Ο Βασιλιάς των Λιονταριών - cinemagazine.gr
9:00
24/12

Ο Βασιλιάς των Λιονταριών

The Lion King

Παιχνίδια εξουσίας στη σαβάνα, επίδειξη δύναμης από την Disney. Αν «ο Βασιλιάς των Λιονταριών» μας δίνει μία ιδέα για το τι θα πρέπει να περιμένουμε στο μέλλον, τότε ετοιμαστείτε για ένα αλλόκοτο υβρίδιο: «Πολύχρωμες» light απομιμήσεις των live action ταινιών. Τεχνολογικό θαύμα ή τερατογένεση;

Από τον Γιώργο Κρασσακόπουλο

Στη χώρα των λιονταριών όλα είναι αρμονικά, καλά και άγια κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πάνκαλου Μουφάσα, ο οποίος νωρίς νωρίς γίνεται και μπαμπάς. Ο μικρός Σίμπα θα είναι ο διάδοχος στο θρόνο ή, καλύτερα θα ήταν αν ο κάκιστος θείος του Σκαρ δεν είχε άλλα σχέδια. Με μια μακιαβελική πλεκτάνη θα ξεφορτωθεί τον αδελφό του και τον Σίμπα και θα αναλάβει τη βασιλεία, παραδίδοντας τον τόπο στην αναρχία και τις ύαινες. Όλα αυτά μέχρις ότου, μερικά χρόνια μετά, ο νόμιμος βασιλιάς (που έχει πλέον μεγαλώσει) θα νιώσει το κάλεσμα της εξουσίας, θα αντιμετωπίσει τους δαίμονές του και θα επιστρέψει θριαμβευτής.

Όλα αυτά μέσα σε μιάμιση μόλις ώρα και μάλιστα μιάμιση ώρα γεμάτη δράση, συναίσθημα, τραγούδια, πανοραμικά πλάνα και μπόλικους ζωγραφιστούς κομπάρσους. «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» φιλοδοξεί να είναι μια οπτική πανδαισία και μια  καλοσκηνοθετημένη ταινία. Το καταφέρνει εκατό τοις εκατό. Στην πορεία όμως μαγεύεται τόσο πολύ από την ίδια της την ομορφιά και την αξιοθαύμαστη φαντασμαγορία της, που μοιάζει να μην ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο. Σίγουρα είναι μια ταινία εντυπωσιακή, μόνο που, δυστυχώς, είναι φτιαγμένη ακριβώς γι’αυτό το λόγο. Να θαμπώσει τα μάτια! Τα υπόλοιπα είναι περιττά.  

Περιέχει σκηνές που σ’ αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, έχει εικόνες εκπληκτικής ομορφιάς και οι τεχνικές της αρετές είναι πέρα οποιασδήποτε αμφισβήτησης, χάρη στην κατά κόρον χρήση των πλέον εξελιγμένων μαγικών ραβδιών της τεχνολογίας. Αυτά είναι σίγουρα αρκετά για να κατανοήσεις τον εισπρακτικό της θρίαμβο, σε καμία όμως περίπτωση αρκετά για μια ταινία κινουμένων σχεδίων. Οι άσοι των υπολογιστών της Disney ενδιαφέρονται τόσο για το δέντρο ( την εμφάνιση) που μόλις που καταφέρνουν να δουν το δάσος (το περιεχόμενο).  

Δυστυχώς, τα βάσανα του Σίμπα ελάχιστα αγγίζουν το θυμικό του θεατή (αν και η διαπίστωση αυτή μοιραία περιορίζεται στους ενήλικες), που ουτε πρόκειται να συγκινηθεί με τον πόνο του, ούτε να χαρεί με το θρίαμβο του μικρού μονάρχη. Τα συνασθήματα των προηγούμενων ταινιών της εταιρείας, η γλύκα της «Πεντάμορφης», το άκρατο feel good του «Αλαντίν», μοιάζουν να έχουν χαθεί κάπου ανάμεσα τη γοτθική ομορφιά του νεκροταφείου των ελεφάντων και το ψηλό χορτάρι της σαβάνας. Τη θέση τους κατέλαβαν τα συναισθήματα που γεννάνε τα video games. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για τα παραπάνω είναι μια σκηνή μάχης ανάμεσα στο κακό και στο καλό λιοντάρι, η οποία μοιάζει βγαλμένη κατευθείαν από παιχνίδι της Sega.  

«Γυρισμένη» σε αργή κίνηση και υπερβολική όπως σ’ ένα κόμικς, είναι παραγγελία για να εντυπωσιάσει τους θεατές που προτιμάνε τα εφέ των «Αληθινών Ψεμάτων» από τις ζωγραφιές της Disney. Αυτό άλλωστε μοιάζει να είναι το target group του «Βασιλιά»: Οι μπαμπάδες που αγαπάνε τις εφετζίδικες περιπέτειες και τα πιτσιρίκια τους που παίρνουν μια καλή ιδέα για το τι χάνουν, μια και δεν μπορούν να δουν τις action comedies του Άρνι. Να μια «πανέξυπνη» ιδέα και μάλιστα δύο φορές πετυχημένη, μια και το εν δυνάμει κοινό ξεκινάει εδώ από τα τρία και όχι τα δεκατρία.  

«Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» μοιάζει να είναι –δυστυχώς- η αρχή μίας σειράς τέτοιων ταινιών κινουμένων σχεδίων, καθώς κανείς δεν αφήνει μια τόσο προσοδοφόρα συνταγή να πάει χαμένη. Δυστυχώς, γιατί η επιστροφή στην αθωότητα του «παλιού καλού Ντίσνεϊ» (έστω κι αν μιλάμε για δύο χρόνια πριν) μοιάζει αδύνατη: Αν και οι ήρωες είναι όλοι ζώα (μερικά μάλιστα τελείως αστεία), δεν έχουν να κάνουν στο ελάχιστο με την παιδικότητα. Μπορεί να μην υπάρχει κανένας ανθρώπινος χαρακτήρας σ’ ολόκληρη την ταινία, αλλά μην ανησυχείτε, δε θα σας λείψουν. Τα ζώα είναι άλλωστε ανθρωπόμορφα σε εκνευριστικό βαθμό! Από τις φάτσες τους, που μοιάζουν σαν άνθρωποι με γατίσια μουστάκια και χαίτη, μέχρι τη συμπεριφορά τους που είναι «κατ’ εικόνα και ομοίωση» των δημιουργών τους.  

Όλα συγκλίνουν προς τον ίδιο στόχο: θεαματικότερες ταινίες κινουμένων σχεδίων ή, καλύτερα, ταινίες που μπερδεύουν τα όρια ανάμεσα στο ψεύτικο και το αληθινό. Η «αληθοφάνεια» και η «πιστότητα» ή έστω κάτι που να τους μοιάζει, φαίνεται να είναι το ζητούμενο στο «Βασιλιά των Λιονταριών» ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από τη μαγεία και το παραμύθι που περιμέναμε απ’ αυτόν. Κρίμα…

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Ο Βασιλιάς των Λιονταριών
  • Ο Βασιλιάς των Λιονταριών