Διχάζεται η Κίνα από τη νίκη της Κλόι Τζάο στις Χρυσές Σφαίρες - νεα || cinemagazine.gr
4:01
3/3

Διχάζεται η Κίνα από τη νίκη της Κλόι Τζάο στις Χρυσές Σφαίρες

Έγινε η πρώτη γυναίκα από την Ασία που κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα Σκηνοθεσίας. Κι αντί για...σημαίες στα μπαλκόνια, οι Κινέζοι διχάζονται και ελάχιστα μοιάζουν να χαίρονται για την νίκη της συμπατριώτισσάς τους. 

Από τον Χρήστο Πολίτη

Μερικές φορές, τα πράγματα δεν είναι τόσο ευτυχή όσο φαίνονται. Κι εκείνοι που πανηγύρισαν για τη (δίκαιη) νίκη της Κλόι Τζάο για το «Nomadland», βάζοντας τη Κινέζα σκηνοθέτιδα ήδη στα μεγάλα και υπολογίσιμα κινηματογραφικά σαλόνια, βλέπουν μακριά στη Κίνα, έναν «εθνικό» διχασμό, που πρέπει να απολογηθεί γιατί υποστηρίζει ή όχι τη συμπατριώτισσά τους.

Μπορεί πλέον να περηφανεύεται ότι έγινε η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτις που κατακτά τη Χρυσή Σφαίρα Σκηνοθεσίας και η πρώτη από την Ασία. Αυτό και μόνο του, δίνει credits σε μια ήδη άξια Τζάο, που με τη τρίτη της ταινία κατακτά τον Χρυσό Λέοντα και φιγουράρει σαν το απόλυτο πια φαβορί και για τα φετινά Όσκαρ.

Από την άλλη, η Marvel πρόλαβε να την κλείσει για το «Eternals», βλέποντας ήδη αυτό το κάτι που ζητούσαν από το βραβευμένο με Χρυσή Αθηνά, «Καλπάζοντας με το Όνειρο» («The Rider»). Και ενώ όλα δείχνουν να πηγαίνουν τόσο ευνοϊκά για εκείνη στα προς Αμερική εδάφη, πίσω στην Κίνα προκαλεί με αυτό το βραβείο, έναν μικρό διχασμό. Που όμως μοιάζει να κρατάει χρόνια τώρα.

Ενώ πολλοί Κινέζοι δεν έχουν δει ακόμα το βραβευμένο με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Δραματικής Ταινίας και σκηνοθεσίας «Nomadland», καθώς ανοίγει στα τέλη Απριλίου, είχαν έναν (πολύ) καλό λόγο να πουν και πολλοί περισσότεροι εκείνοι που σχολίασαν το πόσο μεγάλη έμπνευση αποτελεί για τις γυναίκες στην Τέχνη.

Ωστόσο, υπήρξαν και εκείνοι που υποστήριξαν πως η Τζάο δεν θα μπορούσε ποτέ της να κάνει μια τόσο δυνατή ταινία για την Κίνα, λόγω της έντονης λογοκρισίας, την οποία υπηρετούν οι κάτοικοί της, και πως μονάχα μια μη ρεαλιστική ιστορία θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.

Η ίδια η Τζάο μαγνητοσκόπησε ένα βίντεο για να προωθήσει την ταινία στην Κίνα στη μητρική της γλώσσα, λέγοντας πως «η ταινία πραγματοποιήθηκε από το πάθος, τη σκληρή δουλειά και στ’ αλήθεια από τις ιστορίες δεκάδων ανθρώπων», ελπίζοντας πως αυτές οι ιστορίες θα είναι μια φορμή για πολλούς να γράψουν τη δική τους ιστορία.

Όμως τώρα, αν και με προηγούμενο κακό ιστορικό, μιας και το «Καλπάζοντας στο Όνειρο», δεν βρήκε διανομή στη Κίνα παρά μόνο σε ένα φεστιβάλ, πολλά φιλοκομμουνιστικά μέσα έσπευσαν να γιορτάσουν τη νίκη της «Κινέζας» δημιουργού, το καμάρι της Κίνας.

Και η παράνοια συνεχίζεται, αφού οι χρήστες στα social media έχουν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα, βγάζοντας στη φόρα δυο συνεντεύξεις της Τζάο. Στη μεν μια υποστηρίζει πως «η Αμερική είναι τώρα η πατρίδα μου» και στη δεύτερη, την επιλογή της να κάνει μια ταινία για μια ιθαγενή έφηβη στη βόρεια Ντακότα στα «Τραγούδια που μου Δίδαξε ο Αδερφός μου» το 2015, με την ίδια να δηλώνει πως «με πάει πίσω στην δική μου εφηβεία στη Κίνα, ένα μέρος που παντού υπήρχε το ψέμα, πολλέ πληροφορίες δεν ήταν αληθινές και έγινα επαναστάτρια απέναντι στην ίδια μου την οικογένεια».

Οι συνεντεύξεις μεταφράστηκαν και κατέκλυσαν το κινέζικο διαδίκτυο, κάνοντας τη Τζάο μια persona non grata, έθεσαν ζητήματα για την δική της ιθαγένεια, με πολλούς χρήστες να κάνουν λόγο «για συγχαρητήρια, αλλά μέχρι εκεί», νιώθοντας προδομένοι, μιας και η νίκη δε λογίζεται ως κινέζικη.

Εκείνο που ενόχλησε περισσότερο τους εν δυνάμει θεατές της ταινίας της, είναι το γεγονός πως «το κοινό στη Κίνα υποστηρίζει το εθνικό της προιόν όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, κάτι που φαίνεται στα ταμεία, και γι’ αυτό δεν πρέπει να προωθηθεί αυτή η ταινία με τον λάθος τρόπο». Εκείνο που φανερώνει η στάση αυτή, είναι μια προδοσία που δεν τους αφήνει να χαρούν την νίκη (και την ταινία) της Τζάο ως δική τους ταινία.

Κάτι που με τη σειρά του φανερώνει το μεγάλο χάσμα που γαλουχεί όλη αυτή η συνεχής σύγκριση μεταξύ Αμερικής και Κίνας, και το παράδειγμα με την Τζάο ήρθε να τοποθετηθεί ακριβώς στο κέντρο. Ακόμα και οι πρώτες κριτικές είναι αποτρεπτικές ως προς τη πρόβλεψη στα ταμεία, κάνοντας λόγο για ένα κοινό μακριά από τη μαζική προσέλευση με αργούς ρυθμούς και ένα μπερδεμένο νόημα, ακόμα κι αν είναι μια βραβευμένη και ίσως η ταινία της χρονιάς.

Κάποιοι ακόμα πιο υπερβολικοί κάνουν λόγο για ένα «πεθαμένο» Χόλιγουντ που χρησιμοποιεί μια Κινέζα σκηνοθέτιδα για να πουλήσει την ταινία του, που πλέον αδιαφορεί για τον Ανγκ Λι, πόσω μάλλον την Κλόε Τζάο.

Μάλλον πολλοί τη δόξα ζήλεψαν, μα τον ευεργετημένο ουδείς.