Σα να ήταν εδώ: Ο Τζέιμι Κόστα «ανασταίνει» τον Ρόμπιν Γουίλιαμς και γεννά αυτόματα την ανάγκη biopic

Δεν το πάμε πιο κάτω. Δεν συζητάμε δηλαδή επί της ουσίας για την ανάγκη biopics, που δεν είναι απαραίτητα «δεύτερο» είδος, αλλά δεν είναι και ο κολοφώνας της πρωτοτυπίας. Ούτε για το κατά πόσον είναι άξιο πανηγυρισμού, όπως συνιστούν τα μίντια και οι τυπικές, παροδικές ιαχές των σόσιαλ, το ότι ένας άνθρωπος, ο Τζέιμι Κόστα, αναπαράγει στην εντέλεια τον Ρόμπιν Γουίλιαμς. Μια μίμηση είναι πάντα μια μίμηση, έστω και αν ο ηθοποιός από την πρώτη στιγμή του χαμού του Γουίλιαμς δήλωσε με ένα βίντεο στο YouTube «never had a friend like him».

Επτά χρόνια λοιπόν και δυο μήνες μετά, μια καταπληκτική μίμηση, δίχως την ελάχιστη τάση εντυπωσιασμού και ενταγμένη σε ένα σενάριο που με τη μία σε γραπώνει απ' το λαιμό, αποτυπώνει το μεγάλο ταλέντο του Τζέιμι Κόστα. Κινησιολογικά, φωνητικά και φυσιογνωμικά η προσέγγιση είναι εντυπωσιακή. Καθώς το «Robin» πηγαίνει στο καμαρίνι του καλλιτέχνη την ημέρα που του ανακοινώνεται ο θάνατος του Τζον Μπελούσι, η μέγγενη στο μυαλό κάποιων εξ ημών σφίγγει παραπάνω.

Το γεγονός ότι μέσα σε μια τόσο μικρή διάρκεια ο Κόστα κατάφερε να συλλάβει το πνεύμα, την ειλικρίνεια και τη μούρλα του Γουίλιαμς, κάνει κάποιους σχολιαστές στο εξωτερικό να ζητούν biopic, όπως άλλοι παραγγέλνουν μπριζόλα. Αν γίνει πάντως, ο Κόστα θα είναι εγγυημένα εξαιρετικός. Από εκεί κι έπειτα καλό είναι συνειρμοί να κοπάσουν. Αυτό που δεν αναπαράγεται είναι το αυτοσχεδιαστικό φλέγμα του Ρόμπιν Γουίλιαμς. Και δεν είναι διόλου θετικό για έναν καλλιτέχνη, άλλωστε, μάλλον δραματικό είναι, να υποστηρίζεται στην προσπάθειά του να γίνει ένας άλλος. (Εδώ που τα λέμε αυτή είναι μια καλύτερη ιδέα για ταινία).

Ιδού το 5λεπτο «Robin», χαρτομάντηλα οι λάτρεις ανά χείρας.