[Κριτική] Το «Judas and the Black Messiah» διδάσκει με δύναμη το ευαγγέλιο του Νέου Μαύρου Σινεμά και των ειδώλων του - νεα , ειδησεις || cinemagazine.gr
15:56
14/3

[Κριτική] Το «Judas and the Black Messiah» διδάσκει με δύναμη το ευαγγέλιο του Νέου Μαύρου Σινεμά και των ειδώλων του

Το σύγχρονο πολιτικοποιημένο αφροαμερικανικό σινεμά συναντάει έναν απ' τους ακτιβιστές ήρωές του σε μια ταινία που φτάνει με το χαρακτηρισμό του κατεπείγοντος, πάντα στη σκιά της αναζωπύρωσης του «BLM» κινήματος αλλά και των επερχόμενων βραβείων Όσκαρ.

Από τον Θοδωρή Καραμανώλη

Το «Jesus and the Black Messiah» ξεκινάει σαν μάθημα ιστορίας, αλλά τρέχει γρήγορα τις σελίδες για να συναντήσει τη γένεση ενός μάρτυρα, που το έργο και ο σύντομος βίος του τον έφεραν ένα σκαλί κάτω απ’ τα είδωλά του (Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Mάλκολμ X και Μοχάμεντ Άλι με τη σειρά που αναφέρονται στην ταινία). Και για να συναντήσει φυσικά το σήμερα, μιας και είναι έκδηλη πλέον η ανάγκη που τροφοδοτεί το όραμα του νέου Μαύρου σινεμά. Εδώ με μερικούς από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του, όπως ο Σάκα Κινγκ, ο Ράιαν Κούγκλερ που ανέλαβε την παραγωγή, ο Τσαρλς Ντ. Κινγκ που ήταν ο βασικός χρηματοδότης και το δίδυμο των Ντάνιελ Καλούγια και Λακίθ Στάνφιλντ, που μοιάζει εντυπωσιακό το πόσο έχουν μεγαλώσει υποκριτικά από την πρώτη κοινή τους εμφάνιση στο «Τρέξε!».

Διόλου τυχαία, η πρώτη απόπειρα για την κινηματογραφική βιογραφία του Φρεντ Χάμπτον συνέπεσε με τη δημιουργία του «BLM» («Black Lives Matter») κινήματος το 2013. Ως ηγετικό στέλεχος των Μαύρων Πανθήρων, ο δηλωμένος μαρξιστής και συνειδητοποιημένος επαναστάτης Χάμπτον είχε αποφασίσει πως θα φτάσει την ακτιβιστική του δράση ένα βήμα πιο μακριά απ’ αυτή των ειδώλων του.

Σε ολόκληρο το πρώτο μέρος της η ταινία αγχώνεται να χωρέσει λεπτομέρειες και περιστατικά από το ευρύτερο σχέδιό του, παράλληλα με τη δράση και την εισαγωγή του Ιούδα στα Πάθη του Μαύρου Μεσσία. Κι είναι με διαφορά το πιο αδύναμο κομμάτι της ταινίας, κινδυνεύοντας να παρεκτραπεί σε μία ακόμη τυπική βιογραφία που το σενάριό της μοιάζει να βγήκε απ’ τις σελίδες εγκυκλοπαίδειας.

Ευτυχώς όμως ο Σάκα Κινγκ δεν κάνει μια ταινία για το Μεσσία, νοιάζεται περισσότερο για τον Ιούδα. Στην πορεία αφήνει τις λεπτομέρειες για τις κρίσιμες στιγμές και αποφασίζει να βρει τους υπόλοιπους μαθητές, τα Μυστικό Δείπνο, τα τριάκοντα αργύρια και εν τέλει έναν ξερό κορμό για να στηθεί η αγχόνη.

Ευτυχώς ο Σάκα Κινγκ δεν κάνει μια ταινία για το Μεσσία, νοιάζεται περισσότερο για τον Ιούδα

Ο Ιούδας, όπως εκπληκτικά τον ερμηνεύει εδώ ο Στάνφιλντ, είναι ένας σαφώς πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας από τον Χάμπτον. Είναι μια φιγούρα βασανισμένη, που ψάχνει σπασμωδικά τρόπο να ξεφύγει από το λάκκο που του σκάβουν στο πεδίο μιας κοινωνικής αντιπαράθεσης η οποία τον ξεπερνά κατά πολύ. Έχει φτάσει στο ηθικό αδιέξοδο του ανθρώπου που γνωρίζει πως είναι απλά ένα γρανάζι της Ιστορίας. Αντίθετα όμως απ’ τον Ιούδα των Ευαγγελίων, δεν έχει κανέναν που να μοιράζεται το δράμα του, εκτός από ένα έτερο ανδρείκελο που φοράει το σήμα του FBI.

Γι’ αυτόν και μόνο, το «Jesus and the Black Messiah» θα ήταν μια αξιοσημείωτη κινηματογραφικά ταινία, καθώς για την κοινωνική της διάσταση δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Σε οποιοδήποτε πλαίσιο, πόσω μάλλον εν έτει 2020 που η επαναστατική φλόγα είχε πάλι φουντώσει, η βιογραφία του Χάμπτον θα ήταν σημαίνον γεγονός.

Υπάρχει όμως και κάτι παραπάνω που λειτουργεί σε πείσμα της καταστρεπτικής μανίας του δυτικού σινεμά να φτιάχνει πιστές αναπαραστάσεις των γεγονότων. Το σημείο τομής στα δύο άνισα μέρη της ταινίας (αυτό που μας περνάει από τις διδαχές στο Ευαγγέλιο) βρίσκεται στη σκηνή του πύρινου λόγου του Χάμπτον μετά την αποφυλάκισή του, το 1969. Σε μια κλισαρισμένη βιογραφία, ο σκηνοθέτης έχει την καλλιτεχνική ευαισθησία να μας προετοιμάσει γι’ αυτή τη σκηνή. Έστω για λίγο τα πάντα μοιάζουν να κουμπώνουν στη θέση τους. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας αγγίζει τα ινδάλματά του. Ο πρωταγωνιστής του σεναρίου βλέπει τη σύγκρουση μέσα του να κλιμακώνεται. Το μήνυμα ακούγεται δυνατά και πεντακάθαρα.

Το σημείο τομής στα δύο άνισα μέρη της ταινίας (αυτό που μας περνάει από τις διδαχές στο Ευαγγέλιο) βρίσκεται στη σκηνή του πύρινου λόγου του Χάμπτον

Είναι η κορύφωση που θα άρμοζε και θα αρκούσε στο φιλμ, στο δεύτερο μισό του όμως και πάλι πλατειάζει. Έχει τουλάχιστον το απαραίτητο νεύρο και συγκινησιακή φόρτιση για όσους την επιζητούν. Σκηνοθέτης και παραγωγοί συμβιβάζονται με το να γίνουν απλά οι Απόστολοι, καλλιγραφώντας σε έναν -πότε funk, πότε soul- λουστραρισμένο καμβά, μια εντελώς προσβάσιμη ταινία, κομμένη και ραμμένη για βραβεία και μαζική κατανάλωση (πράγμα που πιθανότατα να ήταν και το ζητούμενο).

Κρατάμε λοιπόν την πρόθεση ενός φιλμ αντάξιου των ιστορικών περιστάσεων που διάγουμε, και αφήνουμε το κήρυγμα του Χάμπτον να αντηχεί στους δαιδαλώδεις διαδρόμους μιας ιστορίας χωρίς τέλος. Το «Jesus and the Black Messiah» δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία καλογυαλισμένη επιφάνεια για να δυναμώσει την ηχώ.

Σκηνοθεσία: Σάκα Κινγκ Σενάριο: Γουίλ Μπέρσον, Σάκα Κινγκ Φωτογραφία: Σον Μπόμπιτ Μουσική: Μαρκ Ίσαμ, Κρεγκ Χάρις Πρωταγωνιστούν: Ντάνιελ Καλούγια, Λακίθ Στάνφιλντ, Τζέσι Πλέμονς, Ντόμινικ Φίσμπακ, Άστον Σάντερς, Ντάρελ Μπριτ-Γκίμπσον, Μάρτιν Σιν Διάρκεια: 121'

Βαθμολογία: 2.5/5