Mαϊσάμπελ - ταινιες || cinemagazine.gr

Mαϊσάμπελ

Maixabel

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2021
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Iσπανία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ισιάρ Μπολέιν
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Ισιάρ Μπολέιν, Ίσα Καμπ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μπλάνκα Πορτίγιο, Λουίς Τοσάρ, Μπρούνο Σεβίγια
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Χαβιέρ Αγκίρε Εραούζο
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Αλμπέρτο Ιγκλέσιας
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 115
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Weird Wave
    Mαϊσάμπελ

Δράμα «ακαδημαϊκής» γραφής γύρω από μια ανοιχτή πληγή της ισπανικής κοινωνίας, το οποίο αποτέλεσε εισπρακτική επιτυχία στις ισπανικές αίθουσες, ερχόμενο δεύτερο στις ισπανόφωνες παραγωγές του 2021.

Από τον Γιάννη Βασιλείου

Έχουν περάσει σχεδόν έντεκα χρόνια από τη διάλυση της ΕΤΑ, της αυτονομιστικής οργάνωσης των Βάσκων που έδρασε για πάνω από τέσσερις δεκαετίες στην Ισπανία, με εν ψυχρώ δολοφονίες και βομβιστικές επιθέσεις που σόκαραν την κοινή γνώμη και άφησαν πίσω τους ανθρώπινα συντρίμμια. Αν και είναι μία από τις περιπτώσεις που, έστω και εγκληματικά καθυστερημένα, πρυτάνευσε η λογική και υπήρξε παύση πυρός ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές, αν και, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις στην Ισπανία, το συντριπτικό ποσοστό του πληθυσμού στη Χώρα των Βάσκων καταδικάζει τη βία της οργάνωσης, παραμένει μια πληγή για την ισπανική κοινωνία, ένα ζήτημα ικανό να προκαλέσει πυρωμένες συζητήσεις, όποτε ανοιχθεί. Ίσως (και) επειδή υπήρχε μέχρι πρόσφατα μια γενικότερη άρνηση αναγνώρισης της εγκληματικής δράσης από τους «κληρονόμους» του κινήματος. Το 2018 σε ανακοίνωσή τους ζήτησαν συγγνώμη μόνο από τον άμαχο πληθυσμό που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του «αγώνα» προκαλώντας έκρηξη οργής στον ισπανικό τύπο. Μόλις τον Οκτώβριο του 2021, που συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τη διάλυση της ΕΤΑ, ο Αρνάλντο Οτέγκι, πρώην ακτιβιστής της οργάνωσης, προχώρησε σε μια δήλωση περί αναγνώρισης όλων των θυμάτων.

Ένα μήνα νωρίτερα είχε κυκλοφορήσει στις ισπανικές αίθουσες η «Μαισάμπελ», μια ταινία ακριβώς πάνω σε αυτό το ζήτημα. Μάλιστα, η «Μαϊσάμπελ» πέρασε στο ισπανικό box-office ακόμα και τις «Παράλληλες Μητέρες» του Αλμοδόβαρ, μια ταινία που διατυπώνει για ακόμα μια φορά το πάγιο αίτημα της αναγνώρισης των θυμάτων του καθεστώτος Φράνκο. Στο φιλμ δύο μετανοημένα, φυλακισμένα μέλη της οργάνωσης, ένα εκ των οποίων υποδύεται ο τακτικός «θαμώνας» των ελληνικών θερινών σινεμά Λουίς Τοσάρ στην πιο μεστή του ερμηνεία, συναντούν τη σύζυγο ενός δολοφονηθέντος πολιτικού.

Περισσότερο από δημοσιογραφική γνώση του ιστορικού πλαισίου, την οποία το φιλμ θεωρεί δεδομένη, ενδεχομένως να απαιτείται και μια συναισθηματική επένδυση πάνω στα γεγονότα που μόνο κάποιος που ζει εντός της ισπανικής χώρας μπορεί να έχει, ώστε να χτυπήσει η ταινία την κατάλληλη «χορδή». Ακόμα και ο αμέτοχος θεατής, όμως, θα αντλήσει από το φιλμ μια ανθρώπινη ιστορία, ειπωμένη με εύληπτο, στιβαρό ακαδημαϊσμό και ευρισκόμενη ιδεολογικά στη σωστή πλευρά οποιασδήποτε σύρραξης: εκείνη που αναγνωρίζει την ανθρώπινη ζωή ως την υπέρτατη αξία, που δίνει στην ειρήνη μια αμφοτεροβαρή διάσταση – πλην της έμπρακτης συγγνώμης, απαιτείται και η επίσης έμπρακτη, απαλλαγμένη από ρεβανσισμό αποδοχή της – και που τοποθετεί τη μετάνοια και τη συγχώρεση στην κορυφή όσων μπορεί να καταφέρει το είδος μας. 

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Mαϊσάμπελ
  • Mαϊσάμπελ