St. Vincent O Αγαπημένος Μου Άγιος

Ο 12χρονος Όλιβερ (Τζέιντεν Λίμπερερ) και η χωρισμένη μητέρα του Μάγκι (Μελίσα Μακάρθι), μετακομίζουν δίπλα από τον Βίνσεντ (Μπιλ Μάρεϊ), έναν βετεράνο του Βιετνάμ που δε χωνεύει ούτε τα άντερά του, εκτός από το αλκοόλ, τον ιππόδρομο και τα στριπτιζάδικα.

Η ανάγκη όμως τον φέρνει να κρατά – με το αζημίωτο φυσικά – τον πιτσιρικά τις ώρες που η μητέρα του δουλεύει σκληρά για να τα φέρουν βόλτα.

Κι ενώ στο νέο του σχολείο ο μικρόσωμος Όλιβερ αντιμετωπίζει προβλήματα, ο Βίνσεντ μετατρέπεται – παρά την εμφανή ακαταλληλότητά του - στον φίλο που ο πρώτος έχει τόση ανάγκη.

Ποντάροντας στο δυνατό του χαρτί που δεν είναι άλλο από τις ερμηνείες, «Ο Αγαπημένος μου Άγιος» επιχειρεί να ορίσει σαφή απόσταση από το σωρό των άχρωμων-άοσμων-άγευστων οικογενειακών αμερικανικών ταινιών, οι οποίες μοιάζουν πλασμένες για τη μεσημεριανή τηλεοπτική ζώνη του σαββατοκύριακου.

Και είναι βέβαιο πως αν δεν φιλοξενούσε στο καστ του τον Μπιλ Μάρεϊ, τη Ναόμι Ουότς, αλλά και την Μελίσα Μακάρθι («Bridesmaids»), θα έμπαινε νομοτελειακά σε αυτή την ιδιόμορφη τηλεοπτική μέρα της μαρμότας, στην οποία καταδικάζονται όσες ταινίες είναι αρκετά εύληπτες και «κατάλληλες για όλους» ώστε εμφανίζονται τακτικά στη μικρή οθόνη τις ώρες που κυκλοφορούν παιδιά στο σαλόνι.

Μόνο που εδώ, στο φιλμ του άγνωστου Θίοντορ Μέρφι, ο Μάρεϊ παίρνει πάνω του το όλο εγχείρημα κάνοντάς το να φαίνεται απλό, σαν καλός ηθοποιός που είναι, έχοντας δίπλα του για άξιους συμπαραστάτες την Ουότς στον ανατρεπτικό ρόλο της (ας πούμε) φίλης του, μίας Ρωσίδας εγκύου στριπτιζέζ, αλλά και της Μακάρθι, η οποία αναλαμβάνει τον πιο νορμάλ ρόλο από τους τρεις.

Από πλευράς σεναρίου, ο Μέρφι επιχειρεί φαινομενικά να στήσει κάτι πιο αθυρόστομο και τολμηρό, σαν το «Bad Santa» του Τέρι Ζουίγκοφ, με τη διαφορά πως εν προκειμένω πατά σε μία ξεκάθαρα συμβατική ιστορία με ελάχιστες ουσιαστικές εκπλήξεις, πέραν από το δεδομένο ερμηνευτικό ταμπεραμέντο του Μάρεϊ και τον απόλυτο αιφνιδιασμό που επιφυλάσσει ο εξίσου απολαυστικός κόντρα-ρόλος της Ουότς.

Γιατί αφαιρουμένων των ερμηνειών οι οποίες επιχειρούν μία κάποια αντιπρόταση στα τετριμμένα ανάλογων ταινιών που με άξονα την οικογένεια τοποθετούνται ανάμεσα στην κωμωδία και το (ελαφρύ) δράμα, το φιλμ αυτό εξακολουθεί να κουβαλά για προίκα όλα τα προφανή διδάγματα περί ασυνήθιστης φιλίας, συντροφικότητας, καλών και κακών προτύπων, ή του παρεξηγημένου αγνώστου με την καλή καρδιά.