Α' ΑΝΤΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

Μην περιμένετε ανατροπές και εκπλήξεις. Όπως θα συμβεί και στις υπόλοιπες «μεγάλες» κατηγορίες της 88ης Απονομής των Όσκαρ, έτσι κι εδώ η πολυσυζητημένη «Επιστροφή», με βασικό εκπρόσωπό της τον πρωταγωνιστή Λεονάρντο Ντι Κάπριο, θα αποκτήσει το προσδοκώμενο χρυσό αγαλματίδιο, σε μια πρόγνωση που αποτελεί το πλέον αδιάσειστο στοίχημα της φετινής τελετής.

Μπορεί οι περισσότεροι από εμάς να συμφωνούν ότι ο 41χρονος ηθοποιός έχει μείνει αδίκως με άδεια χέρια από την Ακαδημία αρκετές φορές στο παρελθόν, και για σαφώς καλύτερες ταινίες (αρκεί να θυμηθεί κανείς, πιο πρόσφατα, το ρεσιτάλ ερμηνείας του στον «Λύκο της Γουόλ Στριτ»), ξέρουμε πολύ καλά, ωστόσο, όπως μάλλον ξέρει και ο ίδιος, ότι στο παρελθόν πολλοί σπουδαίοι συνάδελφοί του (Πολ Νιούμαν, Αλ Πατσίνο) έχουν τιμηθεί με Όσκαρ για τον λάθος ρόλο. Κάτι που θα επαναληφθεί φέτος και με τον ίδιο.

Όχι ότι η ερμηνεία του στερείται αξίας, ταλέντου και αφοσίωσης στην ταινία του Ινιάριτου. Απλώς, η αποτελεσματικότητά της μοιάζει μάλλον αναπόφευκτη. Ένας ηθοποιός ο οποίος υποχρεώνεται να αποδώσει τον ρόλο του κάτω από τιμωρητικές θερμοκρασίες και σκληρές συνθήκες γυρισμάτων, όπως περίτρανα δεν αμελούν να υπογραμμίσουν οι συντελεστές της «Επιστροφής», το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να μεταφέρει εκφραστικά, σωματικά και ψυχολογικά όλη την κακουχία που υφίσταται.

Πάντως, με εξαίρεση τον Μάικλ Φασμπέντερ, ο οποίος όσο ελάχιστα έμοιαζε φυσιογνωμικά στον «Στιβ Τζομπς» άλλο τόσο φρόντισε να στολίσει την ταινία του Ντάνι Μπόιλ με μια πολυεπίπεδη και μεστή ερμηνεία, άρα και ίσως είναι ο δικαιωματικός κάτοχος του φετινού Όσκαρ, οι υπόλοιποι υποψήφιοι στην κατηγορία του Α' Ανδρικού ρόλου προσφέρουν χλωμό ανταγωνισμό στην παντοδυναμία του Ντι Κάπριο και στα επί οθόνης μαρτύρια που υφίσταται.

Περισσότερη σημασία θα είχε να κουβεντιάσουμε πόσο πιο ενδιαφέρουσα πεντάδα θα συμπλήρωνε η παρουσία του Μάικλ Μπ. Τζόρνταν («Creed»), του Μάικλ Κέιν («Νιότη»), του Ίντρις Έλμπα («Beasts of no Nation»), ίσως ακόμη και του Τομ Κόρτνεϊ («45 Χρόνια»), από το να αναρωτιόμαστε γιατί η Ακαδημία σκέφτηκε να προτείνει φέτος τον (μία από τα ίδια) Ματ Ντέιμον για τη «Διάσωση» ή τον αξιοπρεπή αλλά φορτωμένο μανιερισμούς Έντι Ρεντμέιν στον αβανταδόρικο ρόλο του ως «Το Κορίτσι από τη Δανία».

Ξεχωριστή μνεία αξίζει, παρ' όλα αυτά, στον Μπράιαν Κράνστον και στο κατόρθωμά του να ζωντανέψει και να ενσαρκώσει με τρόπο γλαφυρό και αξιοσημείωτης εσωτερικότητας τον «Ντάλτον Τράμπο», αν και οι πιθανότητές του μοιάζουν ακόμη λιγότερες και από αυτές των υπολοίπων φιλοξενούμενων της συγκεκριμένης κατηγορίας.

Θα νικήσει: Λεονάρντο Ντι Κάπριο για την «Επιστροφή»
Θα πρέπει να νικήσει: Μάικλ Φασμπέντερ για το «Steve Jobs»

Α' ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

Όσο βέβαιος είναι ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο ότι φέτος θα ανατρέψει μια μακροχρόνια οσκαρική γκίνια που τον πλήττει και θα κερδίσει το πολυπόθητο αγαλματίδιο με την «Επιστροφή», άλλο τόσο σίγουρη πρέπει να είναι και η νεαρή Μπρι Λάρσον για τη νίκη της στην κατηγορία του Α' Γυναικείου ρόλου.

Η βράβευσή της είναι καλοδεχούμενη. Άξια εκπρόσωπος του ανεξάρτητου σινεμά εδώ και χρόνια, έχοντας στο παρελθόν σημειώσει μια εξίσου μοναδική ερμηνεία στο «Short Term 12» (2013) και χωρίς ιδιαίτερες προωθητικές φανφάρες να εξασφαλίζουν τη φετινή συμμετοχή της στην οσκαρική πεντάδα, η Λάρσον κουβαλάει στις τρυφερές πλάτες της τον εύθραυστο κόσμο μιας μικρής, αλλά συγκινησιακά δυνατής ταινίας όπως είναι το «Δωμάτιο» και ταυτόχρονα αποτελεί τη μοναδική ευκαιρία της ταινίας αυτής να μην εγκαταλείψει παραπονεμένη την επερχόμενη τελετή.

Απέναντί της συναντά την δύο φορές βραβευμένη με Όσκαρ Κέιτ Μπλάνσετ και την αρχοντική παρουσία της στο «Carol», την θαυμάσια Σίρσε Ρόναν, που οφείλει κανείς να θεωρήσει εξίσου υπεύθυνη με τον σκηνοθέτη και τον σεναριογράφο για τον θεσπέσιο ρομαντισμό και τη μεγάλη καρδιά που περιέφερε το υποτιμημένο «Brooklyn», και την (ήδη μία φορά βραβευμένη με Όσκαρ) Τζένιφερ Λόρενς, η οποία βρέθηκε μάλλον υπερβολικά να διεκδικεί και φέτος το αγαλματάκι της Ακαδημίας για το ισχνό «Joy».

Τελευταία αφήσαμε και αυτή που αποτελεί την προσωπική μας επιλογή για το φετινό Όσκαρ Α' Γυναικείου ρόλου. Μια ηθοποιός με το διαμέτρημα και το κινηματογραφικό παρελθόν της Σάρλοτ Ράμπλινγκ θα έπρεπε να έχει βρεθεί πολλάκις στο παρελθόν υποψήφια για κάποιο Όσκαρ και να έχει κερδίσει προ πολλού την εύνοια των ψηφοφόρων.

Η ερμηνεία της στα «45 Χρόνια» του Άντριου Χέιγκ αποτελεί την αμφίσημη ηθική και ψυχοσυναισθηματική πυξίδα ολόκληρης της ταινίας και απλώνεται στην οθόνη με έναν απαράμιλλα υπόκωφο και εσωτερικό τρόπο που αφήνει σαφές και βραδυφλεγές αποτύπωμα στη μνήμη του θεατή.

Σε λιγότερο αβανταδόρικο ρόλο από την Μπρι Λάρσον, η 70χρονη Ράμπλινγκ θα έπρεπε να τιμηθεί με ένα βραβείο που όχι μόνο αξίζει, αλλά και όφειλε να έχει αποκτήσει για πολυάριθμες άλλες παρουσίες της στην οθόνη. Ακόμη κι αν δεν συμβεί αυτό, ωστόσο, η φετινή πρωταγωνιστική πεντάδα των γυναικών στα Όσκαρ είναι πραγματικά αξιοσημείωτη (με εξαίρεση, ίσως, την κακοφωνία της Λόρενς) και αποκλείεται να αφήσει κάποιον δυσαρεστημένο αν σε λίγες ώρες από τώρα αναδείξει ως νικήτριά της μια ταλαντούχα 26χρονη, όπως είναι η Λάρσον.

Θα νικήσει: Μπρι Λάρσον για το «Δωμάτιο»
Θα πρέπει να νικήσει: Σάρλοτ Ράμπλινγκ για το «45 Χρόνια»

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Αγνοήστε όσους ευαγγελίζονται ότι η φετινή κούρσα των Όσκαρ επιφυλάσσει εκπλήξεις στις βασικές κατηγορίες και βουλιάξτε, χωρίς να προβάλλετε αντίσταση, για μια ακόμη φορά στον κομφορμισμό και στην προβλεψιμότητα της Ακαδημίας και την υποτιθέμενη δικαιοσύνη των χρυσών αγαλματιδίων.

Ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου και το βιρτουόζικο θόλωμα των νερών ανάμεσα στην τεχνική και στην τέχνη, που κατάφερε με τη συνεργασία του θαυματουργού διευθυντή φωτογραφίας του στην «Επιστροφή», προωθώντας το με την αδιάκοπη υπενθύμιση του πόσο «υπέφερε για την τέχνη του», θα ληστέψει φέτος το Όσκαρ σκηνοθεσίας από έναν άνθρωπο που κατόρθωσε να ενώσει και την τεχνική και την τέχνη στην ίδια ταινία, δίχως να προφασίζεται ότι υπηρέτησε ένα αμιγώς καλλιτεχνικό σινεμά ή να απαριθμεί τις πλείστες κακουχίες που συνάντησε στα γυρίσματα.

Ο άνθρωπος αυτός είναι ο 70χρονος Τζορτζ Μίλερ και αν υπήρξε φέτος μια ταινία η οποία να ουρλιάζει από μακριά ότι αποτελεί μια γνήσια αποθέωση της σκηνοθεσίας αυτή είναι το «Μαντ Μαξ: O Δρόμος της Οργής». Άντε να εξηγήσεις, εντούτοις, στους ψηφοφόρους των Όσκαρ ότι η αναμφίβολα μαεστρική, καλά σχεδιασμένη και προμελετημένη στην εντέλεια επιχείρηση του Ινιάριτου απέχει μακράν από την αυθόρμητη, καμικάζι και από αρκετές απόψεις αναρχική επίθεση του Μίλερ στις αισθήσεις (και στα στομάχια των πιο συντηρητικών μελών της Ακαδημίας).

Πίσω από αυτή την προδιαγεγραμμένη αναμέτρηση, είναι μάλλον ανώφελο να συζητά κανείς για την ακροβατική κούρσα μεταξύ δράματος και σάτιρας που εν μέρει πέτυχε στο «Μεγάλο Σορτάρισμα» ο Άνταμ ΜακΚέι ή για τον χαμηλόφωνο και μακριά από εύκολους εντυπωσιασμούς τρόπο με τον οποίο μεταχειρίστηκε μια «σοβαρή ταινία με μήνυμα» ο αγγλικής καταγωγής Λένι Άμπρααμσον στο «Δωμάτιο».

Σε παλιότερες και καλύτερες εποχές, τέλος, ο Τομ ΜακΚάρθι του «Spotlight» και η διακριτική επίκλησή του στο γοητευτικά παλιομοδίτικο, σκεπτόμενο αμερικανικό σινεμά της δεκαετίας του '70 και του «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» θα είχε περισσότερες ελπίδες για την διεκδίκηση του πολυπόθητου οσκαρικού επάθλου.

Το μόνο που μπορεί να κάνει τώρα ο ΜακΚάρθι είναι να παραμερίσει ευγενικά μπροστά στον οδοστρωτήρα του Ινιάριτου, ο οποίος, αν όντως αποχωρήσει κερδοφόρος από την φετινή, 88η απονομή, θα γίνει ο τρίτος σκηνοθέτης στα χρονικά που κερδίζει δυο συνεχόμενα Όσκαρ μετά τον Τζον Φορντ και τον Τζόζεφ Λ. Μάνκιεβιτς.

Θα νικήσει: Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου για την «Επιστροφή»
Θα πρέπει να νικήσει: Τζορτζ Μίλερ για το «Μαντ Μαξ: Ο Δρόμος της Οργής»

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ

Μπορεί τα πρόσφατα δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο να φανερώνουν πλέον ανοιχτά την αμφιβολία πολλών δημοσιογράφων σχετικά με το αν το αγαλματίδιο Καλύτερης Ταινίας αξίζει να καταλήξει φέτος στην «Επιστροφή», γεγονός παραμένει, ωστόσο, ότι το ρεύμα που συνοδεύει την ταινία του Ινιάριτου θα περάσει νικηφόρο από αρκετές τεχνικές κατηγορίες και θα σαρώσει τα Όσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου και Σκηνοθεσίας, προτού αποκτήσει το πολυπόθητο έπαθλο με το οποίο θα ολοκληρωθεί η 88η απονομή στο Dolby Theatre του Λος Άντζελες.

Λίγο καιρό πριν, και χωρίς περαιτέρω ενθάρρυνση από μια πιθανή νίκη του φιλμ στην κατηγορία της Σκηνοθεσίας (αν και έχει μάλλον σίγουρο το βραβείο Πρωτότυπου Σεναρίου), τα προγνωστικά υπερασπίζονταν ως βέβαιο κάτοχο του Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το «Spotlight», έναν άξιο εκπρόσωπο του σχετικά φθηνού, μικρού σε διαστάσεις, οπωσδήποτε σκεπτόμενου σινεμά που ακολούθησε μάλλον αθόρυβα (και με μοναδικό ισχυρό σύμμαχό του την υποστήριξη της κριτικής) τον δρόμο προς τις φετινές οσκαρικές αναμετρήσεις.

Όπως συνέβη, εντούτοις, και πέρσι με το υποψήφιο για 6 Όσκαρ «Μεγαλώνοντας» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, η μοίρα των μικρότερου βεληνεκούς ταινιών με τις διακριτικές διαφημιστικές καμπάνιες και το χαμηλό προφίλ είναι να περιορίζονται στη θέση του σεβαστού υποψηφίου και να παρηγορούνται με ένα χρυσό αγαλματάκι για σενάριο (κάτι που δεν συνέβη, περιέργως, στην περίπτωση του Λινκλέιτερ).

Κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε και με τις υπόλοιπες υποψήφιες ταινίες της συγκεκριμένης κατηγορίας, αν υποθέταμε ότι οι πιθανότητές του έχρηζαν περαιτέρω συζήτησης. Όμως ούτε το πανέμορφο «Brooklyn», ούτε το συγκινησιακά φορτισμένο «Δωμάτιο», ούτε το ανέλπιστο outsider που ακούει στο όνομα «Το Μεγάλο Σορτάρισμα» έχουν τύχη απέναντι στην «Επιστροφή» του Ινιάριτου, διότι εκπροσωπούν αυτό ακριβώς το είδος ταινίας που περιγράψαμε πριν με το «Spotlght».

Σκοπίμως παραλείπουμε την αναφορά στην περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας «Διάσωση», που από αστείο των Χρυσών Σφαιρών (προτάθηκε στην κατηγορία του καλύτερου μιούζικαλ ή κωμωδία και κέρδισε-αν αυτό σας λέει κάτι για την σοβαρότητα τέτοιων βραβεύσεων) προσγειώθηκε λίγο άβολα στις φετινές υποψηφιότητες Καλύτερης Ταινίας, χωρίς να υποστηρίζεται από μια αντίστοιχη υποψηφιότητα για Σκηνοθεσία, κουβαλώντας, εντούτοις, τη διόλου αμελητέα (στη συνείδηση των Όσκαρ) φήμη μιας από τις πιο εμπορικές, άρα και λαοφιλείς δημιουργίες της χρονιάς.

Το ίδιο ισχύει και για τη συμπαθητική «Γέφυρα των Κατασκόπων» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, που μάλλον βρίσκεται υποψήφια για να μην αφήσει παραπονεμένο τον πολυβραβευμένο στο παρελθόν σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της ή τις υπολογίσιμες επιδόσεις της στα παγκόσμια ταμεία-ένας παράγοντας που πάντοτε λαμβάνει στα υπ' όψη της η Ακαδημία (και ας μην το παραδέχεται κανείς!).

Όσο για το «Μαντ Μαξ: Ο Δρόμος της Οργής» και την παραπάνω από δικαιωματική αξία του να σαρώσει στις περισσότερες κατηγορίες της φετινής απονομής, από τα τεχνικά μέχρι τα μεγάλα βραβεία, η μέρα όπου μια ένδοξη και απαράμιλλα φτιαγμένη ταινία είδους, με όραμα και αρετές που συναντά κανείς στον καθαρά καλλιτεχνικό κινηματογράφο και δεν περιορίζονται στις συμβάσεις μιας mainstream παραγωγής δράσης και φαντασίας, θα δεχτεί την εύνοια της στενόμυαλης Ακαδημίας δεν έχει, δυστυχώς, φτάσει ακόμη.

Θα νικήσει: «Η Επιστροφή»
Θα πρέπει να νικήσει: «Μαντ Μαξ: Ο Δρόμος της Οργής»

Διαβάστε ακόμη:
Όσκαρ 2016: Οι προβλέψεις του cinemagazine.gr (μέρος 1ο)
Όσκαρ 2016: Οι προβλέψεις του cinemagazine.gr (μέρος 2ο)

Το cinemagazine.gr θα ξενυχτήσει και φέτος με μια live, διαδραστική αναμετάδοση, που θα χωρέσει συζητήσεις, διαξιφισμούς, χειροκροτήματα, χασμουρητά, διαφωνίες και συμφωνίες.

Γιατί έτσι είναι τα Όσκαρ. Ο καλύτερος (δεν) κερδίζει (πάντα). 

Παρακολουθήστε τη live κάλυψη του cinemagazine.gr από τις 3:00πμ (ξημερώματα 29/2) στην επίσημη σελίδα του Περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ - cinemagazine.gr στο facebook!