Ο Ταραντίνο δεν θεωρεί σταρ τους ηθοποιούς του MCU - νεα , ειδησεις || cinemagazine.gr
8:24
23/11

Ο Ταραντίνο δεν θεωρεί σταρ τους ηθοποιούς του MCU

«Πενθών» και αυτός, όπως πρόσφατα η Τζένιφερ Άνιστον, την έλλειψη σταρ, ο Κουέντιν θίγει έμμεσα ένα ενδιαφέρον χολιγουντιανό ζήτημα και δηλώνει πως δεν μισεί το MCU αλλά δεν γουστάρει που στούντιο και κοινό στις ΗΠΑ δεν ασχολούνται με τίποτε άλλο.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις από κάτω τον βρίσκεις τελευταία, αλλά, πρώτον, μέρος της δουλειάς του είναι και, δεύτερον, λέει κάποια ενδιαφέροντα πράγματα. Εδώ παραδόξως, εν μέσω μομφής για ένα Χόλιγουντ πιο μονοδιάστατο από ποτέ - και πιο θνησιγενές κινηματογραφικά/αιθουσιακά, λέμε εμείς - και μιας παρατήρησης για την έννοια του χαμένου σταρ, ο Ταραντίνο θίγει την υπερ20ετή μανία των υπερηρώων.

«Δεν υπάρχουν πλέον κινηματογραφικοί σταρ και φταίει η μαρβελοποίηση του Χόλιγουντ. Σωστά; Ο Κάπτεν Αμέρικα και ο Θωρ είναι οι σταρ, δεν είμαι ο πρώτος που το λέει. Οι franchise χαρακτήρες είναι οι σταρ, όχι ο Κρις Έβανς. [...] Δεν μισώ τις ταινίες της Μάρβελ, αλλά δεν τις πάω κιόλας γιατί είναι το μόνο σκεύασμα που ενδιαφέρει το Χόλιγουντ πια.»

Και γιατί να τις μισείς. Λίγοι εξ ημών, οι άρρενες τουλάχιστον, δεν είχαμε λόξα με τους υπερήρωες μικροί, λίγοι δεν συλλέγαμε, δεν φαντασιωνόμασταν. Αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα απέχει - και δεν είναι φταίξιμο κυρίως της Μάρβελ (που κάνει τη δουλειά της) όσο της βιομηχανίας, που σε τρανή απόδειξη του από τι είναι τα όνειρα φτιαγμένα για το Χόλιγουντ έχει σκελετώσει κάθε άλλη σοβαρή προσπάθεια παραγωγής για την αίθουσα. «Οι ταινίες αυτές αποτελούν την συνολική αντιπροσώπευση του σινεμά της εποχής μας αυτή τη στιγμή. Δεν υπάρχει χώρος για τίποτε άλλο. Αυτό είναι το πρόβλημά μου», λέει ολόσωστα ο Ταραντίνο.

Πόσο προβληματικό αλήθεια, στην ιστορική του προοπτική τουλάχιστον, ότι ο 21ος αιώνας, και ειδικά η τελευταία πενταετία, θα καθρεφτίσει ένα άλλοτε κραταιό Χόλιγουντ σαν ένα γυαλιστερά μίζερο εργοστάσιο παραγωγής πανομοιότυπων εικόνων/χαρακτήρων/αφηγήσεων; Ασφαλώς και υπάρχουν άλλα πράγματα, δεν είναι όμως αυτή η συζήτηση. Το Χόλιγουντ καθρέφτιζε εποχές, ακόμα και δια της...ανωμαλίας - στο Κραχ έκανε μιούζικαλ, στον πόλεμο κωμωδίες - όμως πάντοτε υπήρχε ένα υπόστρωμα πλουραλισμού, εκατοντάδες ταινίες ετησίως έβλεπαν το φως, τα εισιτήρια, την αναγνώριση. Τώρα το Χόλιγουντ απουσιάζει. Ίσως και να ήταν γραφτό της υλιστικής του φύσης και των χάρτινων ανθρώπων που το διαφεντεύουν.

Οι σταρ λείπουν - και θα λείψουν για καιρό, αν ποτέ ξαναϋπάρξουν. Τα social media και η ξερή πραγματικότητα δεν είναι εύκρατο κλίμα για την υπερβολή τους, το Χόλιγουντ βάζει το κερασάκι. Πέσαμε στην ιστορική καμπή της εξαφάνισης του είδους - και των γιορτών του. Εξού και δεν συγκινούν τα Όσκαρ και όλες αυτές οι αυτοσυγχαιρόμενες τελετές που σταδιακά μετατρέπονται σε γιορτούλες μιας λέσχης ανθρώπων που ασοχλούνται με αυτές. Καλύτερα έτσι, ίσως. 

Τον Κουέντιν, επίσης, μην τον περιμένετε να γυρίσει Μάρβελ. «Αυτοί θέλουν ανθρώπους του χεριού τους για να τους κάνουν την δουλειά και εγώ δεν είμαι τέτοιος. Δεν ψάχνω για δουλειά», λέει. Λίγο πριν τα 60 του ο δημιουργός των 9 -συν μιας αναμενόμενης- ταινιών, αυτό τον καιρό γράφει βιβλία, σκέφτεται μια σειρά και γενικά μιλά για την αγάπη του, το σινεμά, όπου τον καλούν. Και, παραδόξως ίσως, τον καλούν πολύ. Ίσως γιατί μπορεί τα στούντιο να αψηφούν, αλλά υπάρχει εκεί έξω ένα τεράστιο κοινό που βλέπει σινεμά, ενδιαφέρεται για σινεμά και κουβεντιάζει για σινεμά. Αλλά όχι για το σινεμά που έχει καταλήξει να φτιάχνει η αμερικανική βιομηχανία του.