Ράφτης - ταινιες || cinemagazine.gr

Ράφτης

Tailor

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Ελλάδα,Γερμανία, Βέλγιο, 2020
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σόνια Λίζα Κέντερμαν
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Σόνια Λίζα Κέντερμαν, Τρέισι Σάντερλαντ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Δημήτρης Ήμελλος, Ταμίλα Κουλίεβα, Στάθης Σταμουλακάτος, Θανάσης Παπαγεωργίου, Δάφνη Μιχοπούλου
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Γιώργος Μιχελής
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Νίκος Κυπουργός
    ΜΟΝΤΑΖ: Δημήτρης Πεπονής
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100’
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Tanweer
    Ράφτης

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σόνιας Λίζας Κέντερμαν ακολουθεί τον Νίκο, έναν παραδοσιακό ράφτη που προσπαθώντας να σώσει την οικογενειακή επιχείρηση θα βγει στους δρόμους μιας «άλλης» Αθήνας, πουλώντας γυναικεία ρούχα. Με μια ρομαντική αφέλεια και μια ανεξήγητη αμηχανία, ο «Ράφτης» θα μπορούσε να είναι πολλά περισσότερα από ένα κουρδισμένο παιχνίδι, που λιγώνεται πολύ γρήγορα. 

Από τον Χρήστο Πολίτη

Ο κύριος Θανάσης είναι ένας παλαιάς κοπής ράφτης - αυτό φανταζόμαστε, καθώς δεν τον βλέπουμε ποτέ επί το έργον - και ο γιός του, ο Νίκος, ακολουθεί τα πατήματά του, προσπαθώντας να σώσει το μαγαζί από την εφορία που απειλεί να το κατασχέσει. Όταν εκείνος μπει στο νοσοκομείο, ο Νίκος θα βγει στο δρόμο με ένα αυτοσχέδιο καμιόνι, πουλώντας και ράβοντας γυναικεία ρούχα και νυφικά. Συνοδοπόροι του, μια καλοκάγαθη γειτόνισσα και η κόρη της.

Είναι αλήθεια πως μια ιστορία σαν αυτή μπορεί να ιδωθεί με λίγους τρόπους. Και οι περισσότεροι από αυτούς, αν όχι όλοι, ρομαντικοί. Με μια στο ελάχιστο, αφέλεια και με μια διάθεση να διευκολύνονται οι καταστάσεις, η Σόνια Λίζα Κέντερμαν ράβει μια ταινία, αλλά κάπου το πατρόν μένει ανεκμετάλλευτο.

Με δυο εξαιρετικά ανθρωποκεντρικές μικρού μήκους στο βιογραφικό της, σχεδόν βουκολικές με τον τρόπο τους, η «Νικολέτα» και κυρίως το «Λευκό Σεντόνι» φανερώνουν την αγάπη που έχει για τους ανθρώπους εκείνους που λίγες επιλογές έχουν στη ζωή τους. Κι από τις λίγες αυτές, θα επιλέξουν έναν δρόμο μάλλον εύκολο, μα καθόλου ανιαρό. 

Ο Νίκος του Δημήτρη Ήμελλου είναι ένας ήρεμος χαρακτήρας. Πώς θα ήταν ένας κύριος Ιλό σε μια άλλη εποχή, χωρίς όμως την ευφυή αμηχανία και το διαρκές νεύρο του Τατί; Αυτός είναι ο ράφτης του. Πλάθοντας έναν ήρωα με σχεδόν αλλαγμένη φωνή και όμοιος με μαριονέτα που έχει υπολογισμένη κάθε του κίνηση, δίνει στον Νίκο ένα ξένο σώμα, που φοβάται να ερωτευτεί τη γειτόνισσα ή να μιλήσει στον αυστηρό πατέρα του. Προσεκτικός και προσεγμένος, καταλήγει να φέρει την ίσως καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του. 

Η Ταμίλλα Κουλίεβα - σε μια ευτυχή casting συγκυρία - και ο πάντα υπέροχος Θανάσης Παπαγεωργίου, «σωστοί» δορυφόροι του Νίκου, τον επαναφέρουν στα πόδια του, όταν εκείνος «φεύγει», ενώ ο Στάθης Σταμουλακάτος, αρκετά μακριά από το σύμπαν του Γιάννη Οικονομίδη φτιάχνει με αξιοζήλευτο τρόπο έναν απατημένο σύζυγο, που μέσα του μαζεύει θυμό που ποτέ δεν εκδηλώνει και αποδεικνύει περίτρανα πόσο στ' αλήθεια μεγάλος ηθοποιός είναι. 

Καθένας τους χώρια μοιάζει ιδανικός, όταν όμως μπουν στο τερέν όλοι μαζί, φαίνονται ανίκανοι να διαχειριστεί ο ένας τον παλμό του άλλου και το παιχνίδι χάνεται. Σαν να μοιάζουν αταίριαστοι στα ρούχα τους.

Η Κέντερμαν διαθέτει έναν ρόλο ενορχηστρωτή για μια ταινία που έχει πολλά στοιχεία από το παρελθόν, οι διάλογοι, η μουσική του Νίκου Κυπουργού, τα locations μοιάζουν κι αυτά ιδανικά. Όταν όμως τα δεις στο σύνολό τους, πως γίνεται το ταίριασμα, πάλι χάνεται και εκεί η συνταγή.

Σαν ένα ρούχο που μοιάζει όμορφο και υποσχόμενο να εντυπωσιάσει, μα μένει για χρόνια στη ντουλάπα κι έχει λίγο φθαρεί, λίγο μαζέψει, λίγο δε σου κάνει όταν αποφασίσεις να το φορέσεις πια.

Αναμφίβολα τίμιο στις προθέσεις του, εξαιρετικά ριψοκίνδυνο να «πει» μια ιστορία που έχει (φαινομενικά) αρχή, μέση και τέλος, μα που βιάζεται να κλείσει γρήγορα και την αρχή, και τη μέση μα κυρίως το τέλος, αφήνει μια γεύση πραγματικής τρικυμίας, ενώ θα μπορούσε να είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση για ένα «παραδοσιακό» σινεμά που έχει ανάγκη τους θεατές και οι ίδιοι οι θεατές θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν, μα κυρίως να εκτιμήσουν τις αρετές του.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Ράφτης
  • Ράφτης