Η πιο αγαπημένη στιγμή στην αίθουσα; Στίβεν Σπίλμπεργκ και Σπάικ Λι απαντούν

Ας ξεκινήσουμε με τον πρεσβύτερο και καλύτερο. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, παιδί του 1946, ήταν στην εφηβεία του όταν ο «Λόρενς της Αραβίας», ένας εκ των θρύλων (γιατί έχει πολλούς) του Ντέιβιντ Λιν, προβάλλονταν στις αίθουσες του κόσμου. Θυμάται ένα πολυτελές σινεμά στο Φίνιξ, τα 70mm της εικόνας, τον στερεοφωνικό ήχο, τα πολυθρονέ καθίσματα, τους καπνίζοντες... Όμως ο Σπίλμπεργκ, σε μια από τις γνωστά λατρεμένες ταινίες του και αυτή που τον έκανε να θέλει να γίνει σκηνοθέτης, δεν θυμάται τίποτε άλλο από την στιγμή που ξεκίνησε το έργο.

Κορυφαία σκηνή όταν ο Λόρενς και Σέριφ Αλι περνούν την έρημο Νεφούντ. «Με μάγεψε. Όταν ο Λόρενς επέστρεφε στον καυτό ήλιο να περισυλλέξει τον Γκασίμ που είχε πέσει από την καμήλα του, ο ήλιος μεγάλωνε μέχρι που έμοιαζε ότι όλο το κοινό της αίθουσας θα απορροφόνταν από αυτόν». Αργότερα, όταν έρχεται το cut στην όαση, δεκάδες άνθρωποι στην αίθουσα σηκώθηκαν και έφυγαν. «Είχαμε μολις δει μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της κινηματογραφικής ιστορίας και οι άνθρωποι έφευγαν...μαζί τους και ο πατέρας μου. Καθώς όμως το έργο συνεχιζόταν, άρχισαν όλοι σιγά-σιγά να επιστρέφουν με αρμαθιές κόκα κόλες και 7ups. Άκουγες τον πάγο να σπάζει στο φουαγιέ, λες και 800 άνθρωποι είχαν αφυδατωθεί από την σκηνή! Όπως στην ταινία έτσι και στην αίθουσα οι άνθρωποι έπρεπε να ξεδιψάσουν. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο ποτέ».

Από την άλλη, ο Σπάικ Λι θυμάται να στέκεται στο βρωμόκρυο επί δύο ώρες στην ουρά για το Paramount Theater, που δεν υπάρχει πια, για να δει τον «Εξορκιστή». Όταν το κεφάλι της Λίντα Μπλερ άρχισε να περιστρέφεται ούρλιαζαν όλοι. «Περίμενα στην ουρά και για το «Άλιεν» επίσης. Όταν αυτό το πράγμα πετάγεται από ατο στήθος του, αφήνιασαν όλοι. Ήμουν πολύ μικρός για να περιμένω το «Ψυχώ», αλλά θυμάμαι ειδικά αυτά τα δύο. 

Για να συνεχίσει ενδεικτικά: «Δεν υπήρχε τίποτα από αυτά τα 'παράγγειλε το ειστήριό σου'. Δεν υπήρχαν 9 οθόνες. Δεν ήμασταν εκεί ακόμα. Υπήρχε μια οθόνη και έπρεπε να παλουκωθείς να περιμένεις στην ουρά και ήσουν πανευτυχής να περιμένειςς την ουρά γιατί ήξερε ότι θα δεις κάτι. Αυτές είναι οι ταινίες που αισθάνεσαι τον ηλεκτρισμό, την ενέργεια στην αίθουσα».