Doctor Strange in the Multiverse of Madness - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Doctor Strange in the Multiverse of Madness

Doctor Strange in the Multiverse of Madness

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2022
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σαμ Ρέιμι
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Μάικλ Γουόλντρον
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Μπένεντικτ Γουόνγκ, Ρέιτσελ Μακ Άνταμς
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Ντάνι Έλφμαν
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 126'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Feelgood Entertainment
    Doctor Strange in the Multiverse of Madness

Αν δεν έπρεπε να υπηρετήσει τις «πολυσυμπαντικές» ανάγκες της Marvel, όπως τις εννοεί η τελευταία, και να ευθυγραμμιστεί με τις συντρέχουσες ταινίες και σειρές της εταιρείας, το «Doctor Strange in the Multiverse of Madness» θα ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες του είδους. Και πάλι, όμως, μακάρι οι επόμενες προσθήκες στο MCU να έχουν έστω και το  το ¼ της έμπνευσής του.

Από τον Γιάννη Βασιλείου

Από όλες τις ταινίες που συνθέτουν το διευρυμένο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, το  «Doctor Strange» του Σκοτ Ντέρικσον είναι η συμπαγέστερη και η πιο ενδιαφέρουσα καλλιτεχνικά, αν όχι και η καλύτερη. Είναι πολύ πιο σύνθετη και εφευρετική σε επίπεδο εικονογραφίας, διαθέτει αφομοιωμένα δάνεια από προφανείς και λιγότερο προφανείς στιγμές του σινεμά του φανταστικού και, πάνω από όλα, έχει μια ιδιοφυή τελική μονομαχία που σχολιάζει εμπνευσμένα τη λούπα στην οποία είχαν (και, δυστυχώς, εξακολουθούν να έχουν) πέσει οι παραγωγές της Marvel και το είδος γενικότερα. Φαίνεται πως αυτή η δημιουργική κορύφωση κοντά στους τίτλους τελους τείνει να γίνει παράδοση για τον Doctor Strange, καθώς η τρίτη πράξη της συνέχειάς του, του «Doctor Strange in the Multiverse of Madness», είναι το καλύτερο μέρος της ταινίας, ενώ στις περισσότερες ταινίες του franchise ισχύει το ακριβώς αντίθετο.

Εκεί ο Ρέιμι αφήνεται να οργιάσει, πότε με ευρήματα όπως αυτό της «μουσικής μονομαχίας» – μην ρωτάτε περισσότερα- που, ομολογουμένως, δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ στο σινεμά, πότε με πινελιές αγνού τρόμου και αναφορές στο δικό του σινεμά. Για παράδειγμα, καθώς κυνηγά τους ήρωες σε ένα τούνελ, ο κακός της ταινίας μοιάζει δίχως ίχνος υπερβολής με δαίμονα βγαλμένο από το «Evil Dead». Υπάρχουν στιγμές που βρίσκεσαι να πανηγυρίζεις στο κάθισμα με την παλαβομάρα και την έμπνευση όσων λαμβάνουν χώρα στο πανί και ευχαριστείς τον θεό του σινεμά που επέτρεψε την επιστροφή του Ρέιμι στις υπερηρωικές υπερπαραγωγές. Ας μην ξεχνάμε ότι η original τριλογία του Spider-man φέρει τη δική του υπογραφή και ότι έχει πλάσει κι ο ίδιος έναν δικό του, μακάβριο κινηματογραφικό υπερήρωα, τον «Darkman».

Kαθώς κυνηγά τους ήρωες σε ένα τούνελ, ο κακός της ταινίας μοιάζει με δαίμονα βγαλμένο από το «Evil Dead»

Το πρόβλημα είναι ότι ο σκηνοθέτης καλείται να υπηρετήσει ταυτόχρονα το όραμα της Marvel και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την έννοια του πολυσύμπαντος. Ο Ρέιμι μετά του σεναριογράφου του προσεγγίζουν το πολυσύμπαν σαν αφορμή για οπτικά ευρήματα – η φρενήρης βουτιά του Strange και της America Chavez στα διαφορετικά σύμπαντα συναγωνίζεται τη διαδρομή των ηρώων του «Inside Out» μέσα από το δωμάτιο της «Αφηρημένης Σκέψης»- αλλά και σαν μια ιδέα που τροφοδοτεί τις βασικές θεματικές της δραματουργίας που είναι τα διλήμματα, η επιλογή και η ευθύνη της, αλλά και οι δεύτερες ευκαιρίες. Για τη Marvel το πολυσύμπαν συνιστά μια αφορμή για να (επανα)συστήσουμε ακόμα περισσότερους ήρωες χωρίς δραματουργικό έρμα, μα σαν υποσχετική για μελλοντικές παραγωγές ή σαν χάιδεμα στην πλάτη των hardcore οπαδών.

Υπάρχει μια μακροσκελής σεκάνς στη μέση του έργου, που οι πιο ευγενικοί hardcore οπαδοί του franchise θα ευχόντουσαν να μου καεί το router αν spoilαρα, η οποία μοιάζει ξένη προς το υπόλοιπο φιλμ.  Σαν να γίνεται ένα διάλειμμα από την κανονική ταινία για να δώσουμε στους φαν την ταινία (;) που πιστεύουμε ότι θα ήθελαν να δουν. Ακόμα δεν έχει γίνει γνωστό τι αφορούσαν τα περιβόητα εκτεταμένα επαναληπτικά γυρίσματα της τελευταίας στιγμής πριν μερικούς μήνες, μα αν έπρεπε να στοιχηματίσω, θα πόνταρα σε αυτή τη σεκάνς, η οποία είναι σκαρωμένη στην πολυσυλλεκτική λογική του «Spiderman:No Way Home». Το μακάβριο άγγιγμα του Ρέιμι της δίνει ένα ενδιαφέρον, υποκαθιστώντας μερικώς και την απουσία δραματικού αντίκτυπου των θανάτων με την σκληρότητα. Αφού μέσω του ευρήματος του πολυσύμπαντος οποιοσδήποτε ήρωας μπορεί να επανέλθει, είτε με την ίδια μορφή, είτε με διαφορετική – κατά προτίμηση εκείνη ενός φτηνότερου για την εταιρεία σταρ, αν θέλουμε να είμαστε κυνικοί- ποιος ο λόγος να μας αγγίξει ο χαμός του; Η σκληρότητα με την οποία πεθαίνει είναι ένας καλός λόγος.

Το εν λόγω τμήμα και, γενικότερα, η ανάγκη σύνδεσης του έργου με τις συντρέχουσες ταινίες και σειρές του MCU βλάπτουν την ομοιογένεια μιας ταινίας που θα μπορούσε υπό διαφορετικές συνθήκες να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφές του είδους. Ακόμα και έτσι, όμως, μακάρι οι επόμενες προσθήκες στο franchise να έχουν έστω και το ¼ της έμπνευσης αυτής εδώ, που έχει αρκετά ευρήματα για άλλες δεκαπέντε ταινίες της Marvel.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Doctor Strange in the Multiverse of Madness
  • Doctor Strange in the Multiverse of Madness