Black Widow

Ένα χρονικό gap πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που υπολόγιζε η Marvel για την πολυπόθητη Τέταρτη Φάση, ήρθε με τη μορφή μιας τριπλής καραντίνας, ένεκα της πανδημίας, που έκανε τα μεγάλα στούντιο να αλλάξουν τον τρόπο της παραδοσιακής διανομής, να καθυστερήσουν τις μεγάλες πρεμιέρες τους, να επενδύσουν σε επαναληπτικές προσθήκες μοντάζ στο ήδη υπάρχον υλικό, αλλά κυρίως να εμπιστευθούν εκείνο που ήταν σαν τον λιβάνι για τον διάβολο, δηλαδή η αγία, πλέον, πλατφόρμα.

Αν λογιστεί ο «Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του» ως η τελευταία Marvel περιπέτεια που είδαμε στις αίθουσες, τότε είμαστε πολύ μακριά και θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσουμε ένα έτερο παράλληλο σύμπαν για να τοποθετηθεί η Black Widow. Ενδιάμεσα αυτού της χωροχρονικής αλλοίωσης, έκανε επέμβαση η «WandaVision» του τηλεοπτικού Disney+, παράλληλα και ξέχωρα της Τέταρτης Φάσης, μα στ’ αλήθεια λειτούργησε σαν άτυπος οδηγός προς μια καινούργια κατεύθυνση, κυρίως λόγω της έλλειψης.

Η «Black Widow» της Κέιτ Σόρτλαντ πήρε τις αναβολές που χρειαζόταν και επαναλανσαρίστηκε σε μια θερινή περίοδο που χαίρει να είναι το πρώτο μεγάλο υπερηρωικό blockbuster μιας νέας γενιάς. Τοποθετημένη ανάμεσα στα γεγονότα του «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος» και φυσικά των «Εκδικητών: Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας», αρκετά πριν το μεγάλο φινάλε δηλαδή, η ιστορία γυρίζει ακόμα πιο πίσω για να αφηγηθεί τα γεγονότα εκείνα που έκαναν την Νατάσα Ρομανόφ να γίνει η Black Widow του λαού.

Η βάση πάνω στην οποία θα απλωθεί η ιστορία και που συνήθως δεν συναντάται σε αυτής της σειράς ταινιών είναι ένα κομμάτι που αρχικά μοιάζει ενδιαφέρον, μα στην εκτέλεσή του καταλήγει αδύναμο. Η οικογένεια, η προέλευση, η αρχή είναι ο πυρήνας της ιστορίας και έτσι ξεκινάει φιλόδοξα η ταινία με ένα σχεδόν ντοκιμαντερίστικο flaire από εικόνες που δείχνουν την στρατολόγηση μικρών κοριτσιών που θα αποτελέσουν τις Μαύρες Χήρες μιας μυστικής οργάνωσης που λέγεται και εδράζεται στο Κόκκινο Δωμάτιο, ένα μέρος που κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει.

Θέλοντας να αποτελέσει ένα τίμιο origin story για μια παρεξηγημένη ηρωίδα, η ταινία καταλήγει σαν ένα γέμισμα ανάμεσα σε ταινίες που ήδη έχουν υπάρξει και έχουν φτιάξει τον χρονικό χάρτη του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel. Απόδειξη αυτού, η άνευρη παρουσία της Σκάρλετ Γιόχανσον που μοιάζει ιδανική πρωταγωνίστρια μιας ταινίας χωρίς προορισμό, έχοντας όμως δυο στοιχεία τίμια για να ξεκινήσει κανείς ένα τέτοιο ταξίδι, ή να μπει ως συνοδηγός: μια συγκινητική ιστορία αρπαγής δυο κοριτσιών (η Νατάσα και η αδερφή της, Γιελένα) και μια μεταφεμινιστική προσέγγιση ενός πολέμου -στ΄αλήθεια χωρίς εχθρό- στην πιο κατάλληλη περίοδο με ένα #metoo να απλώνεται με προσεκτικά και καίρια βήματα.

Σύντομα όμως, η ταινία -και όχι η ιστορία- προδίδει αυτόν τον πόθο, να φτιαχτεί δηλαδή ένας μπούσουλας για τέτοιους ήρωες και ανακατευθύνεται, μπλέκει αχρείαστους θορύβους, υπερβολικά μελοδραματικούς -και ενίοτε αστείους, που δεν αποδίδουν στο ελάχιστο- υπαινιγμούς και στήνει μια βεντάλια από πρωταγωνιστές που σε μαγνητίζουν, όχι όμως για τους σωστούς λόγους. Μια παγωμένη Γιόχανσον, μια πολύ σωστά τοποθετημένη Φλόρενς Πιού -εξαιρετική η κίνηση και η διάθεσή της να παλαντζάρει ανάμεσα στο δράμα και στη σάτιρα αυτού που έχει να διαχειριστεί-, μια πάντα χρήσιμη Ρέιτσελ Βάιζ κι ένας Ντέιβιντ Χάρμπουρ που προσπαθεί να απαλύνει το δράμα των κοριτσιών που νόμιζαν εκείνους για γονείς, μα που τελικά η οικογένεια για τους ήρωες είναι κάτι άλλο, μια έννοια που όποιος πλησιάζει, μονάχα δάκρυα θα βρίσκει.

Εκείνη η φιγούρα που αξίζει να σταθείς λίγο παραπάνω για να παρατηρήσεις κι ίσως να ακούσεις είναι ο Ρέι Γουίνστον, ο «κακός» της ιστορίας, εκείνος που χειραγωγεί αθώες γυναίκες για να φτιάξει έναν στρατό που θα σώσει έναν κόσμο, όπως τον έχει οραματιστεί ο ίδιος. Στιβαρός, άμεσος, αποτελεσματικός σε κάθε του κομμάτι, πηγαίνει την ταινία σε ένα μονοπάτι που γκαζώνει απότομα.

Γιατί η ταινία είναι δυο ταχυτήτων. Έχει να διαχειριστεί το δράμα των κοριτσιών, αλλά και να δικαιώσει τον «κακό χαμό» των μαχών, όταν τα δυο κορίτσια θα χρειαστεί να βρουν την πηγή του κακού, εκείνους που τους απομάκρυναν από τις οικογένειές τους. Κι η αλήθεια είναι πως η Σόρτλαντ τα πηγαίνει μια χαρά στις «μάχες», χορογραφεί αρκετά φασαριόζικα και με μια ανεπιτήδευτη αφέλεια τις υπερβολικές περιπτώσεις που οι τόνοι…ανεβαίνουν.

Η μουσική του Λορν Μπαλφ είναι εκείνη που βοηθάει σε αυτό το κομμάτι, χτυπώντας σε ένα tempo που κάνει την «Black Widow» να μην αφήνεται έρμαιο στις προθέσεις της, αλλά να αποκτά ένα footprint στην πορεία που η Marvel έχει με πανέξυπνο τρόπο στήσει όλη αυτή την εργοστασιακής μαγιάς εγκυκλοπαίδεια.

Εν τέλει, μια χαμένη ευκαιρία, ένας αποπροσανατολισμένος πρόλογος για μια ηρωίδα που θα μπορούσε να «βγει» μπροστά και να ανακατευθύνει την πορεία του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel, δίνοντας φωνή σε εκείνους τους δεύτερους ρόλους, που θα μπορούσε να κάνει μια κάποια διαφορά. Αλλά αντί για σημαιοφόρος της καινούργιας περιόδου, που θα έκανε μια συνετή σύνδεση με το προηγούμενο μπουκέτο ταινιών, καταλήγει τελευταίος τη σειρά. Και με πολύ κόπο, παρελαύνει κάπου στη μέση μα ανάστημα πληγωμένου παγωνιού.