Camp, cult ή μήπως κάτι πολύ παραπάνω; Το τρέιλερ του «Pig» με τον Νίκολας Κέιτζ αφήνει υποσχέσεις

Οι άνθρωποι του σινεμά χωρίζονται σε αυτούς που εκτιμούν τον Νίκολας Κέιτζ και σε εκείνους που δεν έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται ο Νίκολας Κέιτζ. Οι πρώτοι το κάνουν χωρίς περιστροφές - και όχι μόνο γιατί...«Leaving Las Vegas» - και οι δεύτεροι γιατί είναι εύκολο να τον δεις σαν έναν τύπο με χαμηλό quality control που χαράμισε το ταλέντο σε υπερβολικά πολλές ταινίες. 

Πέρα όμως από το γούστο του καθενός, μια ματιά στην φιλμογραφία του - και λίγος κόπος παραπάνω ίσως να δεις κάποια έργα και να σκεφτείς τι προκύπτει - αρκεί για να αποδείξει μια παρουσία κοντά πλέον 40 (!) ετών (και δεν είναι ούτε 60 ακόμα), μια συνολική συνεργασία με δημιουργούς που άλλοι δεν έχουν δει ούτε σε οντισιόν και πάνω απ' όλα ένα και το πιο σημαντικό: Μια εργασιακή ηθική, παντρεμένη με βιωματική προσήλωση σε κάθε ανεξαιρέτως ρόλο και μια μοναδική αντίληψη του τι πάει να πει «κάνω τη δουλειά μου» παραμερίζοντας τι λένε εκείνοι που δεν ξέρουν και τόσο ίσως τι πάει να πει «κάνω τη δουλειά μου». Και η δουλειά του τον εμπιστεύεται, πιστοποιημένα κι ανυποχώρητα εδώ και δεκαετίες.

Όλο αυτό δεν είναι κάποια οπαδική υπεράσπιση του Κέιτζ, που εν γένει σαν ηθοποιός δεν είναι του τύπου μου, αλλά μια προετοιμασία για μια ταινία σαν το «Pig» που έχει το θάρρος να βγαίνει εκεί έξω με μια σύνοψη του τύπου «ο Νίκολας Κέιτζ ψάχνει να βρει τους απαγωγείς του γουρουνιού του». Όμως ο Μάικλ Σαρνόσκι, συγγραφέας κα σκηνοθέτης του «Pig», πρωτοεμφανιζόμενος στο μεγάλο μήκος (άλλο ένα μεγάλο πράγμα που κάνει σταθερά ο Κέιτζ, εμπιστεύεται νέους καλλιτέχνες), φαίνεται να έχει κάτι άλλο στο μυαλό του.

Μένει να δούμε αν η ιστορία ενός άντρα που ζει ολομόναχος στις ερημιές του δασώδους Όρεγκον και πρέπει να επιστρέψει στο Πόρτλαντ και το παρελθόν του για να μάθει τι συνέβη και ποιοι είναι οι απαγωγείς, θα είναι αυτό το εσωστρεφές, μελαγχολικό πράγμα που βλέπεις στο τρέιλερ ή «κάτι άλλο». Ο Κέιτζ όμως φαίνεται σε άλλη λειτουργία, σε αυτήν που όταν βρίσκεται μεγαλουργεί.

Ο Άλεξ Βολφ μια φορά, συμπρωταγωνιστής του εδώ, είναι γεμάτος εκφραστική ευγνωμοσύνη: «Ο Νικ είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους, γενναίους, δοτικούς, επιδραστικούς και εμπνευσμένους ηθοποιούς που υπήρξαν ποτέ σε οποιαδήποτε εποχή, όποιου σινεμά, όποια γλώσσας και στυλ. [...] Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι το να σηκώνομαι κάθε μέρα και να τον βλέπω στη δουλειά, να μαθαίνω και να εμπνέομαι από το ακροβατικό ταλέντο του, και να βρίσκομαι κοντά στο χιούμορ και την βαθιά συμπονετική φιλία του είναι μια γ@μημένη απόλαυση».