Η Νύχτα των Βρικολάκων

Η πιο αδίκως παρεξηγημένη δημιουργία στην καριέρα του σπουδαίου Πολωνού σκηνοθέτη παραμένει ταυτόχρονα και μία από τις καλύτερές του: ένα μικρό αριστούργημα μαύρης κωμωδίας και αυθεντικού τρόμου το οποίο εξιστορεί τις προσπάθειες ενός ηλικιωμένου κυνηγού βρυκολάκων και του αδέξιου βοηθού του (τον υποδύεται απολαυστικά ο ίδιος ο Πολάνσκι) να εξαρθρώσουν μια απέθαντη οικογένεια από βαμπίρ στα χιονισμένα Καρπάθια. Αντλώντας από τη βρετανική γοτθική παράδοση και από τις εντυπωσιακά μπαρόκ παραγωγές του θρυλικού στούντιο της Hammer (υπεύθυνου, μεταξύ ολλών άλλων, για τον «Δράκουλα»), ο Πολάνσκι σκαρφίζεται μια σαρδόνια ταινία η οποία σέβεται απολύτως τους κανόνες του είδους, την ίδια στιγμή που πανέξυπνα τους υπονομεύει.

Με την πανέμορφη φωτογραφία του Ντάγκλας Σλόκομπ, την υποβλητική μουσική υπόκρουση του Κρίστοφ Κομέντα και σκηνές ανθολογίας όπως ο μεγαλοπρεπής χορός στον πύργο του αιμοδιψούς Κόμη, ο σκηνοθέτης αναβιώνει πιστά την στοιχειωμένη ατμόσφαιρα και το ανατριχιαστικό κλίμα των κορυφαίων ταινιών τρόμου για να τα διαβρώσει αμέσως μετά μέσα από την ανατρεπτική έλευση της κωμωδίας. Αν κάτι εκτοξεύει, παρ' όλα αυτά, το φιλμ στις διαστάσεις του αξέχαστου, αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο εμπλουτίζει τον αρχέγονο βαμπιρικό μύθο και αναπτύσσει μια θαυμάσια προβληματική πάνω στην έννοια του Κακού και όσων αποκλίνουν από την κοινώς αντιληπτή σημασία του «φυσιολογικού».

Όλα τα παραπάνω μετατρέπουν τη «Νύχτα των Βρυκολάκων» όχι απλά σε ένα εξόχως ψυχαγωγικό δημιούργημα, αλλά σε μια προέκταση του πολανσκικού κινηματογραφικού σύμπαντος και της σταθερά πεσιμιστικής κοσμοθεωρίας του σκηνοθέτη.