15:25
19/2

Berlinale 2018: Το «U - July 22» αναβιώνει ανατριχιαστικά τη σφαγή στην Ουτόγια

Η ιστορία γνωστή: στις 22 Ιουλίου του 2011, ο ακροδεξιός εξτρεμιστής Αντρέας Μπέρινγκ Μπρέιβικ εξαπέλυσε διπλή τρομοκρατική επίθεση με απολογισμό 77 νεκρούς, αρχικά στις κυβερνητικές εγκαταστάσεις στο Όσλο και εν συνεχεία στο νησί Ουτόγια, το οποίο φιλοξενούσε την κατασκήνωση της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος της Νορβηγίας. Στην ταινία «U - July 22» του Έρικ Πόουπ δεν γίνεται πουθενά αναφορά στο όνομα του μακελάρη. Ίσως επειδή ο 57χρονος Νορβηγός σκηνοθέτης επιλέγει να επικεντρωθεί σε εκείνα τα 72 μαρτυρικά λεπτά που διήρκεσε η πολύνεκρη επίθεση στο νησί, την ώρα δηλαδή όπου κανείς δεν είχε ιδέα για το τι ακριβώς συνέβαινε. Πολύ περισσότερο τα θύματα της επίθεσης, πάνω στα οποία γαντζώνεται κυριολεκτικά η ταινία.

Το «U - July 22» είναι γυρισμένο ως μονοπλάνο και με εξαίρεση το εισαγωγικό κομμάτι που περιέχει πλάνα αρχείου από το πρώτο σκέλος της βομβιστικής επίθεσης στο Όσλο, το μεγαλύτερο μέρος του εκτυλίσσεται στο μικρό νησί. Εκεί, η κάμερα ακολουθεί κατά πόδας την Κάγια (Άντρεα Μπέρντζεν), μια νεαρή κατασκηνώτρια η οποία, όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά, θα βρεθεί σύντομα να τρέχει να σωθεί από τις σφαίρες που πέφτουν βροχή, λίγη ώρα αφότου τους έχουν φτάσει συγκεχυμένα τα νέα για τα όσα είχαν προηγηθεί στη νορβηγική πρωτεύουσα.

Αν κάτι αφήνει στον θεατή το «U - July 22», είναι αυτή η ανυπόφορη αίσθηση της διαστολής του χρόνου, καθώς βλέπει τα λεπτά και το αίμα να κυλούν δίχως να μπαίνει ένα τέρμα στον εφιάλτη

Ο Έρικ Πόουπ («Χαβάη, Όσλο», «The King’s Choice») που έχει ξεκινήσει την κινηματογραφική του διαδρομή από το πόστο του διευθυντή φωτογραφίας, δεν έχει πρόβλημα να χτίσει ένα άκρως ψυχοπιεστικό σύμπαν, υποβλητικά αποτυπωμένο, εστιάζοντας αποκλειστικά στα θύματα της επίθεσης. Μη έχοντας παρά ένα και μόνο πλάνο (και αυτό σύντομο, ανεστίαστο και μακρινό) με τον εκτελεστή σε ολόκληρη την ταινία, ποντάρει τα πάντα στα πρόσωπα των νεαρών πρωταγωνιστών (ιδίως στην εξαιρετική Μπέρντζεν) και φυσικά στην εκτός κάδρου δράση, στην οποία πρωταγωνιστούν οι ήχοι των πυροβολισμών.

Μπορεί να πει κανείς πως η χρήση του μονοπλάνου ενέχει το στοιχείο του εντυπωσιασμού. Ωστόσο, πέραν από το ότι ο Πόουπ ξέρει να το κάνει πολύ καλά, η χρήση του δικαιολογείται επαρκώς από το γεγονός ότι με τον τρόπο αυτό καταφέρνει να βυθίζει το κοινό στην αγωνία, τον τρόμο και το μαρτύριο των παιδιών που, παρότι κάποια είχαν προλάβει να καλέσουν σε βοήθεια, εκείνη αργούσε χαρακτηριστικά. Πράγματι, αφήνοντας κατά μέρος τις σκέψεις για ένα «Elephant» από τη μεριά των θυμάτων, αν κάτι αφήνει στον θεατή το «U - July 22», είναι αυτή η ανυπόφορη αίσθηση της διαστολής του χρόνου, καθώς βλέπει τα λεπτά και το αίμα να κυλούν δίχως να μπαίνει ένα τέρμα στον εφιάλτη. 

Κάπως έτσι, το απλό σε σύλληψη αλλά αποτελεσματικό φιλμ του Πόουπ που διαγωνίζεται για τη φετινή Χρυσή Άρκτο, κατορθώνει να ξεχωρίσει από τον μέχρι στιγμής απογοητευτικό σωρό των ταινιών που απαρτίζουν το διαγωνιστικό πρόγραμμα της 68ης Μπερλινάλε.

Το 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου θα διαρκέσει από τις 15-25 Φεβρουαρίου 2018 και το ΣΙΝΕΜΑ / cinemagazine.gr σας υπόσχεται καθημερινά τις πιο ζεστές ανταποκρίσεις!

Διαβάστε ακόμη:
Berlinale 2018: Τα οικογενειακά (και κινηματογραφικά) αδιέξοδα του «Figlia Mia»
Berlinale 2018: Η Ιστορία επαναλαμβάνεται στο εξαιρετικό «Transit» του Κρίστιαν Πέτζολντ
Berlinale 2018: Ο Αλεξέι Γκέρμαν Τζ. επιστρέφει με τον «Ντοβλάτοφ» στα σοβιετικά του φαντάσματα
Berlinale 2018: Αντέχει η αγάπη στο χρόνο, τα χρέη και τους πειρασμούς;
Berlinale 2018: Το Φεστιβάλ Βερολίνου άνοιξε αυλαία (κουνώντας την ουρά του)
Berlinale 2018: Who let the dogs out? Μα φυσικά ο Γουές Άντερσον!
Berlinale 2018: Το φεστιβάλ ξεκινά και αυτές είναι οι ταινίες που ανυπομονούμε να δούμε!