H Χάλι Μπέρι αποτίνει γραπτό φόρο τιμής στον μεγάλο εκλιπόντα, Σίντνεϊ Πουατιέ

Η έξοδος του Σόιντνεϊ Πουατιέ, λίγες μέρες πριν την συμπλήρωση των 95 χρόνων του, είναι γεγονός συμβολικά βαρυσήμαντο - εδώ η αναφορά μας στο cinemagazine. O άνθρωπος μας από τις Μπαχάμες, με το ανυποψίαστο ξεκίνημα στους τυπικούς ρόλους που επιφυλάσσει η κοινωνία για τους από γεννησιμιού θεωρούμενους κατώτερους στο ανθρωποκεντρικό μας σύστημα, πιάτα έπλενε ο άνθρωπος, λάκκους έσκαβε, κατάφερε σε περίπου δύο δεκαετίες την πρώτη ίσως, έστω κατ' όνομα, εξίσωση. Την αποδοχή, την παραδοχή, τον σεβασμό και την εκτίμηση, την τοποθέτηση ως ίσου μεταξύ ίσων στα σαλόνια του θεάματος - και όχι μόνο.

Η Χάλι Μπέρι, σε ένα κείμενο γεμάτο κερδισμένο δέος, αυτοβιογραφείται στην σχέση της με τον Πουατιέ. Πρώτα σαν μικρή θεατής των επιτευγμάτων του (αναπόφευκτα «Μάντεψε Ποιος θα 'ρθει το Βράδυ», 1967), στη συνέχεια το Όσκαρ (που είχε προπορευθεί πριν γεννηθεί εκείνη) για το «Lillies of the Field» (1963), μετά το... χαστούκι στην «Ιστορία Ενός Εγκλήματος» (1967, πάλι), ένα χαστούκι που σήμαινε τόσα μα τόσα πολλά.

Η Μπέρι θυμάται και παραλληλίζει την διαδρομή της, όχι αξιολογικά και συγκριτικά, μα εμπνευστικά, συντροφικά. Θυμάται πόσα σήμαινε για εκείνη ο Πουατιέ, μικρή μειοψηφία σε ένα σχολείο γεμάτου Καυκάσιους. Κι αργότερα, όπως παράξενα τα φέρνει η ζωή, όταν ήρθε η στιγμή να τον γνωρίσει. Που δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη για ώρα, που συγκλονισμένη έστεκε απέναντι στον αντάξιο της φήμης του μυθοποιημένο. Τελικά ήταν ο Πουατιέ που ιπποτικά την βοήθησε να συνέλθει για να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν μια συνέντευξη που ήθελε η Μπέρι για το έργο για την Ντόροθι Ντάντριτζ που θα έπαιζε και χρειαζόταν τις βιωματικές αναμνήσεις του Πουατιέ. («Της έκλεψαν το Όσκαρ», της είπε ο Σίντνεϊ).

Και μετά ήταν βέβαια και η απονομή του Όσκαρ στην ίδια, η ιστορική της αντιστοίχιση με τον πρώτο βραβευθέντα, σε μια περίσταση που η ίδια ουδόλως περίμενε, όμως στον αυτοσχέδιο λόγο της έβλεπε στο θεωρείο τον άνθρωπο που την είχε τόσο εμπνεύσει να την «περιθάλπει» πατρικά - «άλλωστε έμοιαζε στον πατέρα μου», γράφει η ίδια.

Μια ωραία ιστορία, περισσότερο ίσως για την ουσιώδη πλευρά της σχέσης μας με την «ειδωλολατρεία» του σινεμά, κι ένας θερμός φόρος τιμής και αιώνιου σεβασμού σε έναν ακρογωνιαίο λίθο της χολιγουντιανής κουλτούρας. Ολόκληρο το κείμενο της Μπέρι βρίσκεται εδώ.