Προβληματικό το εργασιακό περιβάλλον στα γυρίσματα του «Lost» σύμφωνα με νέο βιβλίο

Αρκεί να αναφέρεις τον τίτλο του «Lost» σε φαν της τηλεόρασης για να τους δεις να κάνουν μορφασμούς που δεν πίστευες ότι μπορούν να προκύψουν από ανθρώπινο πρόσωπο. Από τις πρώτες περιπτώσεις μαζικού εθισμού και άμεσου, συλλογικού σχολιασμού -στα fora, δεν είχαμε social media τον καιρό εκείνο και αφήναμε τα μόντεμ μας ξεκλείδωτα – η εν λόγω σειρά σήμερα μνημονεύεται κυρίως για την οργή που είχε φέρει το φινάλε της μετά από άπειρα μυστικοπαθή επεισόδια. Τα έχουμε γράψει πολλές φορές, σειρές αυτής της λογικής δεν είναι φτιαγμένες για να τελειώνουν, απλά σταματούν είτε όταν τις σιχαθούν οι θεατές, είτε όταν σιχαθούν οι ίδιοι οι συντελεστές να τις γυρίζουν και γι’αυτό το φινάλε τους στην καλύτερη περίπτωση απογοητεύει.

Φαίνεται πως το φινάλε δεν ήταν το μοναδικό αλγεινό στοιχείο της σειράς. Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Burn It Down: Power, Complicity and a Call For Change in Hollywood» χρησιμοποιεί το « Lost» ως παράδειγμα για το πώς το εργασιακό περιβάλλον στη βιομηχανία ευνοεί και ενισχύει την κακοποιητική συμπεριφορά και την διαιώνιση των στερεοτύπων. Ο Χάρολντ Περινό, που υποδύθηκε τον Μάικλ, αποκαλύπτει ότι ο ρόλος του μειώθηκε και τελικά αφαιρέθηκε από την εξίσωση όταν προσέφυγε στον Ντάμιαν Λίντελοφ για να παραπονεθεί για κάποια ρατσιστικα στερεότυπα που εντόπιζε στο σενάριο. Κι αν αυτό μπορεί να ακουστεί σε μερικούς σαν «sour grapes», που λέμε και στο χωριό μου, όχι ένας, αλλά δύο σεναριογράφοι της σειράς κάνουν λόγο για αδιανόητα κακοποιητικές συνθήκες στο writers room με συχνό εργασιακό bullying, παιχνίδια εξουσίας και επανειλλημένα ρατσιστικά σχόλια, ένα γεγονός που επικυρώνεται και από τις συχνές αποχωρήσεις και αλλαγές στη σύνθεση των σεναριογράφων κατά τις έξι σεζόν που κράτησε η σειρά. Όπως λένε, οι προβληματικές αυτές συνθήκες ήταν γνωστές τοις πάσι, αλλά λόγω της επιτυχίας της σειράς δεν υπήρξε καμία παρέμβαση από τους υπεύθυνους και το στούντιο.

Ο ίδιος ο Ντειμον Λίντελοφ, όταν ρωτήθηκε σχετικά για τις κατηγορίες, αποδέχτηκε ένα μερίδιο της ευθύνης, αποδίδοντας στην απειρία του ως μάνατζερ την αποτυχία του να καλλιεργήσει τις συνθήκες ενός θετικού, ισορροπημένου και ανθρώπινου εργασιακού περιβάλλοντος, επιβεβαιώνοντας, έτσι, ότι όσα γράφονται στο βιβλίο για το κλίμα πίσω από τα παρασκήνια του «Lost» είναι αληθή.