Άλις, Αγάπη μου

Tην Άννα Κέντρικ οι περισσότεροι την (ανα)γνωρίσαμε από το «Ραντεβού στον Αέρα» του Τζέισον Ράιτμαν. Kαθώς παρατηρεί σιωπηλά τον Ράιαν, τον άκαρδο ήρωα του Τζόρτζ Κλούνεϊ να απολύει κόσμο, νιώθεις ότι σχολιάζει τη δράση και τα έργα του χωρίς να χρειαστεί να δείξει ή να κάνει πολλά. Λέει ένα και σκέφτεται δέκα. Πρόκειται για την εμφάνιση όχι μιας φουριόζας ανερχόμενης ηθοποιού που θέλει να αποδείξει σε όλο τον κόσμο τι αξίζει, αλλά  κάποιας σε πλήρη έλεγχο των εκφραστικών της μέσων, που κάνει ό,τι χρειάζεται η σκηνή και τίποτε παραπάνω, με τη βεβαιότητα μιας ώριμης ερμηνεύτριας που έχει κατακτήσει την υποκριτική τέχνη και αντιλαμβάνεται πολλά περισσότερο για τη λειτουργία του μέσου. Ακολούθησε το «Pitch Perfect» που την έκανε και μουσικοχορευτική σταρ, με το «Cups» από την ταινία να γίνεται viral και το δρώμενο με το ποτήρι και τα παλαμάκια να αναδεικνύεται σε σταθερά επανερχόμενο σοσιομιντιακό challenge και να προκαλεί μεγάλη αίσθηση ήττας και ανικανότητας στον υπογράφοντα, όταν βλέπει την οχτάχρονη αναδεξιμιά του να το πετυχαίνει με μεγαλύτερη επιδεξιότητα από τον ίδιο, που μοιάζει σαν να κυνηγάει μύγες στον αέρα και του πέφτει το ποτήρι.

Το «Alice, Darling» είναι προσωπική υπόθεση για την ίδια, καθώς, πέρα από τον πρωταγωνιστικό ρόλο, κρατά κι εκείνον της εκτελεστικής παραγωγού. Είναι μια ταινία που αφορά μια γυναίκα που βρίσκεται σε κακοποιητική σχέση με έναν χειριστικό ζωγράφο και σε μακροπερίοδη άρνηση αποδοχής της κατάστασης, γεγονός που την έχει κλονίσει συναισθηματικά. Ένα σαββατοκύριακο στην εξοχή με τις φίλες της θα σταθεί μια διαφωτιστική εμπειρία και θα την οδηγήσει σε γενναίες αποφάσεις. Αν και η δυναμική της γυναικείας φιλίας είναι μια σημαίνουσα θεματική του έργου, η αφήγηση είναι κυρίως προσωποκεντρική και αφορά την Άλις και την εμπειρία της. Συνεπώς, σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται στην πρωταγωνίστρια του, η οποία, όμως, εδώ είναι «άλλη» ηθοποιός.

Η Κέντρικ εκφράζει τα καταπιεσμένα συναισθήματα και το άχθος της ηρωίδας της με μια σειρά από μυικές συσπάσεις και συμπεριφορικές διαταραχές που επαναλαμβάνονται, σε μια ερμηνεία που δεν έχει ίχνος από την εσωτερικότητα που απαιτούσε τόσο η κατάσταση του χαρακτήρα –οι διεργασίες, βλέπεις, είναι πρωτίστως εσωτερικές- και δεν εξυπηρετεί και το όραμα της σκηνοθέτιδας Μέρι Νάι, η οποία θέλησε να δώσει σε μια συνήθη συνταγή μια πιο αφαιρετική προσέγγιση. Από την στιγμή που το σενάριο και η αφήγηση αφαιρούν, επαφίεται στον ηθοποιό ο εμπλουτισμός και η Κέντρικ εδώ μένει μόνο στην επιφάνεια. Το μοντάζ και τα αναδρομικά πλάνα έρχονται για να ανοίξουν ένα παράθυρο στον εσωτερικό κόσμου του χαρακτήρα, τον οποίο η Κέντρικ μοιάζει να κρατά σε απόσταση, σαν μην θέλει, θαρρείς, να επεξεργαστεί ό,τι μπορεί να βρίσκεται εκεί, μα δεν θα θέλαμε να προβούμε σε εξω-κινηματογραφικούς ψυχολογισμούς στην κριτική μας – ούτε προσωπική γνώση έχουμε, ούτε την σχετική κατάρτιση, ούτε και αρμοδιότητά μας είναι στο κάτω κάτω.  

Κακά τα ψέματα, όμως, δεν την βοηθά και το υλικό. Η ταινία έχει λίγο από girl power, λίγο παιχνίδι με την τραγουδιστική περσόνα της ηθοποιού – ούτε να τραγουδήσει δεν μπορεί η ηρωίδα της που, έχοντας χάσει τη «φωνή» της- το μυστήριο μιας δολοφονίας στο background που σε μυθοπλασίες αντίστοιχης ιδιοσυγκρασίας είθισται να ενώνουν υπεραπλουστευτικά όλες τις γυναίκες με μια οριζόντια γραμμή, παραβλέποντας ουσιώδη ζητήματα σαν εκείνο των προνομιών, έχει γραφικούς χαρακτήρες και μια οριακά φαιδρή τρίτη πράξη, όπου η αληθοφάνεια πηγαίνει περίπατο, εξαφανίζοντας και την τελευταία ρανίδα ρεαλισμού που μπορεί να έδινε η indie αίσθηση του εγχειρήματος ως εκείνη τη στιγμή.