«Louder Than Bombs» του Γιόακιμ Τρίερ: Ο εκκωφαντικός θόρυβος των σιωπών

2015-05-18 11:02:56

Με το αγγλόφωνο ντεμπούτο του, ο ταλαντούχος Νορβηγός σκηνοθέτης αντλεί από τα θλιμμένα μεθεόρτια μιας οικογενειακής τραγωδίας ένα χαμηλόφωνο δράμα, σε πλήρη αντίθεση με τα όσα ηχηρά τάζει ο τίτλος του, το οποίο διεκδικεί αυτές τις μέρες τον Χρυσό Φοίνικα.

Με τρεις μόνο ταινίες μεγάλου μήκους (προηγήθηκε το «Reprise» του 2006 και το «Όσλο, 31 Αυγούστου» το 2012), ο Γιόακιμ Τρίερ έχει προλάβει να συστήσει ένα υποδειγματικό σινεμά που δανείζει το ψύχραιμο νορβηγικό ταμπεραμέντο του σε ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι θέτουν σε αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξή τους.

Διαβάστε ακόμη:
Κάννες: Ιστορίες έρωτα κι ομοφυλοφιλίας
Βίντεο: Μια «ιστορία αγάπης και σκότους» για τη Νάταλι Πόρτμαν

Γραμμένο με τον μόνιμο συνεργάτη του στα σενάρια, Έσκιλ Βογκτ, το «Louder Than Bombs» (που θυμίζει με τον τίτλο του ένα άλμπουμ των Smiths) σηματοδοτεί το σκηνοθετικό πέρασμα του σκηνοθέτη σε αμερικανικό έδαφος, δίχως αυτό να σημαίνει ότι τον βρίσκει να προδίδει τις ευαισθησίες στις οποίες έχει συνηθίσει το κοινό του.

Από τις ταινίες που οι κριτικοί και οι πιο υποψιασμένοι κινηματογραφόφιλοι στις Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν ως επί το πλείστον με θαυμασμό, ακριβώς επειδή το Χόλιγουντ δεν έχει συνηθίσει να τις παράγει με τέτοιο αξιοπρεπή και ήρεμο τρόπο, το βραδυφλεγές δράμα του Τρίερ διερευνά τον τρόπο με τον οποίο ένας πατέρας (Γκάμπριελ Μπερν) με τα δύο του παιδιά προσπαθούν να διαχειριστούν τον χαμό της συζύγου του (Ιζαμπέλ Ιπέρ) και μια σειρά από αλήθειες που, όσο εκείνη βρισκόταν εν ζωή, δεν είχαν βγει ποτέ στην επιφάνεια.

Η μέθοδος του Τρίερ πίσω από την κάμερα είναι αυτή της εγκράτειας. Διατηρεί τις εντάσεις στο ελάχιστο, δεν κάνει παραχωρήσεις σε συναισθηματισμούς, υπονομεύει τα μελοδραματικά στοιχεία, εστιάζει πάντα σε μικρές αλλά πολύτιμες λεπτομέρειες και εμπιστεύεται μια ρευστή αφήγηση στην οποία παρόν και παρελθόν, αναμνήσεις, φαντασιώσεις και πραγματικότητα γίνονται τα σκόρπια κομμάτια μιας ευρύτερης εικόνας που μόνο στο τέλος θα δούμε ολόκληρη.

Χωρίς να πετυχαίνει τον ίδιο αντίκτυπο που είχαν κατορθώσει οι δύο προηγούμενες ταινίες του Τρίερ, το «Louder Than Bombs» μοιάζει με ήρεμη δύναμη σε ένα μοντέρνο κινηματογραφικό τοπίο τρομερής ηχορύπανσης, επαναφέροντας τη χαμένη αρετή του να μη χρειάζεται να ουρλιάξεις κάτι, όταν θέλεις πολύ να ακουστεί. Μπορείς κάλλιστα να το ψιθυρίσεις.

 

•