Ακυρώνοντας την Κάρλα: Επικοινωνιακό μπάχαλο με το μάρκετινγκ της «Emilia Pérez»

Δικαιοσύνη και Ακύρωση λογίζονται πλέον τυφλές - και είναι το μόνο μάλλον που τις ενώνει. Στο κλίμα της γενικής δημοσιογραφικής αναθεώρησης που ζούμε, αναθεώρησης που αναπόφευκτα γίνεται και κοινωνική (άλλος θα πει ότι ήταν πρώτιστα κοινωνική, το συζητάμε), ακόμα και οι θεωρητικά «προστατευόμενοι», δηλαδή αυτοί για τους οποίους άλλαξαν τα κόζα ώστε να πάψουν/υποχωρήσουν οι κραυγαλεότητες, οι ανισότητες και η «λευκή, τοξική πατριαρχία», δεν είναι ασφαλείς.

Η πρώτη τρανς υποψήφια Ερμηνείας, η Κάρλα Σοφία Γκασκόν, πέρασε το γνωστό ανηλεές ξεψάχνισμα του σοσιομιντιακού παρελθόντος της και εξορύχθηκαν διάφορα καλούδια (κάτι ναζιστικές κορώνες, «αφροκορεάτικα Όσκαρ», ισλαμοφοβικότητα και διάφορα άλλα παρόμοια) κι έχει στραβοκαταπιεί κόσμος και κοσμάκης στο Χόλιγουντ, τους δημοσιογράφους, τα Όσκαρ και τους ψηφοφόρους τους. Αποτέλεσμα; Η Γκασκόν ακυρώνεται με συνοπτικές διαδικασίες, παραλείπεται στεγνά (και στυγνά) από τις οσκαρικές διαφημιστκές καταχωρήσεις του Netflix, της αφαιρούνται όλα τα προοσκαρικά προνόμια (δεν αναμένεται στα δείπνα του AFI, στην απονομή των Critics Choice, της Ένωσης των Σκηνοθετών, των Παραγωγών και του Φεστιβάλ της Σάντα Μπάρμπαρα), ενώ αν αποφασίσει να δηλώσει παρούσα σε όποια από τις εκδηλώσεις (στο κάτω-κάτω είναι μια οσκαρική υποψήφια ε;)  θα πρέπει να πληρώσει από την τσέπη της τα πάντα από το εισιτήριο, μέχρι το τι θα βάλει και που θα μείνει. Ένα εξοστρακισμός κανονικός.

Είναι ωραία πράγματα αυτά;

Ξεπερνάμε που κάποιοι θα καγχάζουν περιγελώντας, αποκαλύπτοντας ίσως έναν ρατσισμό (και μια τρανσφοβικότητα) που τώρα θέλει να ξεσκάσει λιγάκι από την «καταπίεση» ολίγων ετών. Δεν ξεπερνάμε κάποιον/κάποια/κάποιο που κουβαλάει απόψεις ελαφρώς αδιανόητες (ο φιλοναζισμός είναι ένα πρόβλημα, σχεδόν όλοι συμφωνούμε). Αλλά αν κάποιοι λέμε ότι η υπόθεση της Ακύρωσης είναι ένας αυταρχικός εξουσιαστικός οχετός που αποτελεί την γιορτή της (υπο)κουλτούρας που προτιμά τα δικαστικά κουτσομπολιά (όχι τις δικαστικές αποφάσεις) από το καλλιτεχνικό έργο, τότε αυτό που συμβαίνει με την Γκασκόν είναι απρεπές. Κι ας έχει υπάρξει η ίδια απρεπής, κι ας είναι ίσως οι απολογίες της συγκυριακές, οι άνθρωποι είναι για να συγχωρούν και να συμπεριλαμβάνουν όχι για να γράφουν ονόματα σε όστρακα και να σε στέλνουν στον αγύριστο.

Όπως είναι τώρα η κατάσταση των πραγμάτων για την Γκασκόν οι πιθανότητές της για βράβευση κατακρημνίζονται και θα αποτελέσει σημείο τεράστιας γενναιότητας ακόμα και το αν θα παρευρεθεί στα Όσκαρ. Σίγουρα η στάση του καθεστώτος την αποθαρρύνει. Ίσως λογικά πολλοί θεωρούν ότι είναι απρόβλεπτη και οι δηλώσεις της σε κόκκινα χαλιά, συνεντεύξεις, πόντιουμ (!) και δείπνα δημιουργούν «σοκ στο σύστημα». Άλλοι θα λέγαμε ότι λίγο καρύκευμα, λίγη «επισφαλής» διαφορετικότητα ποτέ δεν έβλαψε, λίγη ανακίνηση το ίδιο, στο κάτω-κάτω οι επαγγελλόμενοι την Δημοκρατία θα έπρεπε και λίγο να ντρέπονται με πιθανούς τέτοιους άτυπους αποκλεισμούς.

Για την ώρα πάντως οι αποκλεισμοί είναι και έντυποι. Φρύδια σηκώνονται που βλέπεις διαφημιστικό υλικό για την ταινία του Οντιάρ και η Γκασκόν (ο χαρακτήρας του τίτλου!!) δεν απαντάται πουθενά, η ειρωνεία είναι δυσβάσταχτη καθώς μιλάμε για μια κοινωνία δικαιωμάτων και ειδικά μια τρανς γυναίκα είναι πιο αόρατη από ποτέ. 

Έτσι έχουμε όλο το βάρος της καμπάνιας να πέφτει πάνω στην Ζόι Σαλντάνα, εξαρχής ένα φαβορί (η Γκασκόν διετέλεσε ελάχιστα τέτοιο, εδώ και καιρό η Ντέμι Μουρ φορτσάρει στα στοιχήματα) και μια ολόκληρη ατμόσφαιρα τώρα να κυματίζει ανάμεσα στο «άλλο ο άνθρωπος, άλλο το καλλιτεχνικό του έργο» και στο «13 υποψηφιότητες πάνε στράφι». Η ταινία του Οντιάρ τυλιγμένη στα «σκάνδαλα» (μην ξεχνάμε και τις αντιδράσεις στο Μεξικό) ενδέχεται να βυθιστεί αύτανδρη. Κάποιοι μπορεί να συμφωνούμε γιατί είναι μια άθλια ταινία, αλλά αυτοί, αλήθεια, δεν είναι λόγοι αμαύρωσης.

Εδώ υπάρχει το αρκετά λεπτομερές περί την οσκαρική ατμόσφαιρα άρθρο του Variety, είθε να πρυτανεύσει μια ψυχραιμία και μια καλοσύνη των πολλών προς τον έναν.