Berlinale 2018: Το «In the Aisles» είναι (επιτέλους) μια ταινία που της αξίζει να διεκδικεί τη φετινή Χρυσή Άρκτο - νεα , ειδησεις || cinemagazine.gr
10:08
24/2

Berlinale 2018: Το «In the Aisles» είναι (επιτέλους) μια ταινία που της αξίζει να διεκδικεί τη φετινή Χρυσή Άρκτο

Όσο οι μισθωτοί σκλάβοι που πρωταγωνιστούν στη βαθιά ανθρώπινη ταινία του Τόμας Στούμπερ δε σταματούν να ελπίζουν, έτσι κι εμείς δε σταματήσαμε να ψάχνουμε ακόμα και στο παρά πέντε του Φεστιβάλ μία ταινία του διαγωνιστικού που να αξίζει να πάρουμε μαζί μας, επιστρέφοντας από το Βερολίνο. Και επιτέλους, τη βρήκαμε στους αχανείς διαδρόμους του «In the Aisles».

Αποστολή στο Βερολίνο: Νεκτάριος Σάκκας

Η τελευταία χρονικά ταινία του διαγωνιστικού που μας αποκαλύφθηκε έμελλε να είναι και η πλέον αξιόλογη. Για την ακρίβεια και δίχως υπερβολή, το «In the Aisles» (Στους Διαδρόμους) του Τόμας Στούμπερ ήρθε λίγο πριν τη λήξη του φεστιβάλ να φαντάζει σαν όαση μέσα στο απογοητευτικό πρόγραμμα της 68ης Μπερλινάλε. Σε σημείο μάλιστα να μας βάζει σε σκέψεις αν είχαμε μόλις δει τη φετινή Χρυσή Άρκτο, παρά το γεγονός ότι μοιάζει κάπως δύσκολο κριτική επιτροπή με Γερμανό πρόεδρο (Τόμας Τίκβερ) να δώσει το μεγαλύτερο βραβείο της βερολινέζικης διοργάνωσης σε γερμανική ταινία.

Ανεξάρτητα από την έκβαση των βραβείων πάντως (24/2), γεγονός παραμένει ότι ο 37χρονος Στούμπερ έχει φτιάξει μια βαθιά ανθρώπινη, ειλικρινή και συναισθηματικά ώριμη ιστορία για την κόλαση της ρουτίνας και τις μικρές αποδράσεις από αυτή. Ένα φιλμ κατά το οποίο πικρές δόσεις χιούμορ συναντούν έναν ρομαντισμό διστακτικό, ο οποίος αναζητά γόνιμο έδαφος στους αχανείς διαδρόμους ενός σουπερμάρκετ. Σε έναν τόπο δηλαδή πνιγμένο στη βαριά εργασιακή ρουτίνα και άνυδρο για να περιμένεις να φυτρώσουν όνειρα.

Στο «In the Aisles», πρωταγωνιστής είναι ο Κρίστιαν (Φρανκ Ρογκόφσκι), ο νέος υπάλληλος σε ένα τεράστιο σουπερμάρκετ. Καθώς ο ντροπαλός αυτός 30άρης ενσωματώνεται σταδιακά στο νέο περιβάλλον, η προσοχή του εστιάζεται στη Μάριον (την παίζει η κόρη του «Τόνι Έρντμαν», Σάντρα Χούλερ). Ωστόσο, το διακριτικό τους φλερτ προσκρούει στο ότι εκείνη είναι παντρεμένη.

Για το “In the Aisles”, ο έρωτας και η φιλία είναι τελικά τα μόνα αντίδοτα σε μια ζωή που πετσοκόβεται πάνω σε ωράρια γαλέρας και μια εργασία που εξ αντικειμένου φυλακίζει αντί να απελευθερώνει.

Με αυτά τα πολύ βασικά υλικά ο Τόμας Στούμπερ στήνει ένα σύμπαν οργανικά συμπαγές και προπαντός αφοπλιστικά ανθρώπινο, τέτοιο που κερδίζει για λογαριασμό των χαρακτήρων που το συνθέτουν την πηγαία ενσυναίσθηση του θεατή. Όσο για την εναλλαγή αυτών των υλικών, πρόκειται για μία πραγματικά απολαυστική και μεστή διαδικασία, δεμένη μέσα από τις ιδανικές για την περίσταση ερμηνείες και καίριες μουσικές πινελιές. Από την αμυδρά κιουμπρική έναρξη που μας εισάγει στο βιομηχανικού τύπου περιβάλλον των άδειων διαδρόμων του καταστήματος υπό τη μελωδία του «Μπλε Δούναβη», ως την άνυδρη ρουτίνα που οι εργαζόμενοι παλεύουν παρέα να γεμίσουν, ή από τη πατρική σχέση που βρίσκει ο Κρίστιαν στο πρόσωπο του προϊσταμένου του Μπρούνο μέχρι τον έρωτα του για τη Μάριον που αναδύεται ως απόλυτη αναγκαιότητα προκειμένου να βρεθεί το χαμένο νόημα μιας ζωής χαρισμένης στα γρανάζια της ατέρμονης τακτοποίησης (ούτε καν της παραγωγής), το «In the Aisles» παίζει ακατάπαυστα και ευρηματικά με τους κώδικες του χιούμορ, της ελπίδας και της απόγνωσης, με όρους ύστερου καπιταλισμού. Όπως για παράδειγμα στη σκηνή όπου μας αποκαλύπτεται ένα μισοσυμπληρωμένο παζλ που βρίσκεται στο σπίτι της Μάριον με θέμα μια τροπική παραλία, μια εικόνα που μοιάζει θεαματικά με την ταπετσαρία που ντύνει τον μικροσκοπικό χώρο ανάπαυσης των εργαζομένων του σουπερμάρκετ.

Επιπλέον, μπορεί να ακούγεται ίσως υπερβολική για τον αναγνώστη του κειμένου αυτού η αναφορά μας πιο πάνω στο βιομηχανικού τύπου περιβάλλον που φιλοξενεί τον Κρίστιαν και τους συναδέλφους του, όμως ο Γερμανός σκηνοθέτης του «In the Aisles» έχει καταφέρει, με τρόπο θα έλεγε κανείς μαγικό, να εξαφανίσει σχεδόν από το οπτικό μας πεδίο τους πολυάριθμους πελάτες που καθημερινά εισρέουν στο κατάστημα. Όχι τυχαία, το σουπερμάρκετ της ταινίας μοιάζει περισσότερο με φάμπρικα ή μια απομονωμένη αποθήκη παρά με ένα συνηθισμένο εμπορικό κατάστημα το οποίο ο κόσμος επισκέπτεται σε εβδομαδιαία τουλάχιστον βάση.

Πάνω όμως σε αυτή την εξαντλητική και ψυχοπιεστική συνθήκη που αποτυπώνει η ταινία, είναι ενδεικτικό το παράπονο που εκφράζει ο πρώην Ανατολικογερμανός Μπρούνο στον Κρίστιαν αναφορικά με τις συνέπειες που επέφερε η βεβιασμένη ενοποίηση της Γερμανίας. Μια διαδικασία που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει αυτό που αγαπούσε, δηλαδή να οδηγεί φορτηγά, προκειμένου να κουμαντάρει κλαρκ για να τακτοποιεί με σισύφεια συνέπεια τα πανύψηλα ράφια που έγιναν τείχη της προσωπικής του φυλακής. Για το «In the Aisles», ο έρωτας και η φιλία είναι τελικά τα μόνα αντίδοτα σε μια ζωή που πετσοκόβεται πάνω σε ωράρια γαλέρας και μια εργασία που εξ αντικειμένου φυλακίζει αντί να απελευθερώνει. Κι όμως, σύμφωνα με το όμορφο αυτό φιλμ του Στούμπερ, ακόμα και εκείνοι οι ανήλιαγοι διάδρομοι δεν είναι ικανοί να μαντρώσουν την τάση του ανθρώπου να προσδοκά κάτι μεγαλύτερο από την «επιβίωση».

Το 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου θα διαρκέσει από τις 15-25 Φεβρουαρίου 2018 και το ΣΙΝΕΜΑ / cinemagazine.gr σας υπόσχεται καθημερινά τις πιο ζεστές ανταποκρίσεις!

Διαβάστε ακόμη:
Berlinale 2018: Μια νύχτα στο «Museo» με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ

Berlinale 2018: Η «Eva» του Μπενουά Ζακό με την Ιζαμπέλ Ιπέρ δεν θα σας βάλει σε πειρασμό
Berlinale 2018: Ένα «Real Estate» που αναμένεται να μείνει ανοίκιαστο επ’ αόριστον
Berlinale 2018: Το «Madeline’s Madeline» της Τζόζεφιν Ντέκερ είναι το πειραματικό σινεμά που αξίζει να δεις
Berlinale 2018: Το «Unsane» του Στίβεν Σόντερμπεργκ είναι ένα αποτυχημένο app
Berlinale 2018: «Μακάρι να το είχα όταν ήμουν 15», o Στίβεν Σόντερμπεργκ παίζει με το iPhone

Berlinale 2018: Γκας Βαν Σαντ και Χοακίν Φοίνιξ στο συγκινητικό μονοπάτι του «Don’t Worry, He Won’t Get Far On Foot»
Berlinale 2018: Ο Γκας Βαν Σαντ ευχαριστεί για το «Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot» τον Ρόμπιν Γουίλιαμς
Berlinale 2018: Τι έκανες «Damsel» στην Άγρια Δύση;
Berlinale 2018: Το «U - July 22» αναβιώνει ανατριχιαστικά τη σφαγή στην Ουτόγια
Berlinale 2018: Τα οικογενειακά (και κινηματογραφικά) αδιέξοδα του «Figlia Mia»

Berlinale 2018: Η Ιστορία επαναλαμβάνεται στο εξαιρετικό «Transit» του Κρίστιαν Πέτζολντ
Berlinale 2018: Ο Αλεξέι Γκέρμαν Τζ. επιστρέφει με τον «Ντοβλάτοφ» στα σοβιετικά του φαντάσματα
Berlinale 2018: Αντέχει η αγάπη στο χρόνο, τα χρέη και τους πειρασμούς;

Berlinale 2018: Το Φεστιβάλ Βερολίνου άνοιξε αυλαία (κουνώντας την ουρά του)
Berlinale 2018: Who let the dogs out? Μα φυσικά ο Γουές Άντερσον!
Berlinale 2018: Το φεστιβάλ ξεκινά και αυτές είναι οι ταινίες που ανυπομονούμε να δούμε!