Kandahar: Σημείο Διαφυγής

Ο Τζέραρντ Μπάτλερ, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει επανεφεύρει τον εαυτό του ως action hero κατά αποκλειστικότητα (αυτός και ο Λίαμ Νίσον), επιστρέφει για πολλοστή φορά σε έναν ρόλο «πασπαρτού», στον οποίο θα μπορούσε να τον δει κανείς σε οποιαδήποτε από τις ταινίες που πρωταγωνιστεί εδώ και μια δεκαετία πλέον, πράγμα που σημαίνει πως, τουλάχιστον, σε υποκριτικό επίπεδο, δεν έχεις να περιμένεις και πολλά από τούτη εδώ την ταινία. 

Ο Τομ Χάρις (Μπάτλερ) είναι ένας μυστικός πράκτορας της CIA που βρίσκεται στο Αφγανιστάν, προκειμένου να φέρει εις πέρας μια πολύ συγκεκριμένη αποστολή για την κυβέρνηση των ΗΠΑ: να καταφέρει ένα γερό πλήγμα στην πυρηνική δύναμη της χώρας όπως και κάνει. Λίγο πριν αναχωρήσει για το Λονδίνο, προκειμένου να είναι παρών στην αποφοίτηση της κόρης του, θα δεχτεί μια τελευταία δουλειά, σύντομα όμως τα πράγματα θα στραβώσουν επικίνδυνα, όταν η ταυτότητά του γίνει γνωστή και οι ειδικές δυνάμεις του Αφγανιστάν βρεθούν ξαφνικά στο κατόπι του. Εν μέσω ενός αδιάκοπου πολέμου συμφερόντων και εξουσίας μεταξύ αντιμαχόμενων πλευρών, ο Χάρις θα χρειαστεί ένα θαύμα προκειμένου να φτάσει στο αεροδρόμιο της Κανταχάρ και να φύγει από τη χώρα. 

«Σε έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω…» τραγουδούσαν οι OLYMPIANS τη μακρινή δεκαετία του ’80 και πιθανότατα το ίδιο να σιγομουρμουρίζεις και εσύ κατά την διάρκεια της ταινίας, αφού λίγο πολύ πρόκειται για ένα κινηματογραφικό αποτέλεσμα που έχουμε δει δεκάδες φορές στην μεγάλη οθόνη, με την μόνη διαφορά πως εδώ μπροστάρης είναι ένας διεκπεραιωτικός, πλην τίμιος Τζέραρντ Μπάτλερ, σε μια ακόμη παρουσία (του) που σύντομα θα ξεχαστεί μέχρι τον επόμενο, ίδιο κι απαράλαχτο ρόλο. 

Με ένα σενάριο που βασίζεται στις προσωπικές εμπειρίες του σεναριογράφου Μίτσελ ΛαΦορτούν, όταν εκείνος εργαζόταν για την Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών της Αμερικής, αλλά και από την θητεία του το 2013 στο Αφγανιστάν την εποχή του σκανδάλου Σνόουντεν, ο Ρικ Ρόμαν Βο (των «Ο Φύλακας Άγγελος Έπεσε» και «Greenland») σκηνοθετεί για τρίτη φορά τον Μπάτλερ (ο οποίος εκτελεί εδώ και χρέη παραγωγού) σε μια ταινία που πάσχει δραματικά σε θέμα ρυθμού, δίνοντας την αίσθηση πως δεν πρόκειται για μια δίωρη περιπέτεια, αλλά για ένα τουλάχιστον τρίωρο φιλμ στο οποίο η μεγάλη διάρκειά του γίνεται αισθητή και με το παραπάνω. 

Σίγουρα κάπου μέσα στα σχέδια του ΛαΦορτούν ήταν η δημιουργία ενός σφιχτού, υποθεσιακού σκελετού με παρασκηνιακά παιχνίδια, ανατροπές και μπόλικο κυνηγητό στις αχανείς, αφγανικές ερήμους, όμως αυτό που γίνεται γρήγορα εμφανές είναι ότι δύσκολα μπορεί ένας δυτικός να αποβάλλει από μέσα του την ματιά του προπαγανδιστή, πολλώ δε μάλλον όταν αφορά σε κάποιον που έχει βιώσει την αμερικανική πολιτική εκ των έσω. Πρακτικά πρόκειται για μια ακόμη ταινία που πλέκει το εγκώμιο των καλών Αμερικανών, παρά τις αναπόφευκτες, δακρύβρεχτες ατάκες μιας καθυστερημένης (όχι πολύ, καμιά δεκαετία μονάχα) wannabe αυτοκριτικής, όπως συμβαίνει με τον χαρακτήρα του Μπάτλερ εν προκειμένω, σχετικά με την παρουσία και την δράση των ΗΠΑ «εκεί που δεν την σπέρνουν».  

Τούτο το «Σημείο Διαφυγής» καμία διαφυγή δεν έχει, το γνωρίζεις καλά πριν καν μπεις στην αίθουσα, η συνταγή είναι εξάλλου δοκιμασμένη και παρά το γεγονός πως μοιάζει πλέον αδιανόητα παρωχημένη, εμείς θα συνεχίσουμε να βλέπουμε ανελέητα κυνηγητά αντιμαχόμενων πλευρών σε σκονισμένους δρόμους της Ανατολής, σκληροπυρηνικούς δυτικούς που «θυσιάζονται» στο όνομα της τιμημένης τους πατρίδας, αλλά και εκατόμβες νεκρών αλλόθρησκων, γιατί οι εχθροί είναι πάντα οι άλλοι. Αν δεν σας πείσει η γενικότερη εικόνα προπαγάνδας στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, περιμένετε λίγο μέχρι το τέλος, αυτό θα σας πείσει σίγουρα.