Όταν η Barbie συνάντησε τον Oppenheimer: Μάργκο Ρόμπι και Κίλιαν Μέρφι συνομιλούν για το φαινόμενο που έσωσε τις αίθουσες

(Ωραίο ζευγάρι. Με το που τους βλέπεις εύχεσαι να ήσουν σε μια άλλη εποχή στην οποία τα 14 χρόνια της ηλικιακής διαφοράς τους δεν θα σήμαιναν κάτι περίπου ποινικά κολάσιμο στην κινηματογραφική απεικόνισή τους ως romantic leads, που θα λέγαμε τω πάλαι.) 

Μετά από αυτή την πασέ αναπόληση, στη δουλειά μας. Κίλιαν Μέρφι και Μάργκο Ρόμπι, τα σύμβολα δύο ταινιών που έγιναν ένα στο όνομα της σοσιομιντιακής υστερίας που προκάλεσαν, κάθονται στο στούντιο του Variety να τα πουν για την επιτυχία τους και τον δρόμο προς αυτήν.

Από το καλημέρα προσκυνάς Μέρφι με την πρώτη του ερώτηση, φλεγματικά τεθειμένη: «Συγχαρητήρια για την αρκετά επιτυχημένη ταινία σου». Η Ρόμπι είναι και παραγωγός της ταινίας και μιλά για το στοίχημα, για την Γκέργουιγκ σ' έναν ρόλο που αιφνιδίασε πολλούς, για το IP που αγοράστηκε έξι χρόνια πριν και χρειάστηκε να τακτοποιηθεί σε μια στουντιακή εκδρομή, για το 90-10 τοις εκατό που υπήρχε στο κεφάλι της να πάει καλά ή να πάει σοβαρά στραβά.

Ο Μέρφι μιλά για τον Νόλαν  - στην 6η τους συνεργασία - που δεν έχει κινητό (είσαι ίνδαλμα Κρίστοφερ), για την γυναίκα του Νόλαν (και παραγωγό, Έμα Τόμας) που τον κάλεσε και από την άλλη ο Νόλαν του είπε «Θελω να κάνω μια ταινία γι' αυτόν και θέλω να αναλάβεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο», για την στιγμή που κατάλαβε ότι εδώ μπλέξαμε, δεν είναι μια απλή υπόθεση αυτή η δουλειά.

Μιλούν για τον τρόπο τη δουλειάς τους, ροζ μινκ και Manhattan Project (...), η Ρόμπι αιτείται και όσο περισσότερο «Peaky Blinders» γίνεται, και συνέχεια, και ταινία και κουκλάκι Ματέλ, όχι το τελευταίο δεν το ζήτησε, δηλώνοντας φαν του Ιρλανδού συνομιλητή της. Γελάνε και που αυτός δεν ήξερε - πριν 6 χρόνια - τι ήταν meme. Καλά να περνάμε. 

Ακόμα και για κάποιον για τον οποίον αμφότερες δουλειές βρίθουν αδυναμιών - ή, έστω, ακανθωδών ζητημάτων - το γεγονός ότι όχι απλά τις συζητάμε μαζί, αλλά επιβλήθηκαν ως φιλμικό ντουέτο, είναι ενδεικτικό της #ότιναναι εποχής μας. Και οι δύο συνομιλητές, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να συμβαίνει μέσα τους και να σκέφτονται στ' αλήθεια, όχι απλά δεν εκπλήσσονται από το γεγονός, αλλά ακολουθούν και την λεωφόρο της θωπείας του μεγάλου κοινού που τους αγκάλιασε. Τουτέστιν τι «ο κόσμος ξέρει» ακούς, τι «στον κόσμο δεν αρέσει να τους κατευθύνουν» λέγεται, τι γενική επικρότηση μιας σύμπτωσης που το «βιομηχανικό-στρατιωτικό» σύμπλεγμα Χόλιγουντ και σόσιαλ μετέτρεψε σε τσίρκο. Καθώς δε η μία ταινία είναι για την Barbie και η άλλη για τον Όπενχαϊμερ και την Ατομική Βόμβα, ο σουρεαλισμός δεν είναι πια η λέξη που περιγράφει την υπέρβαση κάθε λογικής της φάσης μας.

Ιδού και η κουβέντα των δύο ηθοποιών, ας μείνουμε στο πόσο συμπαθείς είναι οι δυο τους. Τα υπόλοιπα δεν φαίνεται να έχουν την παραμικρή σημασία.