Ούτε ο Meat Loaf μένει πια εδώ (1947-2022) - νεα , ειδησεις || cinemagazine.gr
11:10
21/1

Ούτε ο Meat Loaf μένει πια εδώ (1947-2022)

Ο επικήδειος της ημέρας για μια από τις λαοφιλέστερες φιγούρες των τελευταίων 50 χρόνων, που ξεκίνησε από την σκηνή, έκανε τεράστια εμπορική επιτυχία στη μουσική και παράλληλα έπαιξε σε περισσότερες από 100 κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Ανακοινώθηκε πριν λίγο στο fb ο θάνατος της ημέρας και ήταν η σειρά του Meat Loaf (Μάικλ Λι Άντεϊ), ενός καλλιτέχνη ίσως όχι πλέον γνώριμου στη νεότερη γενιά θεατών/ακροατών, αλλά περίπου οικιακής περσόνας σε κάθε αμερικανικό σπίτι την δεκαετία του '70, με ευρεία απήχηση έκτοτε ακόμα περισσότερο στην Ευρώπη - και ειδικά την Μεγάλη Βρετανία.

Ο Meat Loaf είχε μια μουσική καριέρα με σκαμπανεβάσματα, αλλά 2+1 γιγάντιες επιτυχίες. Το δισκογραφικό του ντεμπούτο «Bat Out of Hell» του 1977, μια ροκ όπερα που είναι ένας από τους εμπορικότερους δίσκους όλων των εποχών (κι έχει και δύο εξαιρετικά επιτυχημένα σίκουελ το 1993 και το 2006) και το τραγούδι «I'd do anything for love» (από το σίκουελ του 1993 που του χάρισε και το μοναδικό του Γκράμι) - και που τώρα ίσως ξαναγνωρίσει μια νέα άνθιση.

Η +1 επιτυχία του Meat Loaf ήταν η καριέρα του μπροστά στον φακό που δεν είναι ευκαταφρόνητη, πράγμα που το πιστοποιεί το πόσο περιζήτητος παρέμεινε επί 43 συναπτά έτη. Την εμφάνισή του στο περίφημο «Hair» (εντός και εκτός Μπρόντγουεϊ), διαδέχθηκε ο ρόλος του Έντι στο «Rocky Horror Picture Show» και από εκεί κι έπειτα μια ατέρμονη σειρά, μικρών κυρίως ρόλων, ενίοτε όμως ήταν ο μόνος που θυμάσαι από το έργο. Αυτό διότι έργα όπως το «Motorama» (παίζει και η Ντρου Μπάριμορ στα σκοτεινά της χρόνια) ή το «Οι Νύχτες του Μανχάταν» (παίζει κι ο Μάικλ Κίτον, έναν χρόνο πριν τον «Σκαθαροζούμη») δεν μένουν στον σκληρό δίσκο της κινηματογραφικής μνήμης.

Στην πραγματικότητα, βλέποντας την φιλμογραφία του Meat Loaf είσαι σε επαφή με την βαθιά κινηματογραφία του αμερικανικού βιντεοκλάμπ, πράγμα που μόλις διακόπτεται από έργα σαν το «Wayne's World», το «Spice World», το «Ένα Όπλο στην Τσάντα της» (με την Πενέλοπε Αν Μίλερ, που εκείνα τα χρόνια θριάμβευε και μυστηριωδώς εξαφανίστηκε - στ' αλήθεια ίσως μια ιστορία κρύβεται εδώ), τον «Θαυματοποιό» με τον Στιβ Μάρτιν (καλούτσικο αυτό), το «Gunshy» (Νταιάν Λέιν εντός) και το «Black Dog» (Πάτρικ Σουέϊζι). 

Όλοι όμως θυμούνται τον ορμονικά ευρύστερνο καρκινοπαθή του «Fight Club», μακράν τον καλύτερο ρόλο (πιθανολογώ έστω, είναι τόσα πολλά τα κενά στην φιλμογραφία του) του Meat Loaf, που σε μια σωρεία σκηνών ανθολογίας χωρά και με το παραπάνω η παρουσία του.

Περσόνα συχνά, περισσότερο από προσωπικότητα, ο Meat Loaf αφήνει στίγμα σαν κατ΄ εξοχήν άνθρωπος της showbiz, αφάνταστα εργατικός, ενώ οπωσδήποτε στους ανθρώπους που μεγάλωσαν με τις μουσικές του, σήμερα θρηνείται μια σπουδαία απώλεια του stadium rock. Εποχή.

Εδώ με τη Σερ, έτσι για τον ροκ εν ρολ αποχαιρετισμό.