«Τι απέγινε η σύζυγος του Κλιφ Μπουθ»; Το ταραντινικό σύμπαν του «Κάποτε στο... Χόλιγουντ» επεκτείνεται

Οπωσδήποτε μια όχι καλή εποχή, ειδικά εν μέσω διάχυτης έλλειψης απόστασης από τα γεγονότα, για τα ερωτήματα που δημιουργεί και απαντά το πολυσυζητημένο βιβλίο του Κουέντιν Ταραντίνο. Ακόμα περισσότερο αφού προσκρούουν στην κλασική του pulp, αμοραλιστική προσέγγιση, που χρειάζεται ιδιαίτερο χιούμορ (και στομάχι) για να αντέξεις - ειδικά σε μια νεοελληνική πραγματικότητα που ταλανίζεται από μια παρόμοια, πραγματική, τραγική ιστορία. 

Όπως και να έχει η σημερινή «Once Upon a Time... in Hollywood» επικαιρότητα φέρνει στο φως το πώς ο Κλιφ Μπουθ (Μπραντ Πιτ) σκότωσε (ή δολοφόνησε) την σύζυγό του - και ξέφυγε μ' αυτό. Σύμφωνα με την ταινία υπάρχει ένα αίνιγμα που ξεκινά από το ατύχημα που οδήγησε στον θάνατό της, όμως η κάμερα δεν δείχνει ποτέ τι συνέβη και αν υπήρχε δόλος. Ξέρουμε μόνο ότι ο Μπουθ είναι συζυγοκτόνος, αλλά δεν ξέρουμε αν το έκανε ηθελημένα.

Το βιβλίο απαντά, δεν θα κάνουμε spoiler, αλλά απαντά με σαφήνεια και τυπική, ταραντινική γλαφυρότητα. Από την άλλη, όπως θα λέγαμε και ως γνήσιοι σινεφίλ, γιατί να πρέπει να απαντώνται όλα; Η απορία και το αίνιγμα είναι γονείς του καλού δράματος.

Πέρα από αυτό ο Ταραντίνο εξακολουθεί πάντως να παίζει έξοχα το παιχνίδι της επικοινωνίας, ίσως και καλύτερα από ποτέ. Με εφαλτήριο την δημιουργία του, που οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι είναι ενδεχόμενα και η πιο μεγάλη του στιγμή, δίνει ένα κυριολεκτικό ρεσιτάλ δηλώσεων και teasers που πάντως υποδεικνύουν ότι διευρύνει ακατάπαυστα το pop 1969 του, σε κάτι που σε λίγο θα αρχίσει να μοιάζει με...σύμπαν κανονικό, φιλμικά εννοούμενο. Νεότερη δήλωσή του υπαινίσσεται ότι έχει γράψει ήδη και ένα θεατρικό βασισμένο στον κόσμο του «Once»!

«Το πιστεύετε ή όχι έχω γράψει ένα θεατρικό βασισμένο πάνω του», δηλώνει, «με πράγματα που δεν υπάρχουν ούτε στο βιβλίο, ούτε βέβαια στην ταινία. Έχω γράψει ακόμα και πέντε επεισόδια του «Bounty Law» [σ.σ εννοεί την σειρά μέσα στην τανία]. Το θεατρικό εκτυλίσσεται στην Ιταλία και για να πάρετε μια γεύση έχει μια ολόκληρη πράξη που ο Ντάλτον και ο χαρακτήρας που έπαξε ο Πατσίνο μιλούν με τον Σέρτζιο Κορμπούτσι [περίφημος σκηνοθέτης σπαγγέτι] στο αγαπημένο τους γιαπωνέζικο εστιατόριο στη Ρώμη. Από την έκβαση της συζήτησης εξαρτάται το επαγγελματικό μέλλον του χαρακτήρα».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ταραντίνο χτύπησε την πιο προσωπική του φλέβα με το «Κάποτε στο...Χόλιγουντ». Πέρα από τις προτιμήσεις του καθενός, που μπορεί και να μην ανεβαίνει μετά χαράς στο άρμα ενός ιδιότυπου σύμπαντος που αναπτύσσεται, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς ότι όλο αυτό είναι η επιτομή του δημιουργικού νου, μια γιορτή φαντασίας, καθώς και μια αποθέωση του τι φτιάχνει ο νοσταλγικός νους προκειμένου να κρυφτεί σε εποχές (και δυνατότητες) που στην πραγματικότητα προφανώς δεν υφίστανται.