Νεκρό Τηλέφωνο

«Κύριε, σώσε τα παιδιά. Ο άνεμος φυσάει και η βροχή είναι τόσο κρύα. Κι όμως εκείνα συνεχίζουν να υπάρχουν. Συνεχίζουν να υπάρχουν και αντέχουν». Με αυτά τα λόγια κλείνει η «Νύχτα του Κυνηγού», το σπουδαίο, μακάβριο κινηματογραφικό παραμύθι του Τσαρλς Λότον. Στην ταινία ο «Κακός Λύκος» του Ρόμπερτ Μίτσαμ κυνηγά δυο μικρά παιδιά, τα οποία εκτίθενται νωρίς στους κινδύνους που καραδοκούν εκεί έξω και αναγκάζονται να επιβιώσουν σε τρομερά δυσμενείς συνθήκες. Δεν υπάρχουν αισθητικές συγγένειες ανάμεσα στην ταινία του Λότον και στο «Νεκρό Τηλέφωνο», το δεύτερο δεν βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, ούτε επικαλείται το ρεύμα του εξπρεσιονισμού. Υπάρχουν όμως θεματικές ομοιότητες, καθώς στον πυρήνα της ταινίας του Ντέρικσον βρίσκεται η μάχη του Καλού και του Κακού, ιδωμένη μέσα από τις πιο λυπηρές παράπλευρες απώλειές της, τα παιδιά.

Τα παιδιά της ταινίας δίνουν καθημερινά μάχη για την ψυχική τους ισορροπία, για τη σωματική τους ακεραιότητα, ακόμα και για την ίδια τη ζωή τους σε έναν κόσμο όπου όλα μοιάζουν λάθος. Οι ενήλικες, που όφειλαν να τα προστατεύσουν, στην καλύτερη περίπτωση το κάνουν ανεπαρκώς ή η όποια βοήθειά τους φτάνει καθυστερημένα, στη χειρότερη περίπτωση είναι εκεί ως ενσαρκώσεις του Κακού με μόνο στόχο να τα βλάψουν, όπως ο επονομαζόμενος Άρπαγας, ένας δολοφόνος παιδιών που τα κλειδώνει στο υπόγειό του και παίζει μαζί τους ένα νοσηρό παιχνίδι πριν τα σκοτώσει με ανείπωτους τρόπους. Ευρισκόμενα σε μια οριζόντια γραμμή, σαν μέλη της ίδιας (όχι και τόσο) φαντασιακής κοινότητας, παρά τις όποιες διαφορές και επιμέρους κακές συμπεριφορές μεταξύ τους, τα παιδιά στο τέλος έχουν μόνο το ένα το άλλο. Η ατυχής εμπειρία του ενός γίνεται εγχειρίδιο για το επόμενο. Ακόμα και τα παιδιά που έπεσαν θύματα, θα βοηθήσουν από την άλλη ζωή εκείνα που βρίσκονται σε κίνδυνο.

Στην ταινία αυτό συμβαίνει μέσω ενός αποσυνδεδεμένου τηλεφώνου, εντοιχισμένου στο υπόγειο που βρίσκεται κλειδωμένος o Φίνεϊ, ο κεντρικός ανήλικος ήρωας. Το μεταφυσικό στοιχείο δίνει μια πιο ενδιαφέρουσα νότα σε ένα έτσι κι αλλιώς υποβλητικό θρίλερ εγκλεισμού που κατασκευάζει πειστικά και με λεπτομέρεια ένα φρικαλέο escape room, από το οποίο για να αποδράσει ο Φίνεϊ θα πρέπει να εξεύρει το σθένος μέσα του και να αξιοποιήσει όλα τα στοιχεία που του δίνει η βοήθεια των νεκρών συνομηλίκων του από την άλλη πλευρά του ακουστικού. Ο Ντέρικσον παντρεύει αποτελεσματικά μεταφυσική και πραγματική δράση, κατασκευάζοντας με επιμέλεια μια κινηματογραφική «φούσκα» - τα ‘70s της ταινίας είναι κινηματογραφικά ‘70s- , διατηρώντας έναν πεισματικά σκοτεινό τόνο από την αρχή ως το τέλος και προκαλώντας, έτσι, την ενόχληση που παραδοσιακά συνδέεται με το είδος, πάντα εντός του πλαισίου μιας mainstream ψυχαγωγικής εκδοχής του.

Τα γνώριμα στο σινεμά του απότομα ξαφνιάσματα προκαλούν λιγότερο τρόμο από τη διαρκούσα απειλή του Άρπαγα, πίσω από την σκιαχτική μάσκα του οποίου βρίσκεται ο Ίθαν Χοκ. Ο τελευταίος καλύπτει την αδυναμία έκφρασης με τη δέουσα κινησιολογία και με ανατριχιαστικές διακυμάνσεις στη φωνή του. Τα ψηλά του δίνουν μια επιτηδευμένα και υποκριτικά συμπονετική αίσθηση, υπόσχονται φροντίδα με δεδομένα αιματηρό αντάλλαγμα. Καθώς κατεβαίνει τις οκτάβες, αποκτά τo γρέζι που φαντάζεσαι ότι έχει ο Τομ Γουέιτς στις άσχημες νύχτες του, η φωνή του μοιάζει να σμιλεύτηκε στα κατώτερα τμήματα της Κόλασης.

Ο Άρπαγας θυμίζει χαρακτήρα βγαλμένο από βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, όχι τυχαία, καθώς το σενάριο βασίστηκε σε διήγημα του Τζο Χιλ, υιού του διάσημου συγγραφέα. Δεν είναι το μόνο στο οποίο θυμίζει Κινγκ η ιστορία του. Πέρα από τη μάχη του Καλού και του Κακού, ένα από τα διαρκώς επανερχόμενα μοτίβα του Κινγκ, υπάρχει η πίστη στο μεταφυσικό, αλλά και στην ύπαρξη του Θεού. Και ποια η συμβολή του Θεού στο «Νεκρό Τηλέφωνο»; Ποια η βοήθειά του προς τα νεότερα μέλη του ποιμνίου του; Τίποτα περισσότερο από το να πλάσει τα παιδιά έτσι ώστε να συνεχίσουν να υπάρχουν και να αντέχουν.