Λώξη

Εκ των πραγμάτων το ντοκιμαντέρ των Δημήτρη Ζάχου και Θανάση Καφετζή αποτελεί μια σημαντική στιγμή για το εγχώριο είδος των ταινιών τεκμηρίωσης (και όχι μόνο), δεδομένου ότι πρόκειται για ένα δείγμα κινηματογράφου που θέλει να ανοίξει σοβαρά τη συζήτηση της συμπεριληπτικότητας στη δημόσια σφαίρα.

Θα έλεγε κανείς πως παραδείγματα σαν τη «Λώξη» λείπουν από το ελληνικό σινεμά, ενδεχομένως λόγω δυσκολίας προσέγγισης του θέματος και διατήρησης των λεπτών ισορροπιών που πολλές φορές απαιτούνται από δημιουργούς και λοιπούς συμμετέχοντες. Εδώ το σκηνοθετικό ντουέτο παραδίδει το λιτό πορτραίτο μιας νεαρής γυναίκας σε αναζήτηση του εαυτού της αλλά και της θέσης της στην κοινωνία, με ένα αποτέλεσμα που δεν δημιουργεί προσδοκίες, παραμένει απλό και αληθινό, αν και στερείται οποιουδήποτε ξεχωριστού, φιλμικού στυλ.

Η κάμερα των Ζάχου-Καφετζή ακολουθεί την Λωξάνδρα Λούκας σε όλη την διαδρομή προετοιμασίας της για τον πρώτο μεγάλο ρόλο της καριέρας της, για την παράσταση «Φουέντε Οβεχούνα» του Εθνικού Θεάτρου, καταγράφοντας δίχως παρεμβάσεις (η κάμερα «επανέρχεται» στον οργανικό ρόλο του παρατηρητή και όχι του κριτή) όλες τις αναπάντεχες «στάσεις» του ταξιδιού της: από την ανείπωτη χαρά και τον ενθουσιασμό, στην κόπωση, τη σύγχυση, τις δυσκολίες και τελικά στη μεγάλη επιτυχία.

Προς τιμήν τους τα στερεότυπα και τα κλισέ απουσιάζουν από τη ταινία τους, μια παγίδα στην οποία δεν θα δυσκολευόταν να πέσει κανείς, παρόλα αυτά το «Λώξη» δεν αποτελεί καλλιτεχνικά ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ, παρά την βαρύτητα του θέματός του. Έτσι κι αλλιώς στόχος των δημιουργών μάλλον δεν είναι να καταστεί τούτη η ταινία αξιομνημόνευτη από άποψη τεχνικής, αλλά από άποψη περιεχομένου, αν και ακόμα και εκεί υπάρχουν μεμονωμένα θέματα ρυθμού που σχετίζονται πρωτίστως με την αφηγηματική συρραφή των πλάνων.

Η παρουσία των γονιών της Λώξη, η «σχέση» της με το αγόρι της, η αποδοχή και η ένταξή της στο συνεργείο της παράστασης αποτελούν αναμφίβολα ενδιαφέροντα στιγμιότυπα σε μια πορεία – κυριολεκτικά – προς το άγνωστο, με την πρωταγωνίστρια να επιδεικνύει αξιοζήλευτη γενναιότητα και περίσσιες δόσεις τσαγανού, χρωματίζοντας το φιλμ με αισιοδοξία και αυθεντικότητα.

Δεν είναι σίγουρο κατά πόσο ο διάλογος για την κοινωνική συμπερίληψη πρόκειται να ανοίξει με αφορμή τη «Λώξη», σίγουρα όμως το ντοκιμαντέρ των Δημήτρη Ζάχου και Θανάση Καφετζή αποτελεί ένα βασικό και ουσιαστικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση.