Λάιλ, ο Φίλος μου ο Κροκόδειλος

Όταν η οικογένεια Πριμ μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, ανακαλύπτει πως το μεγάλο μυστικό του νέου της νοικοκυριού έχει… δόντια(!) μα χρυσή καρδιά και φωνή για μιούζικαλ. Βασισμένο στα παιδικά, εικονογραφημένα βιβλία του Μπέρναρντ Γουέιμπερ, το «Λάιλ, ο Φίλος μου ο Κροκόδειλος» είναι μία λουστραρισμένη, οικογενειακή ταινία καλών προθέσεων που εμπνέεται από τον αστικό μύθο της ύπαρξης κροκοδείλων στους υπονόμους της Νέας Υόρκης (η φήμη κυκλοφορεί εδώ και έναν αιώνα, ενώ η «Ημέρα του Αλιγάτορα στον Υπόνομο» γιορτάζεται κάθε Φεβρουάριο) και τσεκάρει με επιτυχία αρκετά χαρακτηριστικά, που συναποτελούν μία χαριτωμένη (και εορταστικά επίκαιρη) ταινία για όλη την οικογένεια.

Η φιλική σχέση που αναπτύσσει ένας έφηβος με έναν απρόσμενο φίλο ως διαφυγή απέναντι στο άγχος της αλλαγής και των νέων σχολικών προκλήσεων, είναι ο θεματικός πυρήνας του «Λάιλ», μία ιδέα που οι σκηνοθέτες Γουίλ Σπεκ και Τζος Γκόρντον («Blades of Glory») διαχειρίζονται με κέφι, διασκεδάζοντας την σουρεαλιστική ύπαρξη ενός «κροκόδειλου που τραγουδά» με τη φωνή του Σον Μέντες. Η παραγωγή αναβαθμίζεται με την βοήθεια του έμπειρου Διευθυντή Φωτογραφίας, Χαβιέ Αγκιρεσαρόμπε (στο βιογραφικό του θα βρείτε από Αλμοδόβαρ και «The Others» μέχρι Γούντι Άλεν και «Twilight»!), ο οποίος αγκαλιάζει με θέρμη την οικογενειακή εστία αναδεικνύοντας την «μπρόντγουεϊ» λάμψη στα μουσικά διαλείμματα, ενώ το οσκαρικό δίδυμο των Μπέντζι Πάσεκ - Τζάστιν Πολ, που ύμνησαν την «La La Land» και υπέγραψαν την (βραδυφλεγή) επιτυχία του «The Greatest Showman», επικοινωνεί τα συναισθήματα του Λάιλ με ζωηρή, εύηχη ποπ, μελωδικής αναπτέρωσης. Στα συν του θιάσου, η παρουσία του Χαβιέ Μπαρδέμ στο ρόλο του ιδιοκτήτη του Λάιλ, ενός αποτυχημένου δαχτυλουργού, που τραγουδά/χορεύει όσο άτσαλα φαντάζεστε και - ίσως - γι’ αυτό ακριβώς υπηρετεί με συνέπεια και επιθεωρησιακή χροιά τον χαρακτήρα.

Η διάχυτη ευδιαθεσία, καθώς κι ένα καλοδεχούμενο μήνυμα ενδυνάμωσης της αυτοπεποίθησης, καθιστούν εύκολα συμπαθή τον τραγουδιάρη «Λάιλ», παρότι το σενάριο φορμάρει μία ιστορία που έχεις σίγουρα ξαναδιαβάσει ή ξανακούσει. Κι εδώ είναι που ο φιλικός κροκόδειλος χάνει λίγη από την λάμψη του, μιας και ανάμεσα στον «Ρατατούη» και τα «Sing», τον «Ε.Τ.» και τον «Τότορο», υπάρχουν παιδικοί φίλοι που έχουν «τραγουδήσει» στο παρελθόν πιο τρυφερά ή πιο πρωτότυπα στα αυτιά (και στην καρδιά) των μικρών σινεφίλ.