Berlinale 2018: Ένα «Real Estate» που αναμένεται να μείνει ανοίκιαστο επ’ αόριστον - νεα , ειδησεις || cinemagazine.gr
20:34
22/2

Berlinale 2018: Ένα «Real Estate» που αναμένεται να μείνει ανοίκιαστο επ’ αόριστον

Αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο εκνευριστικά φιλμ της φετινής Berlinale, το σουηδικό δημιούργημα μοιάζει να έχει ως μοναδικό στόχο να τεστάρει την υπομονή σου. Ίσως και να μιλήσει για τα πανάκριβα νοίκια του κέντρου της Στοκχόλμης.

Αποστολή στο Βερολίνο: Πάνος Αχτσιόγλου

Είναι κοινή διαπίστωση ότι το φετινό διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ του Βερολίνου δεν φιγουράρει ως ένα από τα ποιοτικότερα των τελευταίων ετών. Με ίσως ελάχιστες εξαιρέσεις, οι έως τώρα προβεβλημένες ταινίες κινούνται λίγο πάνω ή κάτω από μια νοητή γραμμή που συμβολίζει τη (υποκειμενική, πάντοτε) μετριότητα. Φαντάζει, ωστόσο, πολύ δύσκολο να συναντήσεις ένα λιγότερα ελκυστικό (αισθητικά τουλάχιστον) κινηματογραφικό δημιούργημα από το «Real Estate» των Σουηδών Άξελ Πέτερσεν και Μανς Μανσόν. Ένα φιλμ που μοιάζει να απορροφάται πλήρως από την υφολογική του προσέγγιση, σε σημείο που φτάνει να ξεχνά ότι κάπου εκεί μέσα υπάρχει μια ιστορία που περιμένει να ειπωθεί και κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα κοινό που αναμένει να την ακούσει.

Χρειάζεται μεγάλη υπομονή για να κάνεις στην άκρη τα εξαντλητικά (εσκεμμένα, το δίχως άλλο) και συνεχόμενα κοντινά, το κακοφωτισμένο σετ, τους μονοδιάστατους χαρακτήρες και τις άστοχες κωμικές γκαγκ, και να διακρίνεις να αχνοφαίνεται κάπου στο βάθος η ιστορία της Νόγιετ (η Λέονορ Έκστραντ συνιστά μάλλον το πιο ικανοποιητικό στοιχείο της ταινίας), μιας γυναίκας στο δεύτερο μισό της έκτης δεκαετίας της ζωής της, η οποία, έχοντας περάσει τα περισσότερα χρόνια πίνοντας, καπνίζοντας και διασκεδάζοντας στην Ισπανία, αναγκάζεται να γυρίσει πίσω στη σουηδική πρωτεύουσα, για να ανακαλύψει ότι το κτίριο το οποίο έχει κληρονομήσει από τον πρόσφατα εκλιπόντα πατέρα της, φέρει ανεξίτηλα τα σημάδια της καταστροφικής διαχείρισης του βαριά επιβαρυμένου στην ομιλία ετεροθαλή αδερφού της και του αλκοολικού μικροαπατεώνα γιου του. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κανένα από τα πολυάριθμα διαμερίσματα δεν φαίνεται να έχει νοικιαστεί νόμιμα, κάνοντας το έργο της πώλησης του οικήματος ακόμη δυσκολότερο. 



Όλα όσα ειπώθηκαν δίνουν σίγουρα την αίσθηση μιας ταινίας με στέρεο και ασφαλές σεναριακό υπόβαθρο, που περιμένει απλά να εξελιχθεί όπως επιλέξει ο σκηνοθέτης της. Η όποια λογική, ωστόσο, μοιάζει να χάνεται σχεδόν από την έναρξη, αφού η κεντρική πρωταγωνίστρια (και μοναδική επαγγελματίας ηθοποιός του καστ) επιδίδεται σε διαρκείς και αναίτιες αλλαγές συμπεριφοράς και αποφάσεων που σε κάνουν να ξύνεις το κεφάλι σου με απορία, καταγραμμένες μέσα σε ασύνδετες σεκάνς που δίνουν την εντύπωση ότι θέλουν περισσότερο να σε εκνευρίσουν, υιοθετώντας έναν υποτιθέμενα εκκεντρικό (με πολύ καλή διάθεση, θα μπορούσες να πεις ότι εμπνέονται από τους οπτικούς εφιάλτες του Ντέιβιντ Λιντς) αλλά στην πραγματικότητα ακαλαίσθητο ερασιτεχνισμό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, όταν στα τέλη της δεύτερης πράξης, το φιλμ μεταφέρεται για λίγο στη σουηδική ύπαιθρο και αποφασίζει επιτέλους να προβάλλει δυο-τρία μεσαία πλάνα, νιώθεις ασυναίσθητα την ανάγκη να πάρεις μερικές βαθιές αναπνοές, κατανοώντας ταυτόχρονα την παράλογη και χωρίς ιδιαίτερο νόημα προσέγγιση αυτού που έχεις δει μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Αναμφίβολα, κανείς δεν μπορεί να βρίσκεται σε θέση να υποτιμά τη σημαντικότητα και την δημιουργική αξία μιας προσωπικής κινηματογραφικής ματιάς. Όπως επίσης, δεν είναι σίγουρα πουθενά γραμμένο ότι ένα φιλμ οφείλει να έχει ως βασικό (ή ακόμη και μοναδικό) στόχο να τέρψει τους θεατές του ή να προσφέρει μια όσο το δυνατόν βολικότερη κινηματογραφική εμπειρία. Το «Real Estate», όμως, δίνει δυστυχώς την εντύπωση ενός σκόπιμα δύσπεπτου φιλμ που προσπαθεί να κρύψει τρανταχτές και ουσιώδεις αδυναμίες (όπως για παράδειγμα και την απουσία ενός σαφούς νοηματικού σχολίου) κάτω από την επίπλαστη καλλιτεχνική ιδιορρυθμία του.

Το 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου θα διαρκέσει από τις 15-25 Φεβρουαρίου 2018 και το ΣΙΝΕΜΑ / cinemagazine.gr σας υπόσχεται καθημερινά τις πιο ζεστές ανταποκρίσεις!

Διαβάστε ακόμη:
Berlinale 2018: Το «Madeline’s Madeline» της Τζόζεφιν Ντέκερ είναι το πειραματικό σινεμά που αξίζει να δεις

Berlinale 2018: Το «Unsane» του Στίβεν Σόντερμπεργκ είναι ένα αποτυχημένο app​
Berlinale 2018: «Μακάρι να το είχα όταν ήμουν 15», o Στίβεν Σόντερμπεργκ παίζει με το iPhone

Berlinale 2018: Γκας Βαν Σαντ και Χοακίν Φοίνιξ στο συγκινητικό μονοπάτι του «Don’t Worry, He Won’t Get Far On Foot»
Berlinale 2018: Ο Γκας Βαν Σαντ ευχαριστεί για το «Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot» τον Ρόμπιν Γουίλιαμς
Berlinale 2018: Τι έκανες «Damsel» στην Άγρια Δύση;
Berlinale 2018: Το «U - July 22» αναβιώνει ανατριχιαστικά τη σφαγή στην Ουτόγια​
Berlinale 2018: Τα οικογενειακά (και κινηματογραφικά) αδιέξοδα του «Figlia Mia»

Berlinale 2018: Η Ιστορία επαναλαμβάνεται στο εξαιρετικό «Transit» του Κρίστιαν Πέτζολντ
Berlinale 2018: Ο Αλεξέι Γκέρμαν Τζ. επιστρέφει με τον «Ντοβλάτοφ» στα σοβιετικά του φαντάσματα
Berlinale 2018: Αντέχει η αγάπη στο χρόνο, τα χρέη και τους πειρασμούς;

Berlinale 2018: Το Φεστιβάλ Βερολίνου άνοιξε αυλαία (κουνώντας την ουρά του)
Berlinale 2018: Who let the dogs out? Μα φυσικά ο Γουές Άντερσον!
Berlinale 2018: Το φεστιβάλ ξεκινά και αυτές είναι οι ταινίες που ανυπομονούμε να δούμε!