Έχοντας εισαχθεί, και επισήμως πλέον, στην προ-οσκαρική περίοδο, μπορούμε να αφήσουμε τον γνωστό διάλογο -για τις επερχόμενες οσκαρικές υποψηφιότητες, τα σωστά και τα λάθη, τις εύστοχες και τις ατυχείς επιλογές- να φουντώσει ξανά. Πριν απ’ αυτό, όμως, ας δούμε μία προς μία, τις νίκες στην χθεσινοβραδινή τελετή, που θα μας επιτρέψουν να σχηματίσουμε μια (λίγο ως πολύ) αντιπροσωπευτική εικόνα του τι πρόκειται να συμβεί φέτος με τα χρυσά αγαλματίδια, τους αποφασισμένους θηρευτές τους, τις ευχάριστες εκπλήξεις ή τις απογοητεύσεις που ελλοχεύουν: τόσο για τους υποψηφίους, όσο και για τους σινεφίλ.

Διαβάστε αναλυτικά τους νικητές εδώ

Καλύτερη ταινία- Δράμα: Η Επιστροφή
Μια από τις πλέον αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, στη χώρα μας, το «The Revenant» (ή «Η Επιστροφή» για τα καθ’ ημάς), του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, έρχεται με φόρα, μετά τον οσκαρικό θρίαμβο του «Birdman», να κατακτήσει τις Χρυσές Σφαίρες, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο το σούσουρο γύρω απ’ το όνομά του. Ήδη απ’ το trailer, όλα δημιουργούν προσδοκίες για μια επιβλητική ταινία, αν και υπάρχει η αίσθηση μιας επηρμένης σοβαροφάνειας, σαν ο Ινιαρίτου να θεωρεί εαυτόν πια, πολύ μεγάλο για να τον χωρέσουν τα όρια της χολιγουντιανής βιομηχανίας. Αυτοί που περίμεναν να γίνει η ανατροπή με τη βράβευση του εκρηκτικού «Mad Max: Fury Road» ή του queer αραβουργήματος «Carol», αναμενόμενα θα πικράθηκαν. Το «The Revenant» μπορεί να είναι καλό, δεν συνιστά, όμως, ανατρεπτικό σινεμά, όπως τα δυο παραπάνω έργα. Επιλογή ασφαλής, συγκρατημένη, σχετικά προβλέψιμη.

Καλύτερη ταινία- Μιούζικαλ ή Κωμωδία: Η Διάσωση

Εδώ πια τα πράγματα -για να ταιριάζουν και με την κατηγορία- είναι εντελώς κωμικά. Το ότι το «The Martian» συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κωμωδίες, από μόνο του είναι ένα αστείο γεγονός. Το να κερδίζει, όμως, όταν έχει για ανταγωνισμό δύο απ’ τις κορυφαίες κωμωδίες της χρονιάς, το «Spy» και το «Trainwreck», το λες και αφορμή για νευρικό γέλιο, από θυμό! Η πιο πρόσφατη ταινία του άνισου Ρίντλεϊ Σκοτ, μπορεί να τον έβαλε ξανά στο παιχνίδι και να τον έκανε και πάλι υπολογίσιμο (περνούσε περίοδο μεγάλης δημιουργικής παρακμής), αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στα ευφάνταστα απομυθοποιητικά γκαγκς και την ασταμάτητα επινοητική αφήγηση μιας, εξαιρετικά αναρχικής, κωμικής περιπέτειας όπως το «Spy», ούτε, βεβαίως, να κοντράρει στα ίσα, το καταπληκτικό –όχι μόνο ξεκαρδιστικό αλλά και σημειολογικά καίριο στον εμπρηστικό αντί-μικροαστισμό του-φιλμ του Απάτοου. Μια απόλυτα άστοχη και ενοχλητικά συντηρητική επιλογή.

Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία- σε Δράμα: Μπρι Λάρσον (για το «Δωμάτιο»)

Η Μπρι Λάρσον, απέδειξε ότι είναι πολύ καλή ηθοποιός στο ανεξάρτητο διαμαντάκι, «Short Term 12», του 2013. Ήταν θέμα χρόνου να βρεθεί υποψήφια σε μια μεγάλη κατηγορία αλλά και να κερδίσει; Ειδικά όταν συνυποψήφιές της, είναι οι Ρούνι Μάρα και Κέιτ Μπλάνσετ του αριστουργηματικού «Carol», μιας ταινίας που απογειώνεται χάρη στις ανατριχιαστικές ερμηνείες των δύο αυτών γυναικών; Πολύ θα ενοχληθούν με το επιπόλαιο μιας τέτοιας βράβευσης που δεν μαρτυρά τόσο αχαλίνωτο ενθουσιασμό με ένα νεόκοπο ταλέντο (τέτοιου τύπου ενθουσιασμοί στο Χόλιγουντ, άλλωστε, έρχονται και παρέρχονται), όσο σθεναρή άρνηση να αναγνωριστεί, επί της ουσίας, η αξία μιας, λόγω θέματος βαθιά πολιτικής –άρα αμφιλεγόμενης- ταινίας, όπως αυτή του Τοντ Χέινς.

Καλύτερη αντρική ερμηνεία- σε Δράμα: Λεονάρντο Ντι Κάπριο (για το «Η Επιστροφή»)

Εντάξει, καθώς φαίνεται, οι φανατικοί του Λίο, μπόρεσαν να κοιμηθούν ήσυχοι χτες το βράδυ. Όπως όλα δείχνουν, φέτος θα είναι η χρονιά του, μέχρι στιγμής άτυχου, ηθοποιού. Να το πάρει επιτέλους το αγαλματάκι και να ηρεμήσει. Η γκίνια του Ντι Κάπριο να συμπίπτουν διαρκώς οι υποψηφιότητές του, με αδιαφιλονίκητα φαβορί, θα σπάσει αυτή τη φορά, μια και κανένας απ’ τους συνυποψήφιους του, δεν μπορεί να θεωρηθεί ουσιαστική απειλή. Καίτοι πολλοί ήδη μιλούν για την συναρπαστική ερμηνεία του Μάικλ Φασμπέντερ ως Στιβ Τζομπς (και γνωρίζουμε βέβαια την αγάπη του Χόλιγουντ για τις βιογραφίες ή τις ενσαρκώσεις υπαρκτών προσώπων), οι πιθανότητες να χάσει και φέτος ο Ντι Κάπριο, λογίζονται μηδαμινές. Η Χρυσή Σφαίρα προεικονίζει τον οσκαρικό του θρίαμβο, που αναμενόμενα θα κάνει τα social media να πάρουν φωτιά.

Jennifer Lawrence calls out a reporter for not looking up from his phone. #GoldenGlobes #backstage https://t.co/NYWOvZszTC

— Variety (@Variety) January 11, 2016

Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία- σε Μιούζικαλ ή Κωμωδία: Τζένιφερ Λόρενς (για το «Joy»)

Η βιομηχανία είναι ερωτευμένη με τη Τζένιφερ Λόρενς, είναι ξεκάθαρο. Μια ταλαντούχα ηθοποιός που αντιμετωπίζεται, λίγο ως πολύ, σαν να πρόκειται για τη νέα Μέριλ Στριπ (δεν είναι!) και μαζεύει κάθε πιθανό βραβείο ερμηνείας, χωρίς να συντρέχει ιδιαίτερος λόγος. Η εμμονή με την Λόρενς, είναι –σχεδόν- αδικαιολόγητη. Η βράβευσή της (για μια καλούτσικη ερμηνεία σε μια μετριότατη ταινία όπως το «Joy»), σηματοδοτεί μια από τις πιο εξοργιστικές στιγμές της χθεσινής απονομής, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πόσο πιο πολυσχιδής (και γενναία) ήταν η απόδοση της φανταστικής Έϊμι Σούμερ, στο «Trainwreck». Περίπτωση εμμονής με ένα χαριτωμένο μουτράκι, που χρήζει μαζικής ψυχοθεραπείας.

Καλύτερη αντρική ερμηνεία- σε Μιούζικαλ ή Κωμωδία: Ματ Ντέιμον (για το «Η Διάσωση»)

Ο Ματ Ντέιμον είναι σταθερά καλός, παντού καλός, όπου και να παίξει, ό,τι κι αν τον βάλουν να κάνει. Αυτό πια, είναι κοινός τόπος. Έτσι και στο «The Martian», έναν «Ναυαγό» στον Άρη, κατά πολλούς, είναι στιβαρός, αλάνθαστος, ένα ερμηνευτικό έρμα, κατάλληλο για το φιλμ του Σκοτ, που αν του αφαιρέσεις τον Ντέιμον, την σκηνοθετική «γυαλάδα» και μερικές σκαμπρόζικες στιγμές, δεν του απομένουν και πολλά άλλα. Υπό αυτή την έννοια, πανάξια η βράβευση του Ματ. Χωρίς αυτόν, οι δυόμιση ώρες αυτής της «Διάσωσης», μπορεί να έκαναν τον θεατή να εκλιπαρεί για τη δική του.

Καλύτερη ερμηνεία β’ γυναικείου ρόλου: Κέιτ Γουίνσλετ (για το «Steve Jobs»)

Δεν το πήρε ο Φασμπέντερ, αλλά το έξοχο ερμηνευτικό δυναμικό του «Steve Jobs», αναγνωρίστηκε έστω και στο πρόσωπο της –σταθερά υπέροχης- Κέιτ Γουίνσλετ. Πολύ μακριά απ’ την εποχή που έπρεπε να πείσει για την αξία της, η εξαιρετική Γουίνσλετ, δίνει στο «Steve Jobs», συναισθηματικό βάθος και αλήθεια, μέσα από το (ανεξάντλητο καθώς φαίνεται) απόθεμά της. Βέβαια, η δική μας ψήφος θα πήγαινε στην εκπληκτική Αλίσια Βικάντερ του «Ex Machina» (μιας εκ των πλέον ευχάριστων εκπλήξεων του 2015), που φυσάει ανθρώπινη –και σαγηνευτικά ερωτική- πνοή στα απαστράπτοντα μέταλλα της συναρμογής της, αλλά δεν μας πάει η καρδιά να κακολογήσουμε μια επιλογή που περιλαμβάνει την Κέιτ, πώς να το κάνουμε;

Καλύτερη ερμηνεία β’ ανδρικού ρόλου: Σιλβέστερ Σταλόνε (για το «Κριντ: Η Γέννηση ενός Θρύλου»)

Ξεκάθαρα συναισθηματική επιλογή, επιλογή που λειτουργεί σαν αργοπορημένη «συγγνώμη» σε έναν ηθοποιό που έχει ακούσει τα εξ αμάξης, χρόνια τώρα, από –επιπόλαιο- κοινό και πικρόχολους κριτικούς, η Χρυσή Σφαίρα καλύτερου β’ ανδρικού ρόλου στον Σιλβέστερ Σταλόνε, είναι και μια χειρονομία αγάπης προς έναν από τους αιώνιους κινηματογραφικούς ήρωες, τον Ρόκι Μπαλμπόα. Συνεπώς δεν έχει κανένα νόημα να αρχίσουμε εδώ τις γκρίνιες που δεν το πήρε ο μαγευτικός Μαρκ Ράιλανς για το «Bridge of Spies» (χάρη στη δική του ερμηνεία, άλλωστε, απέκτησε και μια κάποια διαλεκτική απόχρωση, ο ανόθευτος –και αφελής σε σημεία- ιδεαλισμός/ αμερικανισμός του Σπίλμπεργκ). Όταν μιλάει το συναίσθημα, η λογική οφείλει να στήνει αυτί και ν’ ακούει με προσοχή.

Καλύτερη σκηνοθεσία : Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου (για το «Η Επιστροφή»)

Τα είπαμε και πριν, αμέσως μετά το «Birdman», ο Ινιαρίτου φαίνεται να καλπάζει αγέρωχος πάνω στο άτι του «Revenant», προς νέες κορυφές. Τα μονοπλάνα του, δείχνουν κι εδώ πολύ εντυπωσιακά, η σύλληψη της φύσης απ’ τον φακό, έχει κάτι απ’ τον λυρισμό ενός Μάλικ, ενώ η ατμόσφαιρα που δημιουργεί, μοιάζει αρκούντως σκοτεινή και μοραλιστικά αμφίσημη. Η Χρυσή Σφαίρα για την καλύτερη σκηνοθεσία, δεν είναι (πιθανότατα) η μεγαλύτερη γκάφα της απονομής, όταν, όμως, αναλογίζεται κανείς τον εξαίσια στιλιζαρισμένο ορυμαγδό πλάνων που εξαπέλυσε ο Τζωρτζ Μίλλερ, υπό την μορφή heavy metal εικονογραφίας και εξπρεσιονιστικού μετά-λυρισμού, στο «Mad Max», δεν μπορεί να μην νιώσει μια πίκρα που ο εβδομηντάχρονος έφηβος, έφυγε με άδεια χέρια.

Καλύτερο σενάριο: Άαρον Σόρκιν (για το «Steve Jobs»)

Ο ευφυέστατος Άαρον Σόρκιν, δεν έβαλε ποτέ την υπογραφή του σ’ ένα σενάριο που να μην είναι δουλεμένο στην εντέλεια. Αρκεί να θυμηθούμε το «Ζήτημα Τιμής», το «Social Network», το «Moneyball». Έτσι κι εδώ, με το «Steve Jobs», παραδίδει άλλο ένα αποστομωτικά καλογραμμένο κείμενο, που θα εκτιμήσουν όλοι όσοι απολαμβάνουν την οξύτητα και το υποδόριο χιούμορ της πένας του. Κρίμα, πάντως, για τους Τομ ΜακΚάρθυ και Τζος Σίνγκερ, γιατί η δουλειά τους στο «Spotlight» είναι υποδειγματική. Όσο για τον υπερφίαλο Κουέντιν, δεν είναι κακό που μένει, προς το παρόν, χωρίς περαιτέρω ενδείξεις ότι ο κόσμος έχει ανάγκη κι άλλον απ’ τον, άνευ ορίων, βερμπαλισμό του.

Καλύτερο κινούμενο σχέδιο: Τα Μυαλά που Κουβαλάς

Το γεγονός ότι το «Inside Out» δεν διαγωνιζόταν στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας-κωμωδίας ή μιούζικαλ, συνιστά παράλειψη και αστοχία πρώτου μεγέθους, που ελπίζουμε να διορθωθεί στις οσκαρικές υποψηφιότητες. Πολύ απλά γιατί εδώ δεν πρόκειται απλώς για το καλύτερο κινούμενο σχέδιο του 2015, αλλά για μια απ’ τις κορυφαίες αμερικάνικες ταινίες της χρονιάς που πέρασε (αν όχι για την κορυφαία). Μπορεί να έχουμε κουράσει που το επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά, αλλά είναι η αλήθεια. Δεν θα πούμε καν ότι ήταν δίκαιη η βράβευσή του, γιατί θα ήταν σαν να εγκρίναμε τον υποβιβασμό του σε μια τέτοια κατηγορία.

Καλύτερη ξενόγλωσση ταινία: Ο Γιος του Σαούλ

Ίσως η πιο δίκαιη και η πιο άξια βράβευση των 73ων Χρυσών Σφαιρών. Ο «Γιος του Σαούλ», του Λάζλο Νέμες (που σε έναν πιο δίκαιο κόσμο θα ήταν υποψήφιος στην κατηγορία της σκηνοθεσίας και θα κέρδιζε κιόλας), είναι ένα από τα αριστουργήματα της δεκαετίας που διανύουμε και –ευτυχώς- το Χόλιγουντ το πήρε χαμπάρι. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ειπωθεί, οι άλλες ταινίες στην κατηγορία (αναμφίβολα σημαντικές, η καθεμία με τον τρόπο της), νομοτελειακά σβήνουν μπροστά σ’ αυτό το θηρίο εικονοκλαστικού μεγαλείου και διαχρονικής ηθικής σημασίας. Όχι απλώς η καλύτερη επιλογή: η μόνη επιλογή.

Καλύτερη μουσική επένδυση: Ένιο Μορικόνε (για το «Οι Μισητοί 8»)

Αναμενόμενη και πολύ ευχάριστη επιλογή που τιμά έναν απ’ τους μεγαλύτερους συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής στην ιστορία της έβδομης τέχνης. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τις νότες του Μαέστρο, μας έχει όρθιους να χειροκροτούμε, και το αυθεντικό soundtrack που συνέθεσε για την ταινία του Ταραντίνο, δεν αποτελεί εξαίρεση. Μικρή θλίψη για τον Κάρτερ Μπέργουελ που χρωμάτισε το αόρατο με πινέλο τις μινιμαλιστικές μελωδίες του, υπάρχει βέβαια. Δεν μπορούμε να το αρνηθούμε.

Καλύτερο τραγούδι: Writing’s On The Wall (για το «Spectre»)

Και κλείνουμε γελώντας, αφού το «Writing’s On The Wall», ένα από τα χειρότερα τραγούδια στην ιστορία του αειθαλούς franchise, με ήρωα τον 007, όχι για Χρυσή Σφαίρα δεν ήταν, αλλά ούτε να μπει στην ταινία δεν έπρεπε. Επιλογή που μαρτυρά ξεκάθαρα… έλλειψη επιλογών.