ. δολαρίων. Εκεί που οι πρώτοι «Μαχητές των Δρόμων» ήταν περιπέτειες με γρήγορα αμάξια για σκληρά αλάνια, αναβάθμισες τα αλάνια από κοντράκηδες σε υπερ-πράκτορες επιπέδου Μποντ ενώ δεν κώλωσες να τα στείλεις μαζί με τα αμάξια τους πάνω σε γιοτ, σε τρένα, σε αεροπλάνα, σε ουρανοξύστες, ως και σε υποβρύχια. Φτάνει λοιπόν η ώρα για το επόμενο βήμα και κάποιος από την ομάδα σηκώνει το χέρι και λέει «να στείλουμε το F9 μια βόλτα στο διάστημα». Εδώ που φτάσαμε, «γιατί όχι;» θα πει κανείς. Η όπισθεν σε μονόδρομο δεν αποτελεί επιλογή.

Οι «Μαχητές των Δρόμων» και ο Βιν Ντίζελ το παλεύουν το πράγμα, προσφέροντας κάθε φορά αυτό που υπόσχονται, για όποιον θέλει να το αγοράσει. Και οι αριθμοί λένε πως είναι πολλοί αυτοί που θέλουν

Για να είμαστε δίκαιοι, εκεί που ανάλογα εγχειρήματα όπως οι «Αναλώσιμοι» καταλήγουν να τραβάνε από τα μαλλιά συνέχειες που μοιάζουν μία από τα ίδια, οι «Μαχητές των Δρόμων» και ο Βιν Ντίζελ (ο πραγματικός κινητήρας της σειράς σε διπλό ρόλο πρωταγωνιστή και παραγωγού) το παλεύουν το πράγμα, προσφέροντας κάθε φορά αυτό που υπόσχονται, για όποιον θέλει να το αγοράσει. Και οι αριθμοί λένε πως είναι πολλοί αυτοί που θέλουν. Είναι ένα αντίστοιχο του παλιού συνθήματος «ο λαός θέλει, το ΠΑΣΟΚ μπορεί», αλλά σε σινεμά. Γιατί οι οπαδοί παίρνουν αυτό που ζητάνε, το στούντιο συνεχίζει να βγάζει λεφτά και στο τέλος είναι όλοι ευχαριστημένοι. Γεγονός που εξηγεί ενδεχομένως και την επιστροφή του Τζάστιν Λιν στη σκηνοθεσία, έπειτα από δύο «Fast and the Furious» όπου είχε αποσυρθεί στα πιτς.

Το «F9» πάει προφανώς πακέτο με την προϋπόθεση ότι ο θεατής ξέρει τι πάει να δει και τι έχει προηγηθεί. Και φυσικά έχει και όλες τις τυπικές τάσεις, αδυναμίες και ευκολίες (όπως το πάρει κανείς) μιας σειράς που βασίζεται στην υπερτροφική δράση και το δέσιμο του κοινού με το καστ. Με πρώτη τη διάρκεια που ξεφεύγει σταθερά πάνω από το δίωρο από την 5η ταινία της σειράς και μετά, φτάνοντας εδώ στα (υπερβολικά για τους εκτός φάσης, χορταστικά για τους οπαδούς) 145 λεπτά. Μία πλοκή που δε χρειάζεται να βγάζει νόημα και που θα εξηγεί κάθε φορά τι πρόκληση έχουν να αντιμετωπίσουν οι πρωταγωνιστές στην επόμενη σεκάνς. Ένα διευρυμένο γκρουπ πρωταγωνιστών στο οποίο κάποιοι ξεχωρίζουν και κάποιοι μοιραία θα χαθούν στο φόντο. Μια σειρά από υπερβολές και απιθανότητες με τις οποίες κανείς δε θα κάτσει να ασχοληθεί αν στέκουν - και ούτε χρειάζεται - αρκεί να έχουν αρκετό πιστολίδι, γκάζια, εκρήξεις και ατάκες. Και βέβαια το συναισθηματικό μπόλιασμα γύρω από το υπόβαθρο των πρωταγωνιστών, το οποίο η σειρά άρχισε να υπηρετεί έξυπνα μετά τον πρόωρο χαμό του Πολ Γουόκερ. Όπου εδώ, έχουμε την προϊστορία μιας αντιπαλότητας κομβικής για το φιλμ, αυτής μεταξύ του Τομ και του μικρού του αδερφού, Τζέικομπ, η οποία θα επιστρατεύσει κοινότοπα έννοιες περί αδελφοσύνης, προδοσίας, ηθικής ακεραιότητας κλπ. 

Κατά τα άλλα, σε μία σειρά που δεν αποτελεί φυσικά είδηση ότι η ματσίλα εξακολουθεί να της ξεχειλίζει από το ντεπόζιτο, η Έλεν Μίρεν ξοδεύεται σε μια cameo εμφάνιση, η Θερόν συνεχίζει να ψιθυρίζει τις ατάκες της, η Τζορντάνα Μπρούστερ είναι κάπου εκεί και η Ροντρίγκεζ έχει έναν πιο ουσιαστικό ρόλο, δηλώνοντας ευχαριστημένη με τον τρόπο που η σειρά δείχνει επιτέλους «λίγη περισσότερη προσοχή και αγάπη στους γυναικείους χαρακτήρες».