Ένας Ήσυχος Άνθρωπος

Είναι δυστυχώς πολλά τα προβλήματα στο ντεμπούτο μεγάλου μήκους του Τάσου Γερακίνη. Λέω δυστυχώς βαριά τη καρδία, διότι παρότι μια ταινία μπορεί να είναι καλή ανεξάρτητα από την περιρρέουσα οικονομική δυσκολία (μια ματιά σε ένα φεστιβαλικό διεθνές διαγωνιστικό παρέχει αρκετά παραδείγματα κάθε χρόνο), υπάρχει μια αναπόφευκτη συναίσθηση των ελληνικών πραγμάτων. Τα οποία, σα να μην έφτανε η οικονομική δυστοκία, έχουν να αντιμετωπίσουν και ένα, ας το πω, πλημμελές κινηματογραφικό παίδεμα.

Τα προβλήματα της ταινίας είναι περισσότερο σεναριακά και ερμηνευτικά. Ως προς το πρώτο απορείς για πραγματολογικά κενά (τύπου, που είναι Αστυνομία στο ακριτικό νησί που υποτιθέμενα ψάχνει τον καταζητούμενο;) ή για διαλογικό έλλειμμα, που οδηγεί σε μια επίμονη επαναληπτικότητα που με την σειρά της εκθέτει ερμηνευτικές στιγμές και την σκηνοθετική τους διεύθυνση. Περισσότερο μοντάζ (ή πρόβα) ίσως έλυναν την αμηχανία. Διερωτάσαι επίσης γιατί, πέραν του εικαστικού (που δεν είναι σοβαρός λόγος), κάποιος που σκάβει λάκκο σε μια πεδιάδα στο σούρουπο ανάβει και τα φώτα του αυτοκινήτου πάνω του ώστε να διευκολύνει όσο γίνεται την ορατότητά του, ενδεχόμενα και από την, είπαμε απούσα, Αστυνομία. Ακόμα και το φινάλε, όσο κι αν υποστηρίζει τον ελληνικό τίτλο (ο αγγλικός άραγε γιατί εννοιολογικά τόσο διάφορος, μην πέσει πάνω στον Τζον Φορντ;!) ή μια αίσθηση αμοραλισμού, σε αφήνει με μια απορία «γιατί αυτό κι όχι το άλλο». Παρεκτός εάν ο υπογράφων πέφτει πολύ έξω, που δεν αποκλείεται καθόλου βέβαια, το έργο δεν θεμελιώνεται πάνω στην έννοια του διφορούμενου.

Η αφηγηματική σκηνοθετική εξυπηρέτηση πάντως, είναι προς όφελος ενός έργου που παρακολουθείται αβίαστα, παρά τα στραβοπατήματα

Ως προς τις ερμηνείες τα πράγματα δεν είναι εν γένει θαμπά – και δεν χρειάζεται κανείς και να εξαντλήσει την αυστηρότητά του. Προέχει ο Τάκης Σακελλαρίου, με την βιβλική, μειλίχια όψη του, που έχει μια εντιμότητα και μια ευθύτητα στο βλέμμα που σε κερδίζουν από το πρώτο πλάνο. Ο Γιώργος Σουξές είναι σε εντελώς δικό του επίπεδο και είναι ο μόνος που δεν κινδυνεύει από κριτική. Ο Γιώργος Στρέπκος, είναι παράξενα «απών» σε κάποιες σκηνές (λες μοιάζοντας να μην κοιτάζει σκόπιμα στο άξονα του ηθοποιού που απευθύνεται), ενώ η Κατερίνα Παναστασάτου βγάζει την επιθετικότητα και το αμάν του χαρακτήρα της, ούσα ωστόσο φωνητικά (πρωτίστως) κι εκφραστικά επίπεδη. Κανείς τους δεν βοηθιέται από τα του διαλόγου που προαναφέρθηκαν και τα οποία δυστυχώς δεν κρύβονται πίσω από κάποια λογική αφαίρεσης αλλά ούτε και νατουραλισμού. Ωστόσο οι σωματικές ερμηνείες, ιδίως του Σακελλαρίου, είναι δυνατές στιγμές φυσικότητας του αποτελέσματος.

Όσον αφορά τα της ιστορίας και του Λόγου της ταινίας, κινούμαστε σε ένα πλαίσιο ανάμεσα στα αναρίθμητα δράματα οικιακής εισβολής (ας πούμε τον πρωτόλειο Κρέιβεν και τα «Αδέσποτα Σκυλιά» του Πέκινπα - χωρίς την αιματηρότητα) και τις ιστορίες μεσήλικων ανδρών που πιέζονται από τη ζωή και τις επιλογές τους στο όριο, με «ακούσια» διέξοδο, περίπου, αναπόφευκτη. Η αφηγηματική σκηνοθετική εξυπηρέτηση του έργου πάντως, μαζί με την εικαστική και συνολική τεχνική επιμέλεια, είναι προς όφελός του ώστε να παρακολουθείται αβίαστα παρά τα στραβοπατήματα.