Εξορκιστής 3

Και μόνο ο τίτλος αυτής της ταινίας σέρνει πίσω του μια βαριά και δύσκολα επαναλαμβανόμενη ιστορία. Το πρωτότυπο φιλμ γυρισμένο στα 1973 από τον Γουίλλιαμ Φρήντκιν και με σεναριογράφο το σημερινό σκηνοθέτη, αποτελεί ήδη μία κλασική ταινία που έχει καταλάβει τη δική της θέση στην ιστορία του σινεμά. Ο Εξορκιστής δεν ήταν απλώς μια ταινία τρόμου. Αποτέλεσε ένα κοινωνικό φαινόμενο.

Σ’ ολόκληρη την Αμερική, αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου, η ταινία δημιούργησε όχι μόνο ουρές στα ταμεία, αλλά και πάρα πολλά προβλήματα. Οι θεατές συγκεντρώνονταν στην είσοδο των κινηματογράφων αρκετές ώρες πριν την έναρξη, πολλές φορές κάτω από εντελώς αντίξοες συνθήκες βροχής και τσουχτερού κρύου. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι παραγωγοί και ο σκηνοθέτης διέθεσαν ένα αρκετά μεγάλο ποσό χρημάτων για να μοιράζουν ζεστό καφέ στους παγωμένους θεατές, που υπομονετικά περίμεναν με τις ώρες έξω από τις αίθουσες. Η ταινία αποτέλεσε μια μεγάλη εμπορική επιτυχία, αλλά ταυτόχρονα και μια από τις πιο δυνατές ταινίες τρόμου που γυρίστηκαν ποτέ.  

Μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία πάνω στο καλό και το κακό, την πίστη και τα δύναμη του σκότους, και όχι απλά μια- ακόμα- ταινία τρόμου

Σίγουρα, η προσπάθεια να επαναλάβεις έναν τέτοιο θρίαμβο θέλει, εκτός των άλλων, μεγάλη σύνεση και μελέτη. Έτσι, ο Μπλάτυ δε θέλησε να ανακατευτεί στη συνέχεια της ιστορίας και αποκήρυξε τον Εξορκιστή 2 που γυρίστηκε το 1979 από τον Τζων Μπούρμαν. Φύλαξε όμως για τον εαυτό του την τελευταία λέξη και έτσι, δεκαεφτά χρόνια μετά, επιστρέφει με τη συνέχεια της ιστορίας που όχι μόνο έχει γράψει, αλλά και έχει  σκηνοθετήσει. Όσον αφορά την υπόθεση, αυτή ανακαλύπτει τα ίχνη του κακού πνεύματος που λίγο πριν το τέλος της πρώτης ταινίας είχε καταλάβει το ετοιμοθάνατο σώμα του πάτερ Ντάμιεν Κάρρας.

Ο Τζωρτζ Σ. Σκοτ υποδύεται τον ντετέκτιβ Κίντερμαν που υποπτεύεται ότι κάτι περίεργο και σατανικό κρύβεται πίσω από μια σειρά παράξενων και αποτρόπαιων εγκλημάτων, που αναστατώνουν την κοινότητα της Τζωρτζτάουν. Ο σκηνοθέτης θέλησε να κάνει μια ταινία το ίδιο καλή με την πρωτότυπη, όχι όμως στο ίδιο ύφος. Θέλησε να κάνει μια ταινία τρόμου με όλα εκείνα τα πράγματα που τρομάζουν τον ίδιο και όσο το δυνατόν απαλλαγμένη από ειδικά εφφέ. Όπως ο ίδιος λέει, «όχι πλέον περιστρεφόμενα κεφάλια και εμετοί, αλλά σκιές, τριγμοί και ψίθυροι. Αυτά είναι τα πράγματα που με τρομάζουν». Και πράγματι, τα ειδικά εφφέ στην ταινία είναι ελάχιστα και η μόνη φορά που χρησιμοποιούνται κατά κόρον, είναι στην τελική σκηνή της σύγκρουσης με το δαίμονα. Παρόλ’ αυτά, η ταινία αποπνέει ένα κλίμα έντασης και μυστηρίου, όχι έντονο, αλλά ύπουλο και υποβόσκον, και έχει μερικές καταπληκτικά όμορφες και υποβλητικές σκηνές, όπως αυτή των τίτλων της αρχής.  

Όσοι από τους θεατές έχουν δει τον Εξορκιστή και έχουν ήδη προετοιμαστεί για μια ανάλογη εμπειρία, πιθανόν να απογοητευθούν ή, καλύτερα, να παραξενευτούν, όπως επίσης και οι λάτρεις του σπλάτερ και των ειδικών εφφέ. Όσοι όμως δεν περιμένουν κάτι συγκεκριμένο, θα ανακαλύψουν μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία πάνω στο καλό και το κακό, την πίστη και τα δύναμη του σκότους, και όχι απλά μια- ακόμα- ταινία τρόμου.