Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε

Αυτό δεν είναι ταινία. Είναι ένα νυστέρι που ανοίγει τομές στην ευτυχισμένη καθημερινότητά μας και πετάει έξω όλα όσα δεν θέλουμε να δούμε.

Οι ταινίες του Φίντσερ δεν κατηγοριοποιούνται εύκολα. Πώς μπορείς, για παράδειγμα να περιγράψεις το «Fight Club»; Εύκολα θα έλεγε κανείς ότι είναι «κοινωνικό δράμα», αλλά και «μαύρη κωμωδία», ίσως «αλληγορία», ή «θρίλερ» ή ακόμη και «πολιτικό δοκίμιο». Είναι όμως;
Το ίδιο ισχύει και για το «Zodiac», αλλά και για το «Seven», το οποίο μοιάζει με αστυνομικό θρίλερ, αλλά στην πραγματικότητα αρνείται κάθε «αστυνομική» βεβαιότητα μετατρέποντάς την σε διαρκή ψυχολογική αμφιβολία.

Εδώ πάντως ο Φίντσερ μάς μπερδεύει ακόμη περισσότερο. Έχει βέβαια και το ομότιτλο βιβλίο της Τζίλιαν Φλιν, (στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ) η οποία ακολουθεί παρόμοιες με αυτόν διαδρομές.

Ένας άνδρας (Μπεν Άφλεκ) ανακαλύπτει κάποιο πρωί ότι η γυναίκα του (Ρόζαμουν Πάικ) έχει εξαφανιστεί. Αναστατώνεται, ανησυχεί (όχι και πάρα πολύ είναι αλήθεια), αρχίζει τις έρευνες. Το ίδιο και η αστυνομία, η οποία ανακαλύπτει μερικά παράξενα στοιχεία. Μήπως δεν τους λέει την αλήθεια; Μήπως κρύβει κάτι;

Στην συνέχεια αρχίζουν τα φλας μπακ. Η γνωριμία τους, ο έρωτας, η συμβίωση. Όλα όμως είναι ανάκατα, σκοτεινά και αμφιλεγόμενα. Και τότε έρχεται στο φως το ημερολόγιό της.

Από εδώ και κάτω μόνο με σπόιλερ θα μπορούσα να μιλήσω και δεν θέλω να το κάνω. Το «Κορίτσι» είναι μια ταινία που ζητά από τον θεατή να είναι παρθένος.

Αυτό που θα μπορούσα να πω όμως είναι ότι από το σημείο που ανακαλύπτεται το ημερολόγιο, η ταινία αποκτά τον κανονικό της βηματισμό. Αλλάζει στυλ ή μάλλον αποκτά το «στυλ-Φίντσερ» και κινείται ταυτόχρονα σε αρκετά κινηματογραφικά είδη.

Σε αυτή τη φάση θα διαπιστώσουμε ότι ο σκηνοθέτης (όπως προηγουμένως και η συγγραφέας) δεν ενδιαφέρεται για το αστυνομικό δράμα, αλλά για την υπαρξιακή τραγωδία. Οι δυο πρωταγωνιστές γίνονται τότε το ίδιο πιόνι μιας απίστευτης παρτίδας ιδεολογικών σχημάτων. Τα πάντα παίζονται σε αυτή την παρτίδα: η Αμερική, η οικογένεια, το ζευγάρι, ο έρωτας, η αγάπη. Και τα πάντα τίθενται σε καθολική αμφισβήτηση.

Το ενδιαφέρον ωστόσο είναι ότι όλη αυτή την διαδικασία ο Φίντσερ την έχει κρύψει: δεν την πετάει στα μούτρα σου, δεν την απλοποιεί και σε κάνει να πιστεύεις ότι βλέπεις μια αστυνομική περιπέτεια.

Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν θεατές που θα απολαύσουν απλώς την ίντριγκα του θρίλερ. Όπως γινόταν με τις ταινίες των μεγάλων δασκάλων του αμερικανικού σινεμά: σε έκαναν να πιστεύεις ότι έβλεπες γουέστερν (ας πούμε «Το Τρένο θα Σφυρίξει Τρεις Φορές») κι όμως στην πραγματικότητα είχαν κάνει μια αλληγορία για τον μακαρθισμό.

Με ανάλογο τρόπο ο Φίντσερ μάς παγιδεύει και μας οδηγεί εκεί που θέλει αυτός.

«Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» είναι σκληρό και αδυσώπητο- μια ταινία σπαρακτικά ανατρεπτική. Ένα έργο πλήρες που θα μπορούσε να ήταν αριστούργημα αν δεν έλειπε η τελευταία «επεξηγηματική» σεκάνς.

Ο Αφλεκ και η Πάικ κρατούν μια υπέροχη ισορροπία αποριών και αγωνίας, ενδύονται τον διττό τους χαρακτήρα και τον αποδίδουν με τρόπο καταπληκτικό- θα τους δούμε να φτάνουν μέχρι τα Όσκαρ;