Μία «παλιομοδίτικη» - και ορθή - προβολή της «Ρεβέκκας» χοροστατούντος Κρίστοφερ Νόλαν - νεα , ειδησεις || cinemagazine.gr
9:44
19/11

Μία «παλιομοδίτικη» - και ορθή - προβολή της «Ρεβέκκας» χοροστατούντος Κρίστοφερ Νόλαν

«Το ζήτημα είναι οι θεατές να απολαμβάνουν τις ταινίες όπως οραματίζονται οι δημιουργοί» εκφώνησε ο, σταθερά υπέρμαχος του φιλμ, σκηνοθέτης κατά τον πρόλογό του στην προβολή του έργου.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Προβολή που τελέστηκε στο Αιγυπτιακό Θέατρο του Λος Άντζελες, ένα από τα μόλις τέσσερα μέρη σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες που μπορούν πλέον να προβάλλουν φιλμ νιτρικής σελιλόζης, το σελιλόιντ δηλαδή που υπήρχε μέχρι το 1952 όταν η Κόντακ το κατήργησε.

Αναπόφευκτο (...) μέρος της εξέλιξης του μέσου - αλλά όχι και της προόδου θα έλεγε ο Νόλαν και όσοι έχουμε απομείνει του αναλογικού - το νιτρικό φιλμ ήταν διαβόητα ευαίσθητο, εύφλεκτο ακόμα και σε νερό και ευάλωτο ακόμα και στην υγρασία. Οι προβολές των φιλμ αυτών ως τότε ήταν ασκήσεις στην προληπτική πειθαρχία, στην απόλυτη επιμέλεια του μηχανικού προβολής, την διαρκή παρακολούθηση του φιλμ και από τον ίδιο, την χρονοβόρα χρήση και αποθήκευσή του.

Αποσυντεθειμένο νιτρικό φιλμ

Από την άλλη βέβαια, η ανταπόδοση ήταν το όραμα του δημιουργού και η υψηλή αισθητική, αμφότερα τινά ελαφρώς απαξιωμένα όσο περνά ο καιρός. Προλογίζοντας την προβολή στην κατάμεστη αίθουσα ο Νόλαν μίλησε για την «μεταμορφωτική εμπειρία» του να βλέπεις τα έργα που αγάπησες όπως πρωτότυπα υπολογίστηκαν.

Ο Τζάρεντ Κέις, επιμελητής προβολών κι εκθέσεων στο Μουσείο George Eastman στη Νέα Υόρκη και «δικός μας» άνθρωπος στην υπόθεση της αισθητικής της προβολής, παραδέχεται τις δυσκολίες αρχειοθέτησης και χρήσης των νιτρικών φιλμ, τονίζοντας όμως πόσο υπερτερούν σε σχέση με τις διάδοχες καταστάσεις - χωρίς καν να αναφερθεί στην σημερινή ψηφιακή πραγματικότητα: «Όλα παίρνουν λίγο παραπάνω χρόνο, οι κίνδυνοι καταστροφής του αρνητικού ελλοχεύουν διαρκώς αλλά το βάθος, η ευκρίνεια, η ποιότητα του μαύρου, η φωτεινότητα και η αίσθηση του νιτρικού φιλμ δεν αντικαθίστανται».

Στο «θησαυροφυλάκιο» του Μουσείου George Eastman

Το Αιγυπτιακό Θέατρο στο Λος Άντζελες, που είναι ο χώρος της Αμερικανικής Ταινιοθήκης, απέκτησε μόλις πριν τρία χρόνια την δυνατότητα προβολής τέτοιου φιλμ (τα άλλα τρία είναι στο Στάνφορντ, το UCLA και το Μουσείο George Eastman) κι αυτό συνέβη χάρη και της καθοριστικής συμβολής του ιδρύματος του Σκορσέζε, των Χολιγουντιανών Ανταποκριτών Ξένου Τύπου και του Turner Classic Movies.

Από τη μια πλευρά συγχαίρεις τον Νόλαν για την αγάπη και τη συνδρομή του στην προβολή - ο ίδιος ισχυρίζεται πως η έκθεση στην ποιότητα του φιλμ όπως αρχικά προοριζόταν θα μπορούσε να αποκαταστήσει την «Ρεβέκκα» στις μείζονες δημιουργίες του μετρ - από μια άλλη μελαγχολείς που τέτοιες δραστηριότητες πιστοποιούν την όλο και περισσότερο μουσειακή (και άρα περιορισμένη ποσοτικά) σημασία που αποκτά σταδιακά η αντιμετώπιση του σινεμά (στην ορθή «κατανάλωσή» του) σαν Τέχνη. Οι καιροί αλλάζουν και, όπως είχε προβλεφθεί πολλά χρόνια πριν, η έννοια του σινεμά όπως την γνωρίσαμε θα τροποποιείται. Το δυστύχημα του πράγματος είναι πως το κοινό πια θα εκπαιδεύεται - και οι μεγαλύτεροι θα συνηθίζουν - στην μέτρια αισθητική και την αρχή της ήσσονος, βολικής, προσπάθειας.