16:19
24/2

Berlinale 2018: Το χιουμοριστικό «Μούτρο» είναι το παραμορφωμένο πρόσωπο μιας αδιάφορης κοινωνίας

Ο Τζάσεκ και η φιλενάδα του Νταγκμάρα είναι ένα αντισυμβατικό ζευγάρι. Ο πρώτος ακούει χέβι-μέταλ και ντύνεται σαν απομεινάρι των ‘80s, εκείνη χορεύει στην πίστα σαν να μην υπάρχει αύριο. Μαζί ανεβαίνουν στην κορυφή του βουνού, κοροϊδεύουν τους κατοίκους του χωριού όπου ζουν, και γενικά περνούν τον χρόνο τους όπως ακριβώς τους γουστάρει. Παράλληλα ο Τζάσεκ δουλεύει ως εργάτης στην κατασκευή ενός αγάλματος του Ιησού, που φιλοδοξεί να ξεπεράσει σε μέγεθος εκείνο του Ρίο. Μία μέρα ένα σοβαρό εργατικό ατύχημα θα τον στείλει στο νοσοκομείο. Ως εκ θαύματος θα επιζήσει, αλλά το πρόσωπό του έχει παραμορφωθεί.

Με έντονα φαρσικά στοιχεία, η πικρή, μαύρη κωμωδία της Σουμόφσκα είναι ένα love letter για όλους τους περιθωριακούς, απροσάρμοστους μιας κοινωνίας που αδυνατεί (ή μήπως αδιαφορεί;) να τους αφομοιώσει. Μπορεί ο Τζάσεκ να μην νιώθει «ένα» με το στεγνό, επαρχιώτικο περιβάλλον του χωριού του, όμως αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως επιθυμεί να απομονωθεί ή να το ακυρώσει. Όταν «χάνεται» μέσα στο κενό του γιγαντιαίου αγάλματος του Ιησού (η σκηνή κόβει την ανάσα) και στη συνέχεια επιστρέφει, η παραμορφωμένη «δεύτερη παρουσία» του γίνεται σύμβολο οίκτου και ντροπής, ελεημοσύνης και ακύρωσης. Μόνο η αδερφή του είναι εκείνη που θα βοηθήσει τον Τζάσεκ να δει τα πράγματα καθαρά και να προχωρήσει.

Η τελευταία σκηνή της ταινίας είναι σπαρταριστή ως ιδέα και ταυτόχρονα αποκαρδιωτική για την ανθρώπινη ευτέλεια.

Με το «Mug» η Σουμόφσκα στήνει κυριολεκτικά έναν παραμορφωτικό καθρέφτη. Απέναντι τοποθετεί το πλήθος που άγεται και φέρεται από τα μέσα ενημέρωσης, το θρησκευτικό κήρυγμα, την οικογενειακή παράδοση και ειρωνεύεται την υποκρισία της στιγμής, που ξεχνά την μονιμότητα των προβλημάτων. Το σενάριο βρίσκει το χιούμορ που δεν βαραίνει το περιεχόμενο, αλλά λειτουργεί σαρκαστικά (αν και κάπως βεβιασμένα σε μερικές σκηνές). Το «Μούτρο» του τίτλου μεταμορφώνεται σε έναν κοινωνικό «Φρανκενστάιν» που συμβάλλει καταλυτικά στην επιτάχυνση μιας αναπόδραστης αντίδρασης.

Με σημαντικό αρωγό τον Μίχαλ Ένγκλερτ στη Διεύθυνση Φωτογραφίας, η Σουμόφσκα κινηματογραφεί έναν κόσμο αντιθέσεων (το τεχνητό φως σε αντίθεση με το γήινο σκοτάδι) και εμμένει σε μία ονειρική, θολή βινιέτα. Η επιλογή της εστιάζει μεν στην ουσία, αλλά λόγω διάρκειας γίνεται κάπως διδακτική. Σίγουρα όμως παραθέτει έναν διασκεδαστικό διάλογο για την «επιφάνεια των πραγμάτων», αυτή που καθορίζει την αντίληψη και στιγματίζει τους ανθρώπους άδικα. Όταν μία κοινωνία γυρίζει το κεφάλι της από την άλλη πλευρά και το μόνο που την απασχολεί είναι να θεμελιώσει την πίστη της στην πέτρα, και όχι στον άνθρωπο, οι αντιθέσεις μεγαλώνουν. Η τελευταία σκηνή της ταινίας είναι σπαρταριστή ως ιδέα και ταυτόχρονα αποκαρδιωτική για την ανθρώπινη ευτέλεια.

Το 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου θα διαρκέσει από τις 15-25 Φεβρουαρίου 2018 και το ΣΙΝΕΜΑ / cinemagazine.gr σας υπόσχεται καθημερινά τις πιο ζεστές ανταποκρίσεις!

Διαβάστε ακόμη:
Berlinale 2018: Το «In the Aisles» είναι (επιτέλους) μια ταινία που της αξίζει να διεκδικεί τη φετινή Χρυσή Άρκτο
Berlinale 2018: Η Ρόμι Σνάιντερ του «3 Days in Quiberon» δεν είναι η Πριγκίπισσα Σίσσυ
Berlinale 2018: Μια νύχτα στο «Museo» με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ
Berlinale 2018: Η «Eva» του Μπενουά Ζακό με την Ιζαμπέλ Ιπέρ δεν θα σας βάλει σε πειρασμό
Berlinale 2018: Ένα «Real Estate» που αναμένεται να μείνει ανοίκιαστο επ’ αόριστον
Berlinale 2018: Το «Madeline’s Madeline» της Τζόζεφιν Ντέκερ είναι το πειραματικό σινεμά που αξίζει να δεις
Berlinale 2018: Το «Unsane» του Στίβεν Σόντερμπεργκ είναι ένα αποτυχημένο app
Berlinale 2018: «Μακάρι να το είχα όταν ήμουν 15», o Στίβεν Σόντερμπεργκ παίζει με το iPhone
Berlinale 2018: Γκας Βαν Σαντ και Χοακίν Φοίνιξ στο συγκινητικό μονοπάτι του «Don’t Worry, He Won’t Get Far On Foot»
Berlinale 2018: Ο Γκας Βαν Σαντ ευχαριστεί για το «Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot» τον Ρόμπιν Γουίλιαμς
Berlinale 2018: Τι έκανες «Damsel» στην Άγρια Δύση;
Berlinale 2018: Το «U - July 22» αναβιώνει ανατριχιαστικά τη σφαγή στην Ουτόγια
Berlinale 2018: Τα οικογενειακά (και κινηματογραφικά) αδιέξοδα του «Figlia Mia»
Berlinale 2018: Η Ιστορία επαναλαμβάνεται στο εξαιρετικό «Transit» του Κρίστιαν Πέτζολντ
Berlinale 2018: Ο Αλεξέι Γκέρμαν Τζ. επιστρέφει με τον «Ντοβλάτοφ» στα σοβιετικά του φαντάσματα
Berlinale 2018: Αντέχει η αγάπη στο χρόνο, τα χρέη και τους πειρασμούς;
Berlinale 2018: Το Φεστιβάλ Βερολίνου άνοιξε αυλαία (κουνώντας την ουρά του)
Berlinale 2018: Who let the dogs out? Μα φυσικά ο Γουές Άντερσον!
Berlinale 2018: Το φεστιβάλ ξεκινά και αυτές είναι οι ταινίες που ανυπομονούμε να δούμε!