Fly me to the Moon

Καθώς το σινεμά αντανακλά την εποχή του, η συνταγή του screwball, όπως άλλες αντίστοιχες του παρελθόντος που αναφέρονται στη «μάχη των φύλων», πλέον παρουσιάζεται μόνο αναθεωρημένη. Δεν είναι τυχαίο ότι το «Fly me to the Moon», που αποτελεί ένα αγνό throwback στο screwball, μεταφέρει τη δράση στα τέλη της δεκαετίας του ’60, προκειμένου να γίνει αποδεκτή η ένωση του δυναμικού, πανούργου θηλυκού με το αρρενωπό, ελαφρώς κακότυχο αρσενικό και να ξεδιπλωθούν οι ανταγωνιστικές, λανθάνοντα ερωτικές λογομαχίες τους. Καμία φορά, όμως, το κοινό αναζητά τη συνταγή στην αρχική της μορφή, αναγνωρίζοντας τις αποδραστικές της αρετές, δίχως να παραγνωρίζει απαραίτητα κάποιες παρωχημένες της πτυχές - τις παραμερίζει, προκρίνοντας την απόλαυσή του.

Με τη δράση του τοποθετημένη στην προετοιμασία της σεληνιακής αποστολής του Απόλλων 11, το «Fly me to the Moon» εκτελεί ωραιότατα τη συνταγή μέχρι το τέλος της πρώτης του ώρας, όταν και ξεκινά μια άλλη ταινία, αντίστοιχα «παλιακή», έτσι όπως στέκεται μπρος στην αποστολή, στον ηρωισμό, στην αμερικανικότητα, αλλά και με την απαραίτητα προσθήκη της αμφισβήτησης προς το πρόσωπο του προέδρου – εύλογα, θυμίζουμε ότι τότε στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου καθόταν ο Ρίτσαρντ Νίξον. Αυτή η λοξοδρόμηση προς τη σοβαρότητα, με την ελαφρά φλυαρία που τη συνοδεύει, μάς θυμίζει ότι η ταινία αρχικά προοριζόταν για πλατφόρμα, μα η επαναφορά στην τάξη έρχεται με τη μακροσκελή σεκάνς της προσελήνωσης, όπου η γοητεία του ψέματος μπλέκεται συναγωνιστικά και ουχί ανταγωνιστικά με εκείνη της αλήθειας, για να βρουν κοινό τόπο κάπου στη μέση. Ακριβώς όπως το πρωταγωνιστικό δίδυμο μιας screwball κομεντί.