Spider-man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν

Όταν το 2018 έκανε την εμφάνισή του το «Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν», η ταινία των Μπομπ Περσιτσέτι, Πίτερ Ράμσεϊ και Ρόντνι Ρόθμαν χαιρετίστηκε όχι μόνο ως μια από τις καλύτερες ταινίες της Marvel, αλλά και ως ένα ρηξικέλευθο animation, χάρη στην μίξη πρωτότυπων CGI τεχνικών και σχεδίου στο χέρι, που παρέπεμπε στο παραδοσιακό στυλ των κλασικών κόμικ, δημιουργώντας ένα φαντασμαγορικό αποτέλεσμα χρωμάτων, σχεδίων και αισθητικής, που σε «βουτούσε» από την αρχή σε μια οπτικοακουστική πανδαισία δίχως προηγούμενο. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως αν ενθουσιάστηκες με την πρώτη ταινία, περίμενε να δεις τι σου επιφυλάσσει η συνέχειά της.

Έναν χρόνο, σχεδόν, μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, ο Μάιλς έχει αποδεχτεί πλήρως τις ευθύνες που συνοδεύουν την νεοαποκτηθείσα ταυτότητα του Spider-Man, όσο όμως αυξάνονται οι υποχρεώσεις του, άλλο τόσο εκείνος απομακρύνεται από τους γονείς του (δεδομένου ότι δεν γνωρίζουν το μυστικό του), οι οποίοι αρνούνται να συμβιβαστούν με το επερχόμενο σύνδρομο της «άδειας φωλιάς». Σύντομα ο Μάιλς θα κληθεί να αντιμετωπίσει την εμφάνιση ενός νέου, σούπερ κακού, γνωστού ως Σποτ, ο οποίος έχει την ικανότητα να ταξιδεύει μέσα από πύλες που δημιουργεί ο ίδιος, αποκτώντας σταδιακά τεράστια δύναμη. Ο Μάιλς θα πρέπει τώρα να ταξιδέψει μέχρι το Αραχνο-Σύμπαν, όπου μαζί με την βοήθεια της Γκουέν και των υπόλοιπων Αραχνών θα προσπαθήσει να ανακόψει την επέλαση του Σποτ, εκεί όμως θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα διαφορετικό είδος «κακού».

Αυτή θα είναι μια από τις καλύτερες στιγμές που θα ζήσεις φέτος στο σινεμά. Ετοιμάσου.

Το μεγάλο, κερδισμένο στοίχημα τούτου του φιλμ είναι πως από την στιγμή που έχεις συνηθίσει στο σκηνοθετικό υπερθέαμα πάνω στο οποίο «στρώθηκε» η προηγούμενη ταινία, μπορείς να παρακολουθήσεις απρόσκοπτα το σενάριο που εκτυλίσσεται εδώ με διόλου δαιδαλώδη μορφή, κυρίως επειδή η ταινία αγγίζει, σχεδόν, τις δυόμιση ώρες, η διάρκεια δηλαδή είναι παραπάνω από αρκετή (και απαραίτητη) για την εμβάθυνση των χαρακτήρων και την κατανόηση της πλοκής, τόσο σε ό,τι αφορά στο μοτίβο των πολλαπλών διαστάσεων, όσο και στις πιο θνητές πτυχές της ιστορίας του Μοράλες, όπως για παράδειγμα την σχέση του με τους γονείς του, αλλά και με την Γκουέν.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η ταινία της καινούργιας, σκηνοθετικής τριάδας – Ιοακίμ Ντος Σάντος, Κεμπ Πάουερς και Τζάστιν Κ. Τόμσον – δεν είναι ένα χάρμα οφθαλμών, που ανεβάζει τον πήχη πολλαπλά εκατοστά πάνω από το φιλμ του 2018. Το καλειδοσκοπικό animation συνεχίζεται και εδώ με έξτρα δόσεις χρώματος, 3D αισθητικής και της χρήσης ενός ακραίου «dot pattern» (τεχνική εκτύπωσης κόμικ, ευρέως διαδεδομένης κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60) που κάνει τους χαρακτήρες να μοιάζουν λες και έχουν ξεπηδήσει, μόλις, μέσα από τις κιτρινωπές σελίδες κάποιου vintage τεύχους του Spider- Man.

Δίχως υπερβολή πρόκειται για ένα αδιανόητο, κινηματογραφικό επίτευγμα που επιστράτευσε περί τα…1,000 (!) άτομα προκειμένου να πραγματωθεί, χωρίς να λείπουν και οι στιγμές (είναι πολλές) όπου θα «πιάσεις» τον εαυτό σου μπροστά από την οθόνη, να χάσκει με το στόμα ορθάνοιχτο. Από τις πιο συγκλονιστικές σεκάνς είναι αυτή με την α λα Leonardo da Vinci έμπνευση, αλλά και η σχεδιαστική εξέλιξη του Σποτ μέσα στο φιλμ, που θυμίζει έντονα τις ασπρόμαυρες σελίδες των manga, και πιο συγκεκριμένα δείχνει να μοιράζεται μια εκλεκτή «συγγένεια» με τους εφιαλτικούς χαρακτήρες του Junji Ito. Εξίσου πανέμορφες είναι και όλες οι σκηνές της Γκουέν με τον πατέρα της, χάρη στον τρόπο που χρησιμοποιείται το χρώμα στο background προκειμένου να κοινωνήσει τις αλλαγές στην μεταξύ τους σχέση, ενώ το φιλμ μοιάζει να επιφυλάσσει και έναν απολαυστικά απρόσμενο φόρο τιμής(;) στον χαρακτήρα του Maes Hughes από το διαχρονικό, anime έπος «Fullmetal Alchemist».

Το «Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν» είναι μια larger than life σινεματική εμπειρία που μπορεί να βιωθεί μόνο – το τονίζω, ΜΟΝΟ – μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα. Αυτή θα είναι μια από τις καλύτερες στιγμές που θα ζήσεις φέτος στο σινεμά. Ετοιμάσου.