Η Παγίδα του Διαβόλου

Ένας ιερέας επισκέπτεται μία μικρή πόλη με μία μυστική αποστολή. Είναι μέλος της Ιεράς Εξέτασης και πρέπει να ερευνήσει τις δραστηριότητες του τοπικού μυλωνά. Ο μυλωνάς και ο γιος του είναι απόγονοι μιας παλιάς οικογένειας, της οποίας το προγονικό σπίτι κάηκε ολοσχερώς πριν από εκατό χρόνια. Έχουν ξαναχτίσει την αυτοκρατορία τους από το μηδέν, κυρίως μέσω της μεγάλης γνώσης τους για τη γη, το νερό και την αρχιτεκτονική, που παραδόθηκε μέσω της εμπειρίας πολλών γενεών στην οικογένειά τους. Η φήμη τους για την εύρεση νερού και την πρόβλεψη της σταθερότητας ενός κτίσματος έχει υποπέσει στην αντίληψη της Ιεράς Εξέτασης, οι οποίοι είναι βέβαιοι ότι η οικογένεια έχει κάνει συμμαχία με τον διάβολο.

Σχετικά με την ταινία:

Όπως πολλοί από τους μεγάλους Τσέχους σκηνοθέτες της δεκαετίας του '60, ο Φράντισεκ Βλάτσιλ, έκανε λαμπρές ταινίες, προτού έρθει η περίοδος της λογοκρισίας από τη σοβιετική εισβολή του 1968.

Η Παγίδα του Διαβόλου (1962) προηγήθηκε της Μαρκέτα Λαζάροβα (1967) -είχε ψηφιστεί το 1998 ως η καλύτερη ταινία του Τσέχικου σινεμά- και θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πρόδρομος της, λόγω του παρόμοιου χρονικού πλαισίου στο οποίο διαδραματίζονται και της εστίασης στη θρησκεία ως θεματική. Επίσης, στην Παγίδα του Διαβόλου εμφανίζονται στοιχεία μιας πρώιμης μορφης του αβανγκ-αρτ στυλ της Μαρκέτα Λαζάροβα (1967).  Αυτό είναι εμφανές από την συχνή χρήση πολύ κοντινών πλάνων και των λήψεων υπό γωνία. Ίσως το πιο γνωστό πλάνο της ταινίας διαδραματίζεται στον αχυρώνα, έχουμε μια παράξενη κίνηση της κάμερας προς την πόρτα, με τη χρήση γερανού. Δίνει την αίσθηση πως η κάμερα εκτοξεύεται στο διάστημα και συγκρούεται με την πόρτα του αχυρώνα. Μοιάζει σαν να σπρώχνει την κάμερα ένα παντοδύναμο όν. Μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνή, επίσης, είναι αυτή που ενώ παρακολουθούμε τους χωρικούς να δουλεύουν στο χωράφι και έχουμε πλάνα που ταιριάζουν με την κίνηση από τα δρεπάνια τους.Ορισμένα κάδρα της ταινίας έχουν περιγραφεί ως νεκρά φύση. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, αφού ο Βλάτσιλ δεν σπούδασε κινηματογράφο, αλλά Ιστορία και Αισθητική της Τέχνης. Βέβαια, στην ταινία υπάρχουν επιρροές από τον βωβό κινηματογράφο και το Σοβιετικό μοντάζ, όπως και από το κίνημα του Αβάν-γκαρντ κινηματογράφου του ‘20, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω.      

Ο Φράντισεκ Ούλριχ, μετέπειτα διευθυντής φωτογραφίας του σκηνοθέτη, είχε δηλώσει πως ο Βλάτσιλ σχεδιάζει πάντα μια ταινία πριν την γυρίσει σε ακριβή storyboard και η πραγματοποίηση τους συνέπιπτε συχνά με αυτό που είχε φανταστεί και τα σχέδια του.

Στην συγκεκριμένη ταινία πολύ σημαντική είναι και η μουσική της επένδυση, την οποία έχει συνθέσει ο Ζντένεκ Λίσκα. Η συμβολή του Liška είναι κρίσιμη, παραπέμποντας τον θεατή στην περίοδο της ταινίας, αλλά και χρησιμοποιώντας ήχο σε αντίθεση με το συμβατικό σκοράρισμα.

Στην πραγματικότητα, Η Παγίδα του Διαβόλου θεωρείται το πρώτο μέρος μιας ανεπίσημης τριλογίας, η οποία περιλαμβάνει αυτές τις δύο ταινίες και την Κοιλάδα των Μελισσών. Ο Βλάτσιλ τοποθετεί τις ιστορίες του σε παλαιότερη εποχή, κάνοντας όμως σχολιασμό των διώξεων των αντιφρονούντων από το κομμουνιστικό κόμμα στην Τσεχοσλοβακία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950.