«Είναι η πηγή της έμπνευσής μου εδώ και 50 χρόνια»: Η Μέριλ Στριπ αποθεώνει τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο

Το καλοκαίρι του 1973, η Μέριλ Στριπ, έχοντας ολοκληρώσει την πρώτη της χρονιά στην Σχολή, καθάριζε ανδρικά αποχωρητήρια στο Νιου Χέιβεν του Κονέντικατ. Και μαθαίνοντας ότι ένας φίλος από τη σχολή είχε προσληφθεί σε κανονική ταινία (ο Μάικλ Μοριάρτι είναι ο φίλος) μαζευτήκαμε με συμφοιτητές να πάμε να δούμε την ταινία. Η ταινία ήταν το «Bang the Drum Slowly» και ενώ ο Μάικλ ήταν πολύ καλός, όλοι συμφωνήσαμε ότι η αποκάλυψη ήταν εκείνο το παιδί που πρέπει να βρήκαν κάπου στον Νότο, ερασιτέχνης προφανώς.

Δύο μήνες μετά, στο ίδιο σινεμά, η Στριπ και οι φίλοι της πληρώνουν για να δουν τους «Κακόφημους Δρόμους» του Μάρτιν Σκορσέζε και νάσου ξανά ο «ερασιτέχνης»: «Το ίδιο παιδί. Όχι αργός, όχι Νότιος. Νεοϋορκέζος αλήτης. Εντελώς κωλόπαιδο, μιλάει γρήγορα, είναι street smart και μας πήρε το κέφαλι. Περιμέναμε τα credits, ω Θεέ μου είναι Ιταλός, είναι ηθοποιός και τον λένε Ρομπερτ Ντε Νίρο. Στ' αλήθεια έχασα το μυαλό μου».

Η Στριπ ήταν γεμάτη γενναιοδωρία (και ακρίβεια) μιλώντας για τον Μπόμπι: «Με ρωτούν ποια ηθοποιός είναι εκείνη που θαυμάζω περισσότερο. Και ενώ είναι μακριά η λίστα, η Τζεραλντίν Πέιτζ, η Μάγκι Σμιθ, η Κάρολ Λόμπαρντ, η Βανέσα Ρεντγκρέιβ, η Κολίν Ντιούχερστ, η Μπάρμπαρα Στάνγουικ, αλήθεια όμως, την δεύτερη φορά που τον είδα είπα αυτό είναι το είδος του ηθοποιού που θέλω να γίνω. Με αυτή την αφοσίωση, αυτό το πάθος και αυτή την επιδεξιότητα και την ομορφιά που βάζει στην τέχνη του. Και είναι ο φάρος μου εδώ και 50 χρόνια.»

Γενικώς μας συγκίνησε η Μέριλ είναι αλήθεια, μας κάνει να θυμηθούμε ότι πρέπει να το εννοεί, οι δύο φορές που συνάντησε τον Ντε Νίρο μπροστά στον φακό (Ελαφοκυνηγός, 1978 και Falling in Love, 1984) συγκαταλέγονται ισάριθμες από τις καλύτερες παρουσίες της. Φαίνεται ίσως, ακόμα περισσότερο του συνήθους τελειομανούς, η έμπνευση να τεντώσει τους ερμηνευτικούς μυς της.

Η Στριπ δεν παρέλειψε να αναφέρει και κάτι ακόμα, μια μεγάλη αλήθεια για τον Ντε Νιρο των μεγάλων στιγμών: «Η δύναμή του είναι σε αυτό που δεν λέει και δεν δείχνει, σε αυτό που επιφυλάσσει. Είναι μια σεισμική δύναμη» για να συμπληρώσει επί προσωπικού: «Αλλά δεν τον βλέπω συχνά. Δεν τα λέμε. Αλλά ξέρω πώς είναι αναντίρρητα πάντα εκεί για μένα και πάντα θα είναι. Είναι άντρας που ζει αφοσιωμένος στα ιδανικά του, την πατρίδα του και τους ανθρώπους που αγαπά.»

Ο Ντε Νίρο, που δώρισε στο Πανεπιστήμιο το προσωπικό του αρχείο (σενάρια, κοστούμια, props, σημειώσεις και αλληλογραφίες), συγκινημένος μίλησε για την συλλογική σημασία που έχει η πράξη του, για το ότι τέτοιες προσθήκες έχουν σημασία για τους ενδιαφερόμενους, για την οικογένειά του, για φίλους, μαθητές, ιστορικούς και σινεφίλ, που μπορούν έτσι και πρόσβαση να έχουν και να τις μοιράζονται.

Εύγε Μέριλ, εύγε Μπόμπι μας, δυνατός και φάρος πάντα.